Ο Πασχάλης στην Καρναβαλική Πάτρα – Ο διαχρονικός ποπ σταρ μιλά στην «Π»

Παναγιώτης Ρηγόπουλος

Ο απόλυτος εκφραστής της ελληνικής ποπ μάς προσκαλεί αύριο βράδυ στον «Χορό του Ντόμινο» του «Royal» (Ακτή Δυμαίων 53, ώρα 21:30), χαρίζοντάς μας τον ρομαντισμό και το ασίγαστο πάθος του για τη μουσική, μέσα από ένα χωρίς διακοπή πάρτι!

Ο Πασχάλης μίλησε στην «Π» για όλα: Για τον πόλεμο, την επόμενη κοινωνική επανάσταση, την παρεξηγημένη ελληνική ποπ, το ελιξίριο της νεότητάς του, τα πρώτα Μπουρμπούλια του 1967, αλλά και για τη μεγάλη του αγάπη: Την Αλίκη του!

Ενας πόλεμος μαίνεται στην Ουκρανία. Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να καλείται υπό τέτοιες συνθήκες να διασκεδάσει τον κόσμο;

Πάρα πολύ δύσκολο είναι, και επειδή ως καλλιτέχνες έχουμε ιδιαίτερες ευαισθησίες, μας πληγώνει πάρα πολύ ο αδιανόητος πόλεμος. Και πολύ περισσότερο αυτός που είναι στη γειτονιά μας. Ομως μέσα σε όλα αυτά, μας έρχεται στο μυαλό η κατοχή που πέρασε η πατρίδα μας. Και τότε όπως ξέρουμε, τα θέατρα και οι μουσικοί χώροι λειτουργούσαν μέσα στον πόλεμο προκειμένου να ανεβάσουν λίγο τη διάθεση του κόσμου. Ο καλλιτέχνης καλείται και στις δύσκολες στιγμές να συμβάλει στην ευχαρίστηση της ανθρώπινης ψυχής, στην παρηγοριά, αλλά και στην ανάταση και στην εμψύχωση των ανθρώπων. Και εγώ νομίζω ότι εκτελώ ένα σημαντικό έργο για να χαροποιήσω και να εμψυχώσω όσους έρθουν να με ακούσουν. Και το κάνω με πολλή συνέπεια και συναίσθηση αυτού που καλούμαι να κάνω. Ασφαλώς δεν διασκεδάζουμε με τον πόνο του άλλου. Αυτό είναι απάνθρωπο. Παρηγορούμε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας.

Σε κάθε συναυλία σου, συστοιχίζονται διαφορετικές γενιές ακροατών. Υπάρχει άραγε καλύτερη αναγνώριση για έναν καλλιτέχνη από αυτό το γεγονός;

Είναι αλήθεια ότι όλες οι γενιές μπορούν να συνυπάρξουν στα προγράμματά μου. Και να ευχαριστηθούν το ίδιο όλες. Είτε είναι μεγάλοι σε ηλικία, που τους ανακαλώ αναμνήσεις και κομμάτια από τη ζωή τους, είτε είναι μικρότεροι, που τα έχουν γνωρίσει τα τραγούδια από τους γονείς τους. Αλλά με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση διαπιστώνω ότι ακόμα και παιδιά κάτω των 10 ετών, πιτσιρίκια, διασκεδάζουν με τα τραγούδια μου. Αυτό σίγουρα συνιστά μια μεγάλη αναγνώριση και χαρά για έναν καλλιτέχνη.

«ΕΙΜΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΠ ΜΟΥΣΙΚΗΣ»

Ζήλεψες κάποια διεθνή καριέρα;

Το εξωτερικό ποτέ δεν με τράβηξε. Το προσπάθησα στη δεκαετία του ’70, αλλά γύρισα γρήγορα πίσω, γιατί είπα ότι δεν θέλω αυτό, ούτε από τη ζωή μου, ούτε από την καριέρα μου. Αυτό που θέλω να υπηρετώ τους συνανθρώπους μου στην πατρίδα μου, στη γλώσσα μου. Γιατί επίτρεψέ μου να πω Παναγιώτη, όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό, ότι εγώ αισθάνομαι δημιουργός της ελληνικής ποπ μουσικής. Και με τραγούδια μου στη δεκαετία του ’60 με τους συνεργάτες μου τους «Olympians», αλλά και σε όλη τη μετέπειτα πορεία μου, εργάζομαι πολύ ευσυνείδητα για τη βελτίωση και την ανάδειξη της ελληνικής ποπ. Γιατί είναι και ένα είδος παρεξηγημένο στην Ελλάδα. Γιατί δεν είναι εύκολο να κάνεις ένα καλό ελληνικό ποπ τραγούδι. Θέλει έμπνευση και πολλή επεξεργασία του υλικού, ώστε να είναι εύηχο, να είναι αξιοπρεπές και να περνάει μηνύματα, είτε κοινωνικά, είτε ερωτικά. Ωστε να δίνεις κάθε φορά στον κόσμο ένα τραγούδι, που θα το κάνει κτήμα του.

«ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ ΜΕ ΔΙΔΑΞΑΝ»

Θα διέγραφες κάτι από τις καλλιτεχνικές επιλογές που έκανες έως σήμερα;

Δεν θα διέγραφα τίποτα, γιατί και τα λάθη μου με δίδαξαν καλλιτεχνικά, αλλά και είμαι υπερήφανος για πολλές από τις μουσικές επιλογές μου!

Ηθελες κάποια στιγμή να επεκταθείς και σε άλλο ρεπερτόριο, αλλά είτε οι δισκογραφικές εταιρείες, είτε οι συγκυρίες, είτε ο κόσμος, δεν σου επέτρεψαν να το κάνεις;

Θα έλεγα ότι αυτό που κυρίως δεν με άφησε να κάνω δεξιά και αριστερά βήματα σε άλλους μουσικούς χώρους και μονοπάτια, είναι η εξής πεποίθησή μου: Από τη στιγμή που κινούμαι σε ένα είδος που το υπηρετώ πιστά και με πολλή αγάπη, δεν έχω κανένα λόγο να επεκταθώ σε άλλα μουσικά είδη τα οποία άλλοι τα υπηρετούν καλύτερα απ’ ό,τι ενδεχομένως θα το έκανα εγώ!»

Νιώθεις ευλογημένος;

Ασφαλώς και ναι! Και ευγνώμων για την ξεχωριστή ευλογία από τη μοίρα μου και από τη φύση μου.

«ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΖΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!»

Ποιος είναι ο άνθρωπος που του οφείλεις τα πιο πολλά;

Πιο πολλά οφείλω στη σύντροφό μου, επί 55 χρόνια, την Αλίκη! Που μέχρι τώρα είναι μια σύντροφος που μου παραστέκεται. Αγαπάει εμένα, την καριέρα μου, τους ανθρώπους που αγαπούν τα τραγούδια μου όπως τους αγαπώ και εγώ, και προσπαθεί να με βοηθήσει, να με ισορροπήσει! Γιατί πρέπει να πω ότι οι καλλιτέχνες είμαστε «ανισόρροποι»! Χρειαζόμαστε λοιπόν έναν άνθρωπο κοντά μας να μας κρατάει σταθερούς στην πορεία μας. Και η Αλίκη είναι ένας τέτοιος άνθρωπος, που τον αγαπώ, τον εκτιμώ, δεν θα τον άλλαζα με τίποτα. Ευγνωμονώ τη μοίρα μου που την έφερε στον δρόμο μου!

Ποια είναι η φιλοφρόνηση που έχεις εισπράξει και η οποία σου έχει μείνει αλησμόνητη;

Ισως δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποια απ’ όλες αυτές που έχω ακούσει, στα 56 χρόνια καριέρας, αλλά θα πω κάτι που είναι πιο πρόσφατο. Με εντυπωσιάζει που πολλοί θαμώνες φεύγοντας από μία συναυλία μου, όταν με πλησιάζουν, μου λένε «είσαι απίστευτος!». Με θαυμαστικά πολλά και με το στόμα ανοικτό… (γελάει)

«ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ»

Τι είναι αυτό που σου λείπει στη σημερινή εποχή, σε σχέση με τη δεκαετία του ’60 που ξεκινούσες;

Εκείνες οι εποχές είχαν περισσότερο συναίσθημα. Οι σημερινές εποχές έγιναν έτσι με την εξέλιξη των ηλεκτρονικών μέσω, που αφαιρούν από τον άνθρωπο το συναίσθημα και τον θέτουν σε μία μηχανική κίνηση να πατήσουν πλήκτρα για να καταλήξουν σε μία απόφαση. Αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί. Η επόμενη κοινωνική και μουσική επανάσταση, είμαι βέβαιος ότι θα είναι η ευτυχώς, η επανάσταση των συναισθημάτων! Θα επαναστατήσει πρώτα ο καλλιτεχνικός κόσμος και θα ακολουθήσει ο υπόλοιπος υπέρ των συναισθημάτων.

Ποια η σχέση σου με το χρόνο;

«Ο χρόνος δεν με φόβισε ποτέ στη ζωή μου. Ήταν φίλος μου και δεν του έδινα και εγώ πολλή σημασία. Ίσως και γιατί μου φέρεται καλά! Ο κόσμος με ρωτάει πολλές φορές πώς παραμένω νέος ακόμα. Είναι γιατί είμαι κινητικός, δεν βαρυγκωμώ. Αυτό που κάνω για να έχω αυτή την εικόνα, χωρίς να παρεμβαίνω με άλλους τεχνητούς τρόπους, είναι να προσέχω τα κιλά μου, τη φωνή μου, την εμφάνισή μου. Αλλά το κυριότερο είναι να διατηρώ τη ζωντάνια μου, κάτι που στον άνθρωπο αντανακλά και στο πρόσωπό του. Έτσι δεν χρειάζεται κανείς ούτε νυστέρια ούτε καλλυντικά…».

Ταυτίστηκες όμως και με το Πατρινό Καρναβάλι…

«Τραγούδησα για πρώτη φορά στα Μπουρμπούλια, το 1967 με τους Olympians στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων». Υπηρετούσα τότε τη θητεία μου στον Άραξο και είχα πάρει έξοδο για να τραγουδήσω. Και χαίρομαι πάρα πολύ που από τότε συμμετείχα πολλές φορές στις εκδηλώσεις του Καρναβαλιού της Πάτρας. Αύριο θα ζήσουμε ένα πάρτι χωρίς διακοπή, με όλες τις μεγάλες επιτυχίες μου και άλλα αγαπημένα τραγούδια. Καλώ όλους τους Πατρινούς να έρθουν, τηρώντας όλα τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα και όσο για τη διασκέδαση, ας την αφήσουν πάνω μας!»

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News