Κωνσταντίνος Μάγνης

Κάποτε πρέπει να γραφτεί ένα ποίημα για τον άνθρωπο μέσα στη στολή της μασκότ, που ιδρώνει χοροπηδώντας αυτοσχέδια για να χαρίσει στον κόσμο μια χαριτωμενιά, που δεν ξέρουμε ούτε και θα δούμε ποτέ το πρόσωπό του, που δεν θα τον αναγνωρίσει ο περιπτεράς ή το ταξιτζής, που δεν θα πολυθέλει να τον καμαρώνουν τα παιδιά του με τα ρούχα της δουλειάς, ούτε κι εκείνα θα νιώθουν και πολύ περήφανα που ο μπαμπάς δεν είναι ο πίβοτ, ο ελ, ο κόουτς ή ο σπορκάστερ που αναλύει τα συστήματα εμβριθώς, αλλά απλά και μόνο ο τύπος μέσα στην προβιά, που πάει πέρα δώθε με τα κοριτσόπουλα που κάνουν τα χορευτικά, δίχως καμία να του ρίχνει ένα βλέμμα, αλλά και δίχως καν εκείνος να τις χαζέψει δεν μπορεί, μέσα από την κακοραμμένη σχισμή της μάσκας, θολωμένος μέσα στην υγρασία των  χνώτων του