Ο Πικάσο στη Μαιζώνος

Κατάλαβες το κόλπο του καπιταλισμού; Είναι οι καλές υποδομές στον εργασιακό χώρο.

Σήμερα που θα φτάσει ο υδράργυρος στους 41 ο το μεσημέρι, εδώ στην εφημερίδα λέμε δόξα σοι ο θεός και καλό μήνα του που θα έχουμε παραπάνω σελίδες στο φύλλο της Παρασκευής, και θα τη βγάλουμε όλη τη μέρα με κλιματισμό, αλί όλους εκείνους τους καημένους που θα τελειώσει η δουλειά τους απογευματάκι και θα βρεθούν στις παραλίες να ψήνονται.

Η αλήθεια είναι ότι η υψηλή θερμοκρασία μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη φακίρικη μέθοδο, σύμφωνα με την οποία δεν έχεις παρά να βγεις από το σώμα σου. Δεν είναι και πολύ δύσκολο. Φαντάζεσαι έναν μουσικό σκοπό σαν κι αυτούς που παίζουν σε ανατολίτικο φλάουτο για να βγάλουν το φίδι έξω από το πιθάρι, και ψυχή αρχίζει να βγαίνει από το σαρκίο. Και αν αυτό ψήνεται όπως η μπριζόλα στη σχάρα, η ψυχή δεν το νιώθει, αντίθετα ευφραίνεται από την εξάτμιση του ιδρώτα που την θωπεύει σαν αιθέρια αύρα.

Μετά βλέπεις τον Λόρενς της Αραβίας με μια καμήλα στην έρημο και κάποια χέρια να σου δίνουν σκαμπιλάκια. Έχεις λιποθυμήσει στο συνεργείο περιμένοντας τον μάστορα για εκείνο το σέρβις. Κάποιος σε συνεφέρνει. Μέχρι να πάρεις τα ίσα σου, το πρόσωπό του σου θυμίζει αυτά τα έργα του κυβισμού, σαν κι αυτό το κλεμμένο που βρέθηκε, του Πικάσο, που το είχαμε δει και στην Πάτρα, πριν 15 χρόνια, αλλά δεν πολυπήγαινε κόσμος στην Πινακοθήκη της Μαιζώνος για να το δει, έτρεχε η κοινωνία για ψώνια και γραφειοκρατικές δουλειές, τρεχάματα έξω, Πικάσο μέσα: Καθημερινότητα- Πικάσο 3-0.

Δεν κινδύνευσε να κλαπεί εδώ το έργο, καλά καλά δεν το είδαμε, άσε μας τώρα κι εσύ με τον Πικάσο, αλλά μας έρχεται από την άλλη πλευρά ο απόηχος της κλασικής φράσης: «Δεν έχεις τίποτα να δεις σ’ αυτή την πόλη»

Η απορία που είχαμε με τον Πικάσο ήταν ανέκαθεν για ποιο λόγο έβαζε γυναίκες να ποζάρουν στα έργα του, αφού το τελικό αποτέλεσμα δεν παρέπεμπε στο μοντέλο . Είδαμε φωτογραφία της κοπέλας που ήταν το μοντέλο για το «Γυναικείο Κεφάλι», και δεν θα λέγαμε ότι της έφερνε. Η κοπέλα είχε και τα δύο μάγουλα δεξιά και αριστερά της μύτης της και το μέτωπο πάνω από τα μάτια, ενώ στο «Κεφάλι» βλέπουμε κάτι σαν τις μπριζόλες πάνω σε μπάρμπεκιου, αυτές που βλέπαμε ενώ μετεωριζόταν η ψυχή μας, αλλά αυτή είναι η τεχνοτροπία του κυβισμού, μια αποδόμηση των γραμμών, των διαστάσεων και άρα των δεδομένων, μια πρόσκληση να δούμε τον εαυτό μας, τις έννοιες, τον κόσμο μέσα από την αναρχική, άτακτη γεωμετρία του υποσυνείδητου ή κάτι τέτοιο. Θα μου πεις, υπό το πρίσμα αυτό, εάν δεις ένα τέτοιο έργο είναι περιττό να δεις τα υπόλοιπα, αλλά μην το λες φωναχτά αυτό, για να συνεχίσουν να σου στέλνουν προσκλήσεις για εικαστικές εκθέσεις.

Πάντως, όταν κύλησε το έργο από τον καμβά που είχε στήσει η ΕΛΑΣ και έπεσε στο δάπεδο, είπες ασυναίσθητα ότι δεν πειράζει, διότι και να ανακατευθούν από το τράνταγμα τα τμήματα του προσώπου, δεν θα αλλάξουν και πολλά. Καλύτερα αν είσαι κλέφτης να πας να βουτήξεις την «Περίπολο» του Ρέμπραντ που πιάνει πολύ χώρο και μπορείς να καλύψεις έναν ολόκληρο τοίχο, άσε που τα πρόσωπα που είναι ζωγραφισμένα εκεί έχουν τα ρουθούνια και τα ζυγωματικά τους στη θέση τους, ο Ρέμπραντ ήταν της σχολής σύμφωνα με την οποία μπορείς να σχολιάσεις τη φύση του ανθρώπου χωρίς να ανατινάξεις κρανία.

Η επικαιρότητα ρέει σαν ταχύ ιστιοφόρο. Οι ειδεχθείς συζυγοκτονίες, οι φρικαλέοι στραγγαλιστές, οι ανισόρροποι βιτριολικοί ιερείς, οι βιαστές, φαντάζουν όλο και μικρότεροι, καθώς απομακρυνόμαστε από την ακτή της χθεσινής μέρας. Τώρα έχουμε βαλθεί να λύσουμε το μυστήριο με τους κλεμμένους και εξαφανισμένους πίνακες.

Πάλι καλά: Αυτά τα κουίζ είναι απείρως ευγενέστερα, αρσενλουπένικα, αναίμακτα και σχεδόν χαριτωμένα. Ο Ιούλιος έχει μόλις ξεκινήσει και είμαστε όλοι παραταγμένοι γύρω από το επιτραπέζιο παιχνίδι των καθημερινών ειδήσεων. Αυτό το παιχνίδι έχει ζάρι, αλλά το κρατάει ο χρόνος. Εμείς νομίζουμε ότι φέρνει άσο κάθε μέρα, αλλά πρόκειται για διπλές: Οι μήνες κυλάνε και μένει μόνο το μισό από το επετειακό 2021. Μην ξεχάσουμε να γιορτάσουμε την ελευθερία μας κάποια στιγμή.

Ποιος παίζει;

Άργησες.

Χάνεις σειρά.