Θέατρο: Στα παρασκήνια της θεατρικής ζωής

Χριστίνα Κόκκοτα

Δεν είναι από τις επιτυχέστερες και δημοφιλέστερες κωμωδίες του βενετσιάνου Κάρλο Γκολντόνι, του ανανεωτή της commedia del’ arte, ούτε από αυτές που παίζονται συχνά τόσο στην Ιταλία όσο και αλλού. Ωστόσο το Εθνικό θέατρο, τριάντα χρόνια μετά την παράστασή της (1993), σε σκηνοθεσία του Γιώργου Ρεμούνδου, επιστρέφει σ’ αυτήν, σηκώνοντας μαζί της την αυλαία της χειμερινής του περιόδου.
Ο λόγος για τον «Ιμπρεσσάριο από τη Σμύρνη» (1757), κωμωδία ηθών και καταστάσεων, που κινείται στο γνώριμο κλίμα του γκολντονικού θεάτρου: με χαρακτήρες που φιλτράρονται μέσα από τις στερεότυπες φιγούρες της ιταλικής αυτοσχεδιαστικής κωμωδίας, για να αποδοθούν ολοκληρωμένες στη σκηνή ενός αστικού και ρεαλιστικού πλέον θεάτρου, και με φανερή την πρόθεση του κωμωδιογράφου να στηλιτεύσει τα ανθρώπινα ελαττώματα και να καυτηριάσει τις κοινωνικές γελοιότητες, με χάρη όμως και διακριτικότητα.

Η υπόθεση απλή. Ο Αλή, ένας πλούσιος Τούρκος έμπορος από τη Σμύρνη, επιδιώκοντας να συστήσει την όπερα στο κοινό της πόλης του, έρχεται στη Βενετία προς αναζήτηση των κατάλληλων προσώπων για την οργάνωση της παράστασης. Τρεις σοπράνο -η Τονίνα, η Λουκρέτσια και η Ανίνα- αμφιβόλων δυνατοτήτων αλλά με μεγάλη έπαρση διαγκωνίζονται αλληλοϋπονομευόμενες για την ανάληψη του ρόλου της πριμαντόνα. Ανάμεσά τους ο υπερφίαλος κόμης Λάσκα, που φιλοδοξεί να αναχθεί σε θεατρικό παράγοντα και να ωφεληθεί ερωτικά από την εμπλοκή του στα διαδραματιζόμενα.

Με τον «Ιμπρεσσάριο από τη Σμύρνη», ο Γκολντόνι που γνώριζε καλά το θεατρικό γίγνεσθαι της εποχής του, ξεσκεπάζει με σπαρταριστή κωμική δύναμη τον κόσμο των ανθρώπων του θεάματος, αποκαλύπτοντας τη ματαιοδοξία και το ναρκισσισμό τους, τις ίντριγκες και τις μικρότητές τους, τους σκληρούς ανταγωνισμούς τους αλλά και την επισφάλεια του λαμπερού επαγγέλματος και την εκμετάλλευσή του από επιτήδειους σε θέση οικονομικής ισχύος, τις ευαισθησίες και τον ρομαντισμό, το μεγαλείο και το συλλογικό πνεύμα του θεάτρου. Μια κωμωδία, που η αναμόχλευσή της εντυπωσιάζει με το πόσο ελάχιστα έχουν αλλάξει τα πράγματα στα παρασκήνια της θεατρικής ζωής.
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου -μετά «Το Καφενείο», «Το Καινούργιο Σπίτι», το «Φίλος, όχι αστεία», «Το Τέλος του Καρναβαλιού» και τους «Καβγάδες στην Κιότζα»- πραγματοποιεί την έκτη του συνάντηση με τον Γκολντόνι, υπογράφοντας τη σκηνοθεσία της παράστασης. Χωρίς τα δεσμά του χρόνου και του τόπου του έργου, υπογραμμίζει την πρόθεσή του να αναδείξει την πικρή διάσταση της κωμωδίας, κοιτάζοντας πίσω από τη γελαστική της επιδερμίδα, στα μετόπισθεν της σκηνής και συνθέτοντας ένα πολυπρισματικό σκηνικό οικοδόμημα, που εμπεριέχει την ανθρώπινη φύση και την κοινωνία έως την πολιτική.

Στην πεντάδα των κύριων προσώπων αξιοποιεί τον Θέμη Πάνου στον ρόλο του Αλή και τον Αλέξανδρο Μυλωνά σε εκείνον του κόμη Λάσκα, τη Δάφνη Λαμπρόγιαννη ως Λουκρέτσια, την Ιωάννα Μαυρέα ως Ανίνα και την Αγορίτσα Οικονόμου ως Τονίνα. Τη διανομή συμπληρώνουν μεταξύ άλλων οι: Βάσια και Αλίκη Ζαχαροπούλου, Σμαράγδα Κόκκινου, Λαέρτης Μαλκότσης, Σπύρος Μπιμπίλας και Ταξιάρχης Χάνος.

Τη μετάφραση υπογράφει η Λουίζα Μητσάκου και την όψη της παράστασης (σκηνικά-κοστούμια) ο Αγγελος Μέντης. Τις χορογραφίες επιμελήθηκε ο Φωκάς Ευαγγελινός ενώ την ατμόσφαιρα διανθίζει με μουσική ο Γιώργος Δούσος και φωτίζει ο Λευτέρης Παυλόπουλος.
Μια ενδιαφέρουσα θεατρική πρόταση, με τη σφραγίδα ενός χαρισματικού κωμωδιογράφου ενός εκλεκτού σκηνοθέτη και την ερμηνεία δοκιμασμένων στον χρόνο ηθοποιών.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω