Θέλεις να πεθάνει ο Κουφοντίνας;

Θέλεις να πεθάνει ο Κουφοντίνας;

ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΛΤΣΑ *

Με αυτό το ψευδοδίλημμα προσπαθεί η συνήγορος του Κουφοντίνα να συγκινήσει την κοινή γνώμη. Ψευδοδίλημμα, επειδή η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Κουφοντίνας είναι αποτέλεσμα δικής του επιλογής και επειδή δεν έχει την παραμικρή σημασία το αν θέλει ή δε θέλει κάποιος την επιβίωση του Κουφοντίνα, όπως η επιβίωση του καθενός δεν εξαρτάται από την επιθυμία των υπολοίπων.

Αυτό που με προβληματίζει, όμως, δεν είναι το ψευδοδίλημμα αυτό, αλλά η αντίληψη που λανθάνει πίσω του. Παρατηρώ με τρόμο ότι μια μερίδα ανθρώπων της αριστεράς δυσκολεύεται να εκστομίσει και την παραμικρή λέξη καταδίκης των δολοφονιών της 17 Νοέμβρη, αλλά και των μελών – δολοφόνων της. Νοοτροπία που δε διαφέρει και πολύ από την ηθική καταξίωση που λαμβάνουν οι δολοφονίες των τζιχαντιστών στη συνείδηση των οπαδών τους.

Και στις δύο περιπτώσεις, υπόβαθρο της στάσης των υποστηρικτών των δολοφονιών ανθρώπων είναι ένας τυφλός φανατισμός σκοτεινής ψυχικής προέλευσης ενδεδυμένος με τον μανδύα της κοινωνικοπολιτικής ιδεολογίας στη μία περίπτωση και της θρησκευτικής πίστης στην άλλη. Από αυτές τις αφετηρίες ορμώμενοι οι  δολοφόνοι ανάγουν τον εαυτό τους σε μία βαθμίδα της ύπαρξης ανώτερη από αυτή των άλλων ανθρώπων αφού αναλαμβάνοντας αυτόκλητα τον ρόλο του «θεού» αποφασίζουν ποιος «αξίζει» να ζήσει και ποιος όχι.

Το πιο επικίνδυνο, όμως, είναι το ότι υπάρχει ένας αριθμός ανθρώπων που επιδοκιμάζει αυτή τη νοοτροπία και νομιμοποιεί τα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής. Ζοφερή στάση ανάλογη με εκείνη των οπαδών του Χίτλερ και του Στάλιν.

Ακόμη κι αυτοί που ενώ δεν επιδοκιμάζουν ευθέως τα εγκλήματα της 17 Νοέμβρη, διστάζουν να τα καταγγείλουν, από μια ενδόμυχη αναστολή μήπως και προδώσουν την «αριστερή» ιδεολογία τους και αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο του αναστοχασμού πάνω στο παρελθόν και σε συστατικά στοιχεία της ταυτότητάς τους, στην πραγματικότητα, καταφάσκουν σε μια βαρβαρότητα που δικαιολογεί ηθικά τα εγκλήματα κατά της ζωής από αυτόκλητους τιμωρούς-ρυθμιστές της κοινωνίας που θέλουν να  επιβάλουν με τη βία το δικό τους όραμα ζωής. Είναι ξεκάθαρα μια στάση κατά του ανθρωπισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δε θα θίξω εδώ το ζήτημα των όρων «αριστερή» και «δεξιά» ιδεολογία, επειδή προσωπικά αρνούμαι να θέσω τις αντιλήψεις και τη στάση ζωής μου στο κρεβάτι του Προκρούστη τέτοιων θλιβερά περιοριστικών διπόλων. Αυτό που έχει σημασία είναι το να αναρωτηθεί ο καθένας για τη βαθύτερη καταγωγή των αντιλήψεών του που τον ωθούν στην α ή τη β στάση απέναντι σε ζητήματα, όπως αυτά που τέθηκαν παραπάνω.

Μήπως ο  δισταγμός απέναντι στην καταδίκη των ιδεολογιών και των ενεργειών που υποθάλπουν τον φανατισμό και κηρύττουν το δόγμα της «αξιολόγησης» της ανθρώπινης ζωής με κριτήριο το αυθαίρετο δίλημμα «ή είσαι μαζί μας ή είσαι εχθρός μας» συνδέεται με τον φόβο να πάρει κάποιος την ευθύνη της ελεύθερης επιλογής των προσωπικών αξιών και αισθάνεται ασφαλής στο μαντρί ποικιλώνυμων ιδεολογιών; Μήπως το να διερωτηθεί κάποιος για τις πεποιθήσεις του είναι τρομακτικό, επειδή έτσι εκτίθεται ανυπεράσπιστος και χωρίς συμμάχους απέναντι στην αλήθεια;

* Η Ειρήνη Καλτσά είναι φιλόλογος.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ