Αγώνας δρόμου μεγάλων αποστάσεων
Ο Ηλίας Ασπρούκος είναι περιβαλλοντολόγος.
Ολοι μιλάνε για μία ισχυρή κυβέρνηση, που θα αλλάξει τα πάντα ως κραταιά και παντοδύναμη. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική στην πολιτική και στη ζωή εν γένει.
Για να είναι κραταιά και να δρα εποικοδομητικά χρειάζεται απαραιτήτως μία επίσης δυναμική Αντιπολίτευση, που θα την αφυπνίζει και θα της επισημαίνει τα κακώς κείμενα.
Μία ισχυρή κυβέρνηση πάντα χρειάζεται μια δυνατή Αντιπολίτευση, όχι για να της κουνά το δάχτυλο, αλλά για να έχει το φόβο και να την προφυλάσσει από την ασυδοσία και την όποιας μορφής ασυδοσία.
Μπορείς να γίνεις καλύτερος πολιτικός, μου είχε πει κάποτε ένας Νέστωρας της πολιτικής, «αν ακούς τον πολιτικό σου αντίπαλο, όχι αυτόν που αποκαλείς σύντροφο ή αδελφό, αλλά αυτόν που μένει στο απέναντι σπίτι και σου φωνάζει.
Πάντα να μετράς τη φωνή του αντιπάλου σου και να επεξεργάζεσαι τι σου λέει και γιατί στο λέει».
Η χώρα μπορεί να έχει μία κραταιά κυβέρνηση, αλλά δεν έχει καθόλου Αντιπολίτευση. Αρα, ο πρωθυπουργός παίζει σε άδειο γήπεδο ακι αν χάνει έδαφος είναι από τον ίδιο του τον εαυτό.
Η Αντιπολίτευση περί άλλων τυρβάζει. Τι και αν η χώρα καιγόταν; Τι και αν η ακρίβεια κάλπαζε; Τι και αν ο τουρισμός δεν είχε την απαιτούμενη άνθηση από τους Ελληνες, άλλωστε με τα ακτοπλοϊκά στα ύψη. Από τα πρώτα θέματα ήταν ο γάμος του Κασσελάκη! Αντί να ασχοληθούμε με τόσα ζητήματα, από καθημερινά μέχρι εθνικά, μία χώρα αποσβολωμένη κοίταγε τον γάμο του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με τον καλό του!
Ε, όχι βρε φίλε δεν ζούμε στο Αμέρικα να μας αρέσουν τα Καραγκιοζιλίκια. Στην ένδοξη Ελλάδα ζούμε, όπου ο Περικλής δημιούργησε τον «Χρυσό αιώνα». Που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μας ενέταξε στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Και πάνω που χάνεται η μπάλα από τα πόδια του ΣΥΡΙΖΑ και θα περίμενε κανείς να βρεθεί στα πόδια του ΠΑΣΟΚ, έρχεται η διάσπαση μέσω εσωκομματικών εκλογών.
Μια μπουκιά κόμμα, το οποίο έκλεισε 50 χρόνια από την ίδρυσή του αντί να βγει μπροστά με θάρρος και πυγμή, τρώει τις σάρκες του. Θα περίμενε κανείς σε αυτή την πολιτική συγκυρία όσοι ΠΑΣοκοι βρέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ να γυρίσουν στον φυσικό τους χώρο. Δυστυχώς όμως και εκεί τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.
Ενα κόμμα έχει 7 υποψήφιους προέδρους. Σκέτη «Βαβέλ». Ο Ανδρουλάκης γιατί να είναι εκ νέου υποψήφιος, όταν παίζει σε άδειο γήπεδο και χάνει από τον ίδιο του τον εαυτό. Πιστεύω πως κανένας από όλους αυτούς δεν μπορεί να φέρει το ΠΑΣΟΚ σε τέτοια θέση που θα φαντάζει απειλητικό για τη ΝΔ . Η μόνη, που ίσως έχει δυνατότητες να πετύχει κάτι καλύτερο, είναι η Αννα Διαμαντοπούλου. Κάποτε το σύνθημα ήταν «Εμπρός Αντρέα για μια Ελλάδα Νέα». Τώρα είναι πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία. Πάει η έρμη πολιτική την πάτησε το τρένο και αυτή! Των υποψήφιων προέδρων όλα τα διαφημιστικά τους βίντεο θυμίζουν ρεπορτάζ δημοσιογράφων για τη ζωή και την καθημερινότητα. Στα ρεπορτάζ παίρνουν άριστα. Ομως στις προτάσεις παίρνουν μηδέν! Προτάσεις επί πραγματικού εδάφους μηδέν, ουτοπικός σχεδιασμός και έκθεση ιδεών.
Και κάπως έτσι η χώρα μένει με μία κυβέρνηση, που προσπαθεί όσο μπορεί κάπως να αλλάξει τη ροή. Μιας και αυτή έχει χάσει τον προσανατολισμό της, καθώς η εξουσία δεν την αφήνει να ακούσει τους ανθρώπους της Παράταξης, που τη στήριξαν στις δύσκολες εποχές.
Η Αντιπολίτευση παραπαίει μεταξύ «Κασσελάκιου» πρακτικής και αλληλοφαγώματος και η ζωή μας ρημάζει!
Μοιραίοι και άβουλοι, αντάμα, περιμένουμε κάποιο θαύμα να φανεί.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
