Χωριά παλεύουν χωρίς στήριγμα: Γάμος μετά από 10 χρόνια στη Φουρνά – Συγκινητική πρωτοβουλία της «Παναθηναϊκής» Πάτρας

Η Ελλάδα αργοπεθαίνει. Τα χωριά ερημώνουν. Διαπιστώσεις καθημερινές και χιλιοδιατυπωμένες. Κανείς όμως, και πρωτίστως το κράτος, δεν χορηγεί το οξυγόνο που θα οδηγήσει στην ανάσταση του τόπου μας.

Και γράφουμε ανάσταση, διότι ένας εκ των πρωταγωνιστών του συγκλονιστικού γεγονότος που ζήσαμε, είναι ο Αναστάσιος.

Η πρόσκληση που λάβαμε πριν από μερικές εβδομάδες μάς καλούσε να παρευρεθούμε σε μυστήριο γάμου και βάφτισης στη Φουρνά Ευρυτανίας. Το μυστήριο αφορούσε στους γονείς και το παιδί μιας εκ των έξι οικογενειών που έχουν μετοικίσει στη Φουρνά Ευρυτανίας στο πλαίσιο της προσπάθειας που ξεκίνησαν από τον Αύγουστο του 2024 η δασκάλα Παναγιώτα Διαμαντή και ο ιερέας του χωριού Κωνσταντίνος Ντούτσικος.

Η πρόσκληση έφτασε σε εμάς από τη διοίκηση του Παραρτήματος Πατρών της Πανελλαδικής Οργάνωσης Γυναικών «Παναθηναϊκή», η οποία θέλησε να ενισχύσει την προσπάθεια των δύο αυτών ανθρώπων τους οποίους υπενθυμίζουμε ότι η εφημερίδα «Πελοπόννησος» είχε τιμήσει πέρυσι στα «ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ». Ετσι, σε συνεννόηση με τον ιερέα και τη δασκάλα ελήφθη η απόφαση να παντρέψουν με θρησκευτικό γάμο τον Κωνσταντίνο Παλαπέσκο και τη Χριστιάνα Παπαλεβιζοπούλου και να βαφτίσουν το τέταρτο παιδί τους. Ο Κωνσταντίνος και η Χριστιάνα μετακόμισαν από την Αθήνα στη Φουρνά Ευρυτανίας μαζί με τα τέσσερα παιδιά τους πριν από ένα χρόνο.

Η αποστολή της Πάτρας, με επικεφαλής τα μέλη της διοίκησης του τοπικού παραρτήματος της «Παναθηναϊκής» Λέττα Βέργη, Αμαλία Κωνσταντακόπουλου, Ελσα Παξινού και Καίτη Μπέλλα, ξεκίνησε το Σάββατο τα ξημερώματα από την Πάτρα με προορισμό τη Φουρνά όπου ώρα 7.30 θα τελούνταν τα δύο μυστήρια στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Κανείς από τους 40 περίπου επιβαίνοντες στο πούλμαν δεν φανταζόταν αυτό που ζήσαμε. Ταξίδι πολύωρο αλλά και άκρως αποκαλυπτικό. Η διαδρομή δύσκολη από Θέρμο, Παναγία Προυσσιώτισσα -πρώτος σταθμός- και ακολούθως Καρπενήσι μέχρι να πάρουμε τον δρόμο για τη Φουρνά που είναι φωλιασμένη σε ένα μοναδικό καταπράσινο σύμπλεγμα ελατόφυτων βουνών και λόφων στα όρια με τη Φθιώτιδα και τη Θεσσαλία.

Μέχρι να την ανακαλύψουμε, διασχίσαμε περίπου 40 χλμ. από το Καρπενήσι σε μία μοναδική διαδρομή χαραγμένη μέσα σε πυκνό και καταπράσινο ελατόδασος. Η αίσθηση ήταν σαν να έχουμε μεταφερθεί σε έναν παραμυθένιο τόπο με τα ελαφάκια να μας κοιτούν απορημένα. Η κούραση και η σωματική εξάντληση εξαφανίστηκαν και τα μάτια μας δεν χόρταιναν να φυλακίζουν αυτές τις μοναδικές εικόνες.

Οι κυρίες της «Παναθηναϊκής» μας είχαν προειδοποιήσει ότι το πούλμαν, λόγω στενότητας του δρόμου, δεν μπορούσε να φτάσει στο κέντρο του χωριού κι έτσι επιστρατεύτηκε ένα περιπολικό για τη μεταφορά όσων δυσκολευόταν στη μετακίνηση.

Πράγματι, λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό, μας περίμενε ένα τζιπ της Αστυνομίας με τον εξαιρετικό άνθρωπο -όπως αποδείχτηκε στην πορεία- αστυνομικό Κωνσταντίνο Λατίνη. Μας οδήγησε στον μοναδικό δημοτικό ξενώνα που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό και από κει παρέλαβε κάποιες κυρίες για να τις μεταφέρει τμηματικά μέσα στο χωριό. Στα βουνά άρχισαν να αντηχούν χαρούμενα ξεφωνητά και γέλια. Ο ενθουσιασμός των αφιχθέντων ήταν εμφανής. Βέβαια ενισχύθηκε από τον ξενοδόχο, ένα νέο παιδί επαγγελματία των Αθηνών τον Γεώργιο Βασιλικούδη, ο οποίος αποφάσισε να ζωντανέψει τον δημοτικό ξενώνα στη Φουρνά Ευρυτανίας. Και τα κατάφερε. Με προσωπική εργασία, αλλά κυρίως με τον εύθυμο και καλοσυνάτο χαρακτήρα του λειτουργεί το La Faune Resort. Και ο Γιώργος δεν λειτουργεί μόνο τον ξενώνα, αλλά είναι ένα από τα χέρια του χωριού που βοηθούν όπου υπάρχει ανάγκη.

Στον περίβολο του ξενώνα μάς περίμενε με ανοιχτή αγκαλιά η νύφη και μαμά, η Χριστιάνα, η οποία κατά διαστήματα εργάζεται και στον ξενώνα. Η συγκίνησή της ήταν μεγάλη και το «ευχαριστώ» κυριαρχούσε στις κουβέντες της.
Χρόνος για ξεκούραση δεν υπήρχε, καθώς στις 6.30 έπρεπε να αναχωρήσουμε για την εκκλησία. Ετσι, απολαύσαμε τον εξαιρετικό καφέ και τα τοστ που μας πρόσφερε ο Γιώργος, ντυθήκαμε και ξεκινήσαμε.

Αρχίσαμε και πάλι να κατεβαίνουμε σε ένα δρόμο «φίδι» μέχρι που φτάσαμε σε μία στροφή απ’ όπου αντικρίσαμε την πανέμορφη Φουρνά. Απλωμένη στην καταπράσινη πλαγιά του βουνού, με τις κεραμοσκεπές να καλύπτουν πανέμορφα σπίτια. Αρκετά από αυτά ήταν ερμητικά κλειστά και ορισμένα έφεραν εμφανή τα σημάδια της εγκατάλειψης. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τον δρόμο που θα μας οδηγούσε στο κέντρο του χωριού, την πλατεία και τον ναό. Κατά τακτά διαστήματα μαζευόμαστε στην άκρη του δρόμου, ώστε να περάσει το περιπολικό με τον χαμογελαστό αστυνομικό που μετέφερε μέλη της ομάδας.

Μετά από αρκετό περπάτημα, ακούσαμε με ικανοποίηση παιδικά γέλια, κάτι που σήμανε ότι φτάναμε στον προορισμό μας.
Πράγματι, η τελευταία στροφή μάς αποκάλυψε την πλατεία – προαύλιο του ναού που ήταν ήδη γεμάτη. Η οικογένεια μαζί με λιγοστούς συγγενείς που είχαν φτάσει από την Αθήνα, ο ιερέας, η δασκάλα και ελάχιστοι χωρικοί είχαν ήδη μαζευτεί. Ολοι φορούσαν τα γιορτινά τους. Αλλωστε το χωριό είδε νύφη και γαμπρό μετά από 10 χρόνια. Τόσα χρόνια είχε να γίνει γάμος, μας είπε ο π. Κωνσταντίνος που δεν έκρυβε τη χαρά του.

Η τέλεση των δύο μυστηρίων από τον π. Κωνσταντίνο και έναν ιερομόναχο της περιοχής έγινε μέσα σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης. Στο ψαλτήρι του χωριού -που δεν διαθέτει ούτε ψάλτη, ρόλο τον οποίο ασκεί η πρεσβυτέρα- ανέβηκαν πέντε κυρίες μέλη της χορωδίας «Πανυμνήτου» της πόλης μας, και με επικεφαλής τη συμπολίτισσα δικηγόρο Αναστασία Κανελλοπούλου απέδωσαν εξαιρετικά τους ύμνους. Πρώτα τελέστηκε ο γάμος, με κουμπάρες την πρόεδρο της «Παναθηναϊκής» Λέττα Βέργη και την αντιπρόεδρο Ελσα Παξινού. Ακολούθως, έγινε η βάπτιση του μικρού Αναστασίου με νονά την Αμαλία Κωνσταντακοπούλου.

Οσο τελούνταν το μυστήριο, ο Γιώργος είχε μεταφερθεί από τον ξενώνα στο προαύλιο του ναού όπου είχε ήδη ετοιμάσει τον μπουφέ με πίτες, γλυκίσματα και δροσερά αναψυκτικά τα οποία απόλαυσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι μέχρι να μεταφερθούμε στην ταβέρνα του χωριού όπου ακολούθησε το γαμήλιο γλέντι.

Την πρωτοβουλία αυτή της «Παναθηναϊκής» αγκάλιασαν με τη συμμετοχή τους δεκάδες συμπολίτες, ανάμεσά τους και η αντιδήμαρχος Πατρέων Αναστασία Τογιοπούλου, οι οποίοι μετακινήθηκαν στη Φουρνά μαζί με μέλη της οργάνωσης, όπως και αρκετές τοπικές επιχειρήσεις που πρόσφεραν τα απαιτούμενα για τα μυστήρια. Μεταξύ αυτών, η Αγγελική Αναστασοπούλου του γνωστού κοσμηματοπωλείου, το κηροπλαστείο Μαριάννα Μάνου, το κατάστημα «Μάνα Μωρό», η Μαριάννα Κοκάκο, ενώ οι μπομπονιέρες ήταν κατασκευή της Νίας Μπαρλή.

ΑΠΟΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ολοι όσοι μοιραστήκαμε αυτή τη μοναδική εμπειρία γίναμε μία οικογένεια. Από τα χείλη όλων εκφράστηκαν ευχές καρδιάς για την οικογένεια του Κωνσταντίνου και της Χριστιάνας αλλά και για όλους όσοι έφτασαν στη Φουρνά, αναζητώντας μία καλύτερη τύχη.

Θα την έχουν;

Κι αυτός ήταν ο προβληματισμός πολλών από εμάς στη διαδρομή της επιστροφής. Κι αυτός ο προβληματισμός προέκυψε από τα όσα καταγράψαμε κατά την παραμονή μας εκεί.

Με πολύ μεγάλη απογοήτευση διαπιστώσαμε ότι η προσπάθεια αυτή του ιερέα και της δασκάλας δεν πλαισιώθηκε από την κρατική μέριμνα.

«Αυτή τη στιγμή έχουν εγκατασταθεί στο χωριό έξι οικογένειες και περιμένουμε να έρθει άλλη μία οικογένεια τον επόμενο μήνα. Είναι πολύ σημαντικό ότι δύο από τις οικογένειες που ήρθαν κατάγονται από εδώ. Στο σχολείο φοιτούν 24 μαθητές (τρεις στο νηπιαγωγείο, επτά στο δημοτικό και 12 στο γυμνάσιο – λύκειο). Προχωράμε στα επόμενα βήματά μας» δήλωσε στην «Π» η δασκάλα Παναγιώτα Διαμαντή, προσθέτοντας:

«Εχουν βοηθήσει πολύ ιδιώτες, περιμένουμε και την Πολιτεία. Από τέλος Φεβρουαρίου έχουμε μείνει χωρίς γιατρό. Δεν υπάρχει στο χωριό ούτε μία νοσηλεύτρια. Ξεκίνησαν τα σχολεία και δεν μας έχουν στείλει ειδικότητες Πληροφορικής, Αγγλικά, Ολοήμερο, Ειδική αγωγή. Επίσης έχουμε άλλες τρεις οικογένειες στην αναμονή για να έρθουν εδώ, αλλά δεν έχουμε σπίτια. Υπάρχουν στο χωριό κτίρια του παλαιού δασαρχείου που είναι κλειστά 35 χρόνια και δεν μας τα διαθέτουν για τις οικογένειες. Εχουμε κάνει αιτήματα, κι εμείς και ο δήμαρχος, πριν από ένα χρόνο και δεν έχουμε πάρει καν απάντηση. Τα κτίρια αυτά θα μπορούσαν να ανακαινιστούν και να στεγαστούν σε αυτά, εκτός από τις οικογένειες, ο γιατρός και οι εκπαιδευτικοί. Η ανεύρεση κατοικίας είναι δύσκολη ακόμα και στο χωριό διότι εμπλέκονται κληρονόμοι, άλλοι τα έχουν για το καλοκαίρι κ.λπ. και δεν τα διαθέτουν προς ενοικίαση».

Το θέμα του γιατρού μάς το υπογράμμισε και η Χριστιάννα. «Είμαστε πάρα πολύ ικανοποιημένοι από την απόφασή μας να αφήσουμε την Αθήνα και να έρθουμε εδώ όταν τυχαία είδαμε την είδηση στο ίντερνετ. Βρήκα και εργασία τώρα που ο κ. Γρίβας άνοιξε τους ”Κουλουράδες”, τα παιδιά μας είναι χαρούμενα και ζουν σε ένα όμορφο περιβάλλον. Αν καταφέρει και ο σύζυγός μου και πάρει μία άδεια για ταξί, ένα μικρό βανάκι να κάνει μεταφορές, θα καλύψουμε πλήρως τα έξοδά μας. Το πρόβλημά μας είναι η ιατρική κάλυψη. Αν αρρωστήσει κάποιος θα πρέπει να πάει στο Καρπενήσι, μία απόσταση 50 λεπτών. Τον χειμώνα δεν γίνεται να μην μπορούμε να μετακινηθούμε καν. Δεν έχουμε ούτε αγροτικό γιατρό, ούτε νοσηλεύτρια. Τώρα εάν συμβεί κάτι σε εμάς ή στα παιδιά, παίρνουμε τηλέφωνο και προσπαθούμε μέσω τηλεφώνου να γίνει η διάγνωση. Αυτό είναι που μας αγχώνει πολύ και μας στενοχωρεί».

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ

Και να που ο γιατρός χρειάστηκε. Στη διάρκεια του φαγητού, μετά τον γάμο, μέλος της πατρινής ομάδας είχε κάποιο ατύχημα, πτώση από καρέκλα, και σοβαρό χτύπημα στα πλευρά. Για καλή τύχη της πάσχουσας και όλης της ομάδας, ήταν ανάμεσα μας η γενική γιατρός του Κέντρου Υγείας Βορείου Τομέα Κατερίνα Ζαμπέτη, όπως και η νοσηλεύτρια κόρη της Ματίνα Σερέτη.

Αμεσα η κ. Ζαμπέτη πρόσφερε τη βοήθειά της αλλά οι ισχυροί πόνοι της πάσχουσας και κάποια άλλα συμπτώματα την οδήγησαν στην απόφαση ότι έπρεπε να μεταφερθεί στο Νοσοκομείο Καρπενησίου για ακτινογραφία και ό,τι άλλο κρίνονταν απαραίτητο.

Σωστή η απόφαση, αλλά πώς θα μεταφερόταν;

Και από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει ένας άλλος κύκλος περιπέτειας. Εγινε άμεση κλήση στο ΕΚΑΒ, το οποίο έφτασε ώρα 11.30 μ.μ.

Ακολουθεί η περιγραφή του μέλους της πατρινής ομάδας και συνοδού της ασθενούς, Αρτεμισίας Κολοκυθά.
«Μας παρέλαβαν από την πλατεία του χωριού. Το ασθενοφόρο έτριζε ολόκληρο. Οι ζώνες ασφαλείας δεν λειτουργούσαν. Προσπάθησα να καθίσω στη θέση του συνοδού, η ζώνη δεν κούμπωνε και αναγκάστηκα να τη δέσω, ενώ με τα πόδια κρατούσα αντίσταση για να μην πέσω. Το προσωπικό, τόσο η οδηγός του ασθενοφόρου Παναγιώτα όσο και ο διασώστης Ηλίας ήταν εξαιρετικοί στην εργασία τους και άκρως βοηθητικοί.

Προσπαθούσαν να μας παράσχουν υψηλές υπηρεσίες, αλλά χωρίς να έχουν τα διαθέσιμα μέσα. Το ασθενοφόρο πήγαινε σιγά – σιγά γιατί τρανταζόταν και η ασθενής πονούσε, και όπου μπορούσε αύξανε ταχύτητα. Στη μέση περίπου της διαδρομής η ασθενής ζήτησε νερό. Το ασθενοφόρο τρανταζόταν τόσο πολύ, που έπρεπε να σταματήσουμε για να πιει νερό. Ετσι σταματήσαμε βγήκε ο διασώστης, άνοιξε την πόρτα, αλλά μετά αυτή δεν έκλεινε. Η ατυχία ήταν ότι στο σημείο που ήμασταν, ανάμεσα σε βουνά, η επικοινωνία ήταν νεκρή ώστε να ενημερώσουν το κέντρο του ΕΚΑΒ για τη βλάβη. Να περάσει άλλο μέσο δεν υπήρχε περίπτωση, έτσι με την πόρτα μισόκλειστη και δεμένη με ιμάντες προχωρήσαμε σιγά – σιγά μέχρι που φτάσαμε σε σημείο, όπου έπιανε το δίκτυο. Από το Κέντρο είπαν αρχικά να ακινητοποιηθεί το όχημα. Ακολούθως όμως φαίνεται ότι του δόθηκε η οδηγία από συνάδελφό του που γνώριζε το πρόβλημα ”χοροπήδα στο σκαλοπάτι και θα κλείσει η πόρτα’’. Χοροπήδησαν, η πόρτα έκλεισε κι έτσι συνεχίσαμε τη διαδρομή μας. Τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στο νοσοκομείο από τις 11.30 που φύγαμε από τη Φουρνά, στις 2.10 π.μ.».

Η κ. Κολοκυθά υπογραμμίζει τόσο το εξαιρετικό προσωπικό του ασθενοφόρου όσο και την αντιμετώπιση που υπήρξε στο Νοσοκομείο Καρπενησίου. «Το προσωπικό του ασθενοφόρου ήταν άψογο, αλλά δυστυχώς δεν είχε τα μέσα να προσφέρει αυτό που ήθελε. Οπως άψογο ήταν και το ιατρικό, νοσηλευτικό και άλλο προσωπικό του νοσοκομείου Καρπενησίου. Είχαν βγει έξω και παρέλαβαν το περιστατικό. Το αντιμετώπισαν ταχύτατα. Με εντυπωσίασε η πρωτοφανής καθαριότητα και η οργάνωση παρ’ ότι υπήρχαν αρκετά περιστατικά. Πραγματικά με εξέπληξε η εικόνα και η συμπεριφορά του προσωπικού».

Η ίδια καταλήγει ότι «είναι θλιβερό και άκρως επικίνδυνο αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν τα απαιτούμενα μέσα στη διάθεσή τους για να προσφέρουν στον συνάνθρωπο. Και υπογραμμίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μόνιμοι. Κάνουν μεροκάματα του τρόμου. Κινδυνεύει πρωτίστως η δική τους ζωή. Είναι ντροπή και απαράδεκτο να στέλνουν ασθενοφόρα σαράβαλα με διαγνωσμένα και επικίνδυνα προβλήματα. Με συγκίνησε το γεγονός ότι είδα τα μάτια τους βουρκωμένα κατά την απέλπιδα προσπάθειά τους να λύσουν μόνοι τους το τεχνικό πρόβλημα. Κι αυτό δεν ήταν από θυμό. Ηταν από βαθιά αγανάκτηση και αίσθημα ντροπής. Με αποτέλεσμα να ακούσω τον Ηλία να μας λέει ”μας συγχωρείτε πάρα πολύ. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Δυστυχώς με αυτά τα εργαλεία δουλεύουμε”. Ακόμα και στη βομβαρδισμένη Γάζα είδα πιο σύγχρονα ασθενοφόρα να κυκλοφορούν».

Για την ιστορία, η τραυματίας μεταφέρθηκε τελικά χθες το απόγευμα με ασθενοφόρο στην Πάτρα.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News