«Ο καρκίνος με έμαθε να αγαπώ τη ζωή» – Προσωπικά βιώματα τριών Πατρινών στην «Π»

Η εκδήλωση διοργανώθηκε στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος OACCUs, που διενεργείται από το Εργαστήριο Υγιεινής του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών, το βράδυ της Τετάρτης στην αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου My Way. Το πρόγραμμα κατάφερε για πρώτη φορά να ενώσει σε μία κοινή προσπάθεια με στόχο τη βελτίωση της ζωής των επιβιωσάντων την Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία Παράρτημα Πάτρας, τον Σύλλογο Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «ΦΛΟΓΑ» Τμήμα Πάτρας, τον Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Αλμα Ζωής» Αχαΐας, τον Ομιλο Εθελοντών κατά του Καρκίνου «ΑγκαζιάΖΩ» Ν. Αχαΐας.

Ιδιαίτερη βαρύτητα στην εκδήλωση αυτή είχαν τα όσα ανέφεραν τρεις επιβιώσαντες από τρεις διαφορετικές ηλικιακές κατηγορίες.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ  

Ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργόπουλος

Ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργόπουλος ασθένησε σε ηλικία 19 ετών. Σήμερα είναι φοιτητής του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών και εθελοντής του Κέντρου Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών του Πανεπιστημίου Πατρών – ΚΕΔΜΟΠ – Χάρισε Ζωή.

«Ολοι όσοι έχουν ιστορίες σαν τη δική μου σίγουρα έχουν πολλά να αναφέρουν σχετικά με τις δυσκολίες και την αγωνία που βιώνουν τα ίδια τα άτομα και το περιβάλλον τους όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Για αρκετούς από εμάς αυτό αποτελεί πλέον μία ανάμνηση ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Είναι γεγονός ότι η ζωή μετά από μία τέτοια κατάσταση δεν επιστρέφει ποτέ στην πρότερη κατάσταση. Προσωπικά πιστεύω ότι η δική μου ίσως να είναι και καλύτερη. Μέσα από την περιπέτειά μου απέκτησα πολλές εμπειρίες και κυρίως έμαθα να απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Οι ασθενείς που περνούν καρκίνο αναγκάζονται να μάθουν να ζουν με αυτή τη νόσο.

Διαγνώστηκα όσο βρισκόμουν για διακοπές στη Γερμανία. Και λίγες μέρες αργότερα βρέθηκα νοσηλευόμενος στην αιματολογική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Πάτρας. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μείνω μέσα στο νοσοκομείο για περίπου 25 μέρες μόνο για τον πρώτο κύκλο των θεραπειών. Ετσι η ζωή μου κάθε φορά που έμπαινα στο νοσοκομείο για θεραπεία ήταν περιορισμένη στο δωμάτιο που βρισκόμουν και όλα τα άλλα… Για όσους είναι τυχεροί, το στάδιο αυτό, του νοσοκομείου θα περάσει. Μετά θα πρέπει να ζουν σιγά – σιγά με το ιστορικό αυτό και να επανέλθουν στην καθημερινότητά τους. Αυτή η μετάβαση από το νοσοκομείο στον έξω κόσμο ίσως είναι και η πιο δύσκολη. Η ζωή σου πρέπει να ξεκινήσει από εκεί που σταμάτησε. Να περάσεις το στάδιο της συνειδητοποίησης των όσων έχεις περάσει και το αίσθημα της αποκοπής από την κοινωνία. Είναι η μαύρη τρύπα της θεραπείας του καρκίνου. Προσωπικά είχα μία πολύ καλή καθοδήγηση από τη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών και είχα μία ομαλή επανένταξη. Υπάρχουν όμως άλλοι που δεν την έχουν κι εδώ υπάρχει το θέμα».

ΝΤΕΠΥ ΜΑΛΛΙΩΡΗ

Η Ντέπυ Μαλλιώρη νόσησε από καρκίνο του μαστού το 2004 σε ηλικία 34 ετών.

Η Ντέπη Μαλλιώρη

«Οταν ισορρόπησα ψυχικά, ήθελα να δώσω ένα άλλο νόημα σε αυτά που μου είχαν συμβεί. Ηθελα να βοηθήσω γυναίκες που εκείνη τη στιγμή περνούσαν από το δύσκολο μονοπάτι που είχα βρεθεί εγώ, και τότε μπήκε στη ζωή μου το ”Αλμα Ζωής”. Εκεί γνώρισα γυναίκες με ίδια βιώματα, που με βοήθησαν να μοιραστώ τους φόβους και τις αγωνίες μου, και αντλώντας δύναμη από το παράδειγμά τους κατάφερα να προχωρήσω μπροστά. Τότε ξεκίνησα και ψυχοθεραπεία. Τόσο ατομική όσο και ομαδική.

Ετσι, ο φόβος έγινε ελπίδα, η ανατροπή έγινε ευκαιρία και ο πόνος πίστη και πείσμα για ζωή!!! Σήμερα είμαι ευγνώμων!

Σήμερα, μετά από 19 χρόνια, βλέπω καθαρά ότι ο καρκίνος δεν έχει μόνο τη σκοτεινή πλευρά, έχει και μια ολόφωτη από Ελπίδα, Αγάπη, Πίστη και Αυτογνωσία. Τη γνώρισα μέσα από τις οδύνες της ασθένειας, μέσα από τις ανατροπές της και τον φόβο. Ο καρκίνος είναι διδακτικός. Είναι μια ευκαιρία αυτογνωσίας.

Σήμερα, προσπαθώ να αξιοποιώ την κάθε στιγμή της ”δεύτερης ευκαιρίας” που μου χαρίστηκε και να απολαμβάνω τα δώρα της ζωής».

ΑΜΑΛΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Η Αμαλία Παπαδπούλου νόησε από καρκίνο των ωοθηκών.

Η Αμαλία Παπαδοπούλου

«Οταν διαγνώστηκα για πρώτη φορά με καρκίνο, ένιωσα ότι ο κόσμος μου είχε ανατραπεί. Ημουν γεμάτη φόβο, αβεβαιότητα και μια βαθιά αίσθηση απώλειας. Αλλά καθώς άρχισα να πλοηγούμαι στο ταξίδι της θεραπείας, ανακάλυψα ότι υπήρχαν τρόποι με τους οποίους αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να είναι πηγή δύναμης και ανάπτυξης για μένα.

Η διαδικασία της αντιμετώπισης του καρκίνου με ανάγκασε να ρίξω μια προσεκτική ματιά στη ζωή και τις προτεραιότητές μου. Το ταξίδι του καρκίνου μού έδωσε επίσης την ευκαιρία να κάνω θετικές αλλαγές στη ζωή μου. Αρχισα να επικεντρώνομαι στο να κάνω έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, να τρώω καλύτερα και να ασκούμαι περισσότερο. Ανακάλυψα επίσης νέα ενδιαφέροντα και χόμπι που μου έφεραν χαρά και αίσθηση  σκοπού.

Ο καρκίνος ήταν μια δύσκολη και προκλητική εμπειρία, αλλά υπήρξε επίσης πηγή προσωπικής ανάπτυξης και νέων προοπτικών. Με έμαθε να αγαπώ την παρούσα στιγμή, να είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους στη ζωή μου και να μην εγκαταλείπω ποτέ την ελπίδα μου».