Πάτρα: Παρουσιάστηκε το νέο βιβλίο του Δημήτρη Μανιάτη «Μπρούτζινος»

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Τι είναι ο «Μπούτζινος» (εκδόσεις Μετρονόμος) του Δημήτρη Μανιάτη; Είναι στιγμές και στιγμιότυπα δοσμένα με τη μορφή διηγημάτων, τη μικρή μορφή που τόσο αγαπά και ο ίδιος, όπως σημείωσε κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου του την περασμένη Παρασκευή στο βιβλιοπωλείο Nouveau στην Πάτρα. Στιγμές και ιστορίες γραμμένες με μία ιδιαίτερη ευαισθησία που ίσως δεν θα την περίμενε κάποιος, δοσμένες μέσα σε λίγες σελίδες η κάθε μία, χωρίς καμία φλυαρία.

«Με το βιβλίο του φάνηκε μια άλλη πλευρά της προσωπικότητας του Δημήτρη» σημείωσε χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της παρουσίασης ο Διαμαντής Καράβολας, εκδότης, και συνέχισε: «Μικρά, κοφτά, δυνατά κείμενα, χωρίς να μπαίνουν στη ζυγαριά καλής ή κακής λογοτεχνίας. Ο Δημήτρης Μανιάτης έχει το χάρισμα να μπαίνει στην κατηγορία των ακατάτακτων. Περνάς καλά διαβάζοντας τις ιστορίες του, όπως περνάς καλά όταν ένας φίλος σού αφηγείται ιστορίες». Συνεχίζοντας ο Διαμαντής Καράβολας αναφέρθηκε στην αμεσότητα του λόγου του Δημήτρη Μανιάτη, σημειώνοντας πως  διατηρεί την τέχνη που υπήρχε στην ύπαιθρο: αυτή του αφηγητή.

Και με αυτή την τέχνη, μας προσφέρει 16 διηγήματα μικρής φόρμας. Στον «Μπρούτζινο» θα βρούμε τον Μπρους Λι, την οδό Φυλής, έναν νάνο που λέει τα κάλαντα, έναν γυμνιστή που μένει έξω απ’ το σπίτι του, έναν ακέφαλο περαστικός, τενίστες που γλυτώνουν το λιντσάρισμα σε μια συναυλία, μια στρίπερ, τον νεκρό με τις μπότες, μια άχρηστη εφημερίδα που τυλίγει ψάρια, το Τροπάριο της Κασσιανής, ένα μπαλκόνι για οφθαλμόλουτρο, έναν μπρούντζινο νάρκισσο στην Πανεπιστημίου, την αυξητική γλουτών, ένα παλιό σινεμά, τον Λυκαβηττό.

Παίρνοντας τον λόγο ο Δημήτρης Μακρίδης, ιστορικός, μας πήγε μία βόλτα με ένα τραίνο, μαζί με την μεταπολεμική ιστορία της χώρας, ξεκινώντας από τον σταθμό Λαρίσης, περνώντας από τα Σεπόλια, τον Κολωνό, το Λόφο Σκουζέ. Και εκεί είναι πάντα ο Δημήτρης Μανιάτης αποτυπώνοντας, όπως σημείωσε, τα μέρα όπου επιστρέφουμε ξαφνικά στην αφετηρία, «όχι με σκοπό να κοροϊδέψει αυθεντικούς και αρχετυπικούς χώρους, αλλά μπαίνοντας σαν προσκυνητής στο εσωτερικό τους».

«Είμαι η μελαγχολία στο πρόσωπο του Τερλέγκα στις 4 το πρωί»

Λάτρεις του τραγουδιού και δη του λαϊκού, ο Δημήτρης Μανιάτης ξεκίνησε τον λόγο του αναφερόμενος σε μεγάλες φωνές και μουσικούς της Πάτρας, όπως τον Χρήστο Στυλιανέα και τον Μπάμπη Γκολέ, ενώ μίλησε και για την μικρή φόρμα, το μικροδιήγημα το οποίο φανερώνει την μύτη του παγόβουνου, υπονοώντας το παγόβουνο.

«Το πιο δύσκολο είναι το πώς φεύγω από την αγορά των μέσων, επιστρέφω στη μικρή φόρμα και φωτίζω μια πλευρά της ζωής. Η μικρή φόρμα είναι ένα διαρκές και μεγάλο στοίχημα: είναι μία μεγάλη τέχνη το να πεις μια ιστορία» σημείωσε χαρακτηριστικά. Σε αυτό το κομμάτι είχε βοήθεια από το γεγονός ότι κατάγεται από την Μύκονο, όπου όπως είπε γνώρισε «ανθρώπους που έλεγαν ιστορίες, αληθινές ή μη δεν έχει σημασία».

Και μπορεί το ένα του κομμάτι να είναι η Μύκονος, όμως το άλλο είναι το μεταίχμιο της πόλης, της Αθήνας «από το ότι υπήρξε πεδίο με πολλές αγορές μέχρι να γίνει άθροισμα ιδιωτικοτήτων». Και ο «Μπρούτζινος» είναι ένα γέννημα της πανδημίας, αυτής της ιδιωτικότητας.

Και επειδή μουσική και Δημήτρης Μανιάτης πάνε μαζί, η βραδιά έκλεισε με τους Γ. Μακρίδη και Π. Κεκάτο, οι οποίοι ερμήνευσαν λαϊκά τραγούδια.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News