Αλεξόπουλος: Στέλνουμε την ιστορία μας στην Αθήνα
Το θέμα που ανέδειξε ο διευθυντής σύνταξης της “Π” Κωνσταντίνος Μάγνης σχετικά με τα δύο τρένα της Πάτρας που αναχώρησαν για την Αθήνα, ώστε να βρουν το νέο τους σπίτι στο Μουσείο Σιδηροδρόμων Αθηνών, έθιξε με ανακοίνωσή του σήμερα ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης “Πρωτεύουσα Ξανά” Γρηγόρης Αλεξόπουλος.
Στην ανακοίνωσή του ο κ. Αλεξόπουλος αναφέρει:
Πριν από λίγες ημέρες, φορτώθηκαν από την Πάτρα με προορισμό το Μουσείο Σιδηροδρόμων Αθηνών δύο κομμάτια της ιστορίας της πόλης που βρίσκονταν στο μηχανοστάσιο του Αγίου Διονυσίου. Ο λόγος για την θρυλική ατμήλατο των ΣΠΑΠ, την Linke- Hoffmann του 1925 και την αυτοκινητάμαξα Uerdingen κατασκευής του 1937.
Όπως ενημερωθήκαμε θα συντηρηθούν, θα αναπαλαιωθούν και θα βρουν τη θέση τους στο Μουσείο των Αθηνών.
Η μετακόμιση αυτών των ιστορικών σιδηροδρομικών «αποτυπωμάτων» που χάνει η Πάτρα και κερδίζει η Αθήνα, μας θυμίζει μια άλλη αντίστοιχη «περιπέτεια»: τις μηχανές των άλλοτε ανθηρών βιομηχανιών της πόλης των Πατρών οι οποίες αποτελούν μέρος της βιομηχανικής ιστορίας της.
Πολλές από αυτές καταστράφηκαν, άλλες λεηλατήθηκαν, κάποιες εκλάπησαν και άλλες περιμένουν την συντήρηση και αξιοποίησή τους εδώ και χρόνια.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια πόλη με μακρά βιομηχανική ιστορία, σε μια πόλη άμεσα συνδεδεμένη με την ιστορία των τρένων και το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου.
Η νέα και σίγουρα απογοητευτική εξέλιξη σε σχέση με τα τρένα, έρχεται να φωτίσει για άλλη μια φορά την αδυναμία της πόλης να ασχοληθεί, να διασώσει και να προβάλει την ιστορία της κατά τρόπο που θα ενισχύσει το σύγχρονο προφίλ της.
Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η Πάτρα, δεν ενδιαφέρθηκε για την αξιοποίηση των ιστορικών της «θησαυρών», φέρνει για άλλη μια φορά στο φως, με απογοητευτικό τρόπο την αδυναμία συνειδητοποίησης ότι η πόλη έχει ανάγκη από ένα φιλόδοξο σχέδιο που θα τη βοηθήσει να βελτιώσει την εικόνα της, να βελτιώσει το προφίλ της και την οικονομική της υπόσταση, βασισμένη σε ένα σύγχρονο μοντέλο ανάδειξης της πολιτιστικής της κληρονομιάς, του μνημειακού της πλούτου και αξιοποίησης της ιστορικής της προίκας.
Στον αντίποδα αυτής της μετακόμισης των αμαξοστοιχιών του σιδηροδρόμου της Πελοποννήσου, συναντάμε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη και η Καλαμάτα.
Στην μεν πρώτη συναντάμε το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, το οποίο ιδρύθηκε το 2001 και διατηρήθηκε χάρη στην εθελοντική προσπάθεια του Συλλόγου «Φίλοι του Σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης», την υλική, οικονομική και ηθική στήριξη του ΟΣΕ, του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου, του Υπουργείου Πολιτισμού, των Διοικητικών Αρχών της Θεσσαλονίκης και ιδιωτών. Σήμερα λειτουργεί με την αποκλειστική φροντίδα του συλλόγου “Φίλοι του Σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης” χωρίς καμία επιχορήγηση με την βοήθεια χορηγών και την οικονομική συνδρομή των μελών και επισκεπτών.
Στην δεύτερη περίπτωση, συναντάμε το Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων Καλαμάτας, το μοναδικό στο είδος του υπαίθριο μουσείο στην Ελλάδα, γνωστό σε όλους τους φίλους των Σιδηροδρόμων ανά τον κόσμο. Ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1986, αλλά λόγω του καταστρεπτικού σεισμού που έπληξε την πόλη η ολοκλήρωσή του έγινε το 1990. Βρίσκεται σε μια απόσταση μόλις 5 λεπτών από την κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Το πάρκο, πέραν των σιδηροδρομικών εκθεμάτων που περιλαμβάνει, διαθέτει γήπεδο μπάσκετ και βόλεϊ καθώς και άλλες εγκαταστάσεις για την ψυχαγωγία των παιδιών.
Από τη μια έχουμε δύο παραδείγματα αξιοποίησης του ιστορικού πλούτου των πόλεων κατόπιν κινητοποίησης των Φορέων των περιοχών και βεβαίως των Δήμων, με διεκδικήσεις και αναζήτηση χρηματοδοτικών εργαλείων και από την άλλη έχουμε ένα παράδειγμα μεταφοράς του σε άλλες πόλεις.
Αυτό είναι πέρα για πέρα λυπηρό και σίγουρα δεν ταιριάζει στην ιστορία της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της χώρας.
Είναι τώρα η ώρα να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, να αλλάξουμε τρόπο αντιμετώπισης της κληρονομιάς μας, να κινηθούμε άμεσα στην κατεύθυνση του διαλόγου και των συντονισμένων δράσεων των Φορέων στη βάση ενός σχεδίου ανάπτυξης, να αφήσουμε στην άκρη ιδεοληψίες και παλιές λογικές.
Η Πάτρα δεν αντέχει άλλες απώλειες.
Πριν από λίγες ημέρες, φορτώθηκαν από την Πάτρα με προορισμό το Μουσείο Σιδηροδρόμων Αθηνών δύο κομμάτια της ιστορίας της πόλης που βρίσκονταν στο μηχανοστάσιο του Αγίου Διονυσίου. Ο λόγος για την θρυλική ατμήλατο των ΣΠΑΠ, την Linke- Hoffmann του 1925 και την αυτοκινητάμαξα Uerdingen κατασκευής του 1937.
Όπως ενημερωθήκαμε θα συντηρηθούν, θα αναπαλαιωθούν και θα βρουν τη θέση τους στο Μουσείο των Αθηνών.
Η μετακόμιση αυτών των ιστορικών σιδηροδρομικών «αποτυπωμάτων» που χάνει η Πάτρα και κερδίζει η Αθήνα, μας θυμίζει μια άλλη αντίστοιχη «περιπέτεια»: τις μηχανές των άλλοτε ανθηρών βιομηχανιών της πόλης των Πατρών οι οποίες αποτελούν μέρος της βιομηχανικής ιστορίας της.
Πολλές από αυτές καταστράφηκαν, άλλες λεηλατήθηκαν, κάποιες εκλάπησαν και άλλες περιμένουν την συντήρηση και αξιοποίησή τους εδώ και χρόνια.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια πόλη με μακρά βιομηχανική ιστορία, σε μια πόλη άμεσα συνδεδεμένη με την ιστορία των τρένων και το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου.
Η νέα και σίγουρα απογοητευτική εξέλιξη σε σχέση με τα τρένα, έρχεται να φωτίσει για άλλη μια φορά την αδυναμία της πόλης να ασχοληθεί, να διασώσει και να προβάλει την ιστορία της κατά τρόπο που θα ενισχύσει το σύγχρονο προφίλ της.
Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η Πάτρα, δεν ενδιαφέρθηκε για την αξιοποίηση των ιστορικών της «θησαυρών», φέρνει για άλλη μια φορά στο φως, με απογοητευτικό τρόπο την αδυναμία συνειδητοποίησης ότι η πόλη έχει ανάγκη από ένα φιλόδοξο σχέδιο που θα τη βοηθήσει να βελτιώσει την εικόνα της, να βελτιώσει το προφίλ της και την οικονομική της υπόσταση, βασισμένη σε ένα σύγχρονο μοντέλο ανάδειξης της πολιτιστικής της κληρονομιάς, του μνημειακού της πλούτου και αξιοποίησης της ιστορικής της προίκας.
Στον αντίποδα αυτής της μετακόμισης των αμαξοστοιχιών του σιδηροδρόμου της Πελοποννήσου, συναντάμε πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη και η Καλαμάτα.
Στην μεν πρώτη συναντάμε το Σιδηροδρομικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, το οποίο ιδρύθηκε το 2001 και διατηρήθηκε χάρη στην εθελοντική προσπάθεια του Συλλόγου «Φίλοι του Σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης», την υλική, οικονομική και ηθική στήριξη του ΟΣΕ, του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου, του Υπουργείου Πολιτισμού, των Διοικητικών Αρχών της Θεσσαλονίκης και ιδιωτών. Σήμερα λειτουργεί με την αποκλειστική φροντίδα του συλλόγου “Φίλοι του Σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης” χωρίς καμία επιχορήγηση με την βοήθεια χορηγών και την οικονομική συνδρομή των μελών και επισκεπτών.
Στην δεύτερη περίπτωση, συναντάμε το Δημοτικό Πάρκο Σιδηροδρόμων Καλαμάτας, το μοναδικό στο είδος του υπαίθριο μουσείο στην Ελλάδα, γνωστό σε όλους τους φίλους των Σιδηροδρόμων ανά τον κόσμο. Ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1986, αλλά λόγω του καταστρεπτικού σεισμού που έπληξε την πόλη η ολοκλήρωσή του έγινε το 1990. Βρίσκεται σε μια απόσταση μόλις 5 λεπτών από την κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Το πάρκο, πέραν των σιδηροδρομικών εκθεμάτων που περιλαμβάνει, διαθέτει γήπεδο μπάσκετ και βόλεϊ καθώς και άλλες εγκαταστάσεις για την ψυχαγωγία των παιδιών.
Από τη μια έχουμε δύο παραδείγματα αξιοποίησης του ιστορικού πλούτου των πόλεων κατόπιν κινητοποίησης των Φορέων των περιοχών και βεβαίως των Δήμων, με διεκδικήσεις και αναζήτηση χρηματοδοτικών εργαλείων και από την άλλη έχουμε ένα παράδειγμα μεταφοράς του σε άλλες πόλεις.
Αυτό είναι πέρα για πέρα λυπηρό και σίγουρα δεν ταιριάζει στην ιστορία της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της χώρας.
Είναι τώρα η ώρα να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, να αλλάξουμε τρόπο αντιμετώπισης της κληρονομιάς μας, να κινηθούμε άμεσα στην κατεύθυνση του διαλόγου και των συντονισμένων δράσεων των Φορέων στη βάση ενός σχεδίου ανάπτυξης, να αφήσουμε στην άκρη ιδεοληψίες και παλιές λογικές.
Η Πάτρα δεν αντέχει άλλες απώλειες.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
