Κωνσταντίνος Μάγνης

Η σεξουαλική κλίση, δεν είναι προσωπική επιλογή. Καθορίζεται από βιολογικούς ή ψυχολογικούς παράγοντες και κανείς δεν ευθύνεται γι’ αυτήν, συνεπώς δεν είναι κάτι για το οποίο οφείλει κανείς να απολογείται. Το επόμενο βήμα είναι να αποδεχόμαστε τις κλίσεις των ανθρώπων και τις πράξεις ή καταστάσεις που απορρέουν από αυτές, εκτός αν επενεργούν βλαπτικά ή επιβάλλονται χωρίς τη συναίνεση τρίτων εμπλεκομένων. Αυτά δεν είναι αυτονόητα για το σύνολο του πλανήτη. Υποτίθεται ότι στη χώρα μας είναι αυτονόητα, αλλά υπάρχουν εστίες στην κοινωνία που εγείρει ενστάσεις ή εγγράφει αστερίσκους. Αυτό αποτυπώνεται στην αντίδραση που εκδηλώνεται έναντι του γάμου των ομοφύλων. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα: Αυτή είναι η φράση που ακούγεται από τον περίγυρο όταν πιάνουμε κουβέντα γι’ αυτό το θέμα.

Η συζήτηση είναι ευαίσθητη. Αλλά γιατί; Τι μας κόφτει εμάς τι κάνει ο άλλος; Μας κόφτει, επειδή θίγει το στοιχείο της ιερότητας που έχει ο θεσμός του γάμου. Εκεί, διασταυρώνονται δύο στοιχεία.

Το ένα είναι ο απόηχος του πουριτανισμού με τον οποίο η συντηρητική μας παράδοση περιέβαλλε τη σεξουαλικότητα: Οι ετεροφυλόφιλοι έχουν έναν γρύλλο μέσα τους που τους υπαγορεύει αποστροφή για την ομοφυλοφιλία, απλά ο πολιτισμός και η παιδεία, από κοινού με την κοινωνική εμπειρία και τη συγκατάβαση, σε βοηθούν ώστε να καταχωνιάσεις τον γρύλλο αυτόν, που ωστόσο είναι επίμονος, και ενεργοποιείται ανακλαστικά. Ο συντηρητισμός έχει τη λογική του, βέβαια: Το κοινωνικό ένστικτο της επιβίωσης επιβάλλει τη διαιώνιση της φυλής, κάτι που η ομοφυλοφιλία πρακτικά δεν απεργάζεται. Η μακραίωνη μεταλαμπάδευση προτύπων επηρεάζει τις συνειδήσεις ακόμα. Κατά πολλούς, πρέπει να τις επηρεάζει.

Το δεύτερο στοιχείο αφορά την ιερότητα και έχει μικρή σχέση με τον γάμο. Πρωτίστως αφορά τη δυναμική εμφύτευση του θείου στον ψυχισμό μας, ως ένα πλέγμα μεταφυσικής εποπτείας και υποχρεωτικής τήρησης του Κανόνα. Κάθε εμβαπτιζόμενος στα θρησκευτικά νάματα, είναι έμφορτος από τον καθοριστικό κώδικα των Κάνει- Δεν Κάνει, ο οποίος επεκτείνεται γενικότερα στο πλαίσιο της ατομικής και συλλογικής ζωής. Οι οδηγοί που αρνούνται ακόμα και νύχτα σε ερημιά να παραβιάσουν κόκκινο σηματοδότη, δεν έχουν τον  φόβο της τροχαίας, αλλά του Αρχαγγέλου. Η ιδέα να συνοφρυωθεί ο θεός μαζί τους, τους φαίνεται εφιάλτης. Η ιερότητα, φυσικά, καλύπτει το αγαθό της οικογένειας, πολύ περισσότερο όταν έχουμε γαλουχηθεί σε οικογένεια θρησκευόμενη που τηρεί παραδόσεις και κανόνες και που έχει αναπτύξει σετ οφθαλμών Αρχαγγέλων στο σπίτι, μέσα από τις θρησκευτικές εικόνες. Που μας παρέχουν τη σιγουριά της προστασίας, με τον όρο της αμοιβαιότητας: Να τηρούμε τα Κάνει- Δεν Κάνει. Και  επειδή αυτό μας ξεφεύγει κατά κανόνα, το εφαρμόζουμε στην κατεύθυνση των Αλλων, ως εισαγγελείς των ηθών και τοποτηρητές των Πρέπει.

Ο γάμος των ομοφύλων, επομένως, περνάει μέσα από αυτά τα φίλτρα. Εγείρεται βέβαια ένα πολύ μεγάλο ηθικό ζήτημα: Αν εσύ διαφωνείς με κάτι, γιατί δεν περιορίζεσαι απλά στο να μην το κοιτάς, όπως τόσα και τόσα που αποστρέφεσαι,  σαν τη σφαγή του κόκκορα ή την αιμοληψία; Με ποιο δικαίωμα απαιτείς να στερηθεί της δυνατότητας ο άλλος να ζήσει με τον τρόπο που επιθυμεί, πραγματώνοντας τις λαχτάρες, τις ανάγκες και τις επιλογές του; Αν ο θεός έχει διαφωνίες μ’ αυτά, δεν χρειάζεται να παραιτηθεί ο Βορίδης ως αυτόκλητος ερμηνευτής του: Εχει κεραυνούς μικρού και μεγάλου βεληνεκούς να εξαπολύσει, όπως έκανε με τα Σόδομα, λίαν αποτελεσματικώς. Ναι, ο γάμος των ομοφύλων φέρνει σε όλους μια αμηχανία. Μπορούμε να τον αποκρούσουμε, αν προσκληθούμε.

Η Εκκλησία, βέβαια, έχει άποψη πάνω στα σαρκικά ζητήματα, αλίμονο αν δεν είχε, αφού είναι και τα βασικά. Εχει απάντηση, βέβαια, και στο επιχείρημα, αν η ομοφυλοφιλία είναι διαστροφή, γιατί η φύση την επέτρεψε και μας βασανίζει. Η απάντηση είναι η γνωστή: Πρόκειται για πειρασμό του βελζεβούλη. Οι φίλοι μας ομοφυλόφιλοι, είναι αμαρτωλοί. Δεν φτάνει που τους μιλάμε, θέλουν και να παντρευτούν. Απαντάμε με το κράξιμο στην ιδέα του ποιος θα ντυθεί νυφούλα.

Πόσο ανώτερους μας κάνει η ηθική μας ποιότητα.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News