Μονομαχία τόπλες με ξίφος
Ο Ντίνος Λασκαράτος αφηγείται…
Ο τίτλος του κειμένου είναι ειλικρινής. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο απ’ ότι συνέβη σε ένα δάσος έξω από την πόλη Βαντούζ του Λιχτενστάιν, τον Αύγουστο του 1892.
Αλλά, ας πάρουμε την καλοκαιρινή πιπεράτη ιστορία μας με τη σειρά.
Στην όμορφη και λαμπερή Βιέννη, στην καρδιά της φαινομενικά ανέμελης και γλετζέδικης μπελ επόκ, της ωραίας δηλαδή εποχής της Ευρώπης, αυτοκράτειρα ήταν η Ελισάβετ, η γνωστή σε μας Σίσσυ. Η αυτοκράτειρα που περνούσε τα καλοκαίρια της στην Κέρκυρα, και έχτισε εκεί το 1890 το θερινό ανάκτορο «Αχίλλειον». Τα σκήπτρα, όμως, της κοσμικής ζωής της Βιέννης διεκδικούσε από τη Σίσσυ η πριγκίπισσα Παυλίνα φον Μέττερνιχ. Εγγονή από τη μάνα της του γνωστού σε μας για την ανθελληνική του δράση «Μέττερνιχ» εμπνευστή της «Ιερής Συμμαχίας», κόρη ενός Ούγγρου αριστοκράτη και σύζυγος του …θείου της πρίγκιπα φον Μέττερνιχ.
Σαν να μην έφτανε η αντιζηλία των συνομήλικων Σίσσυς και Παυλίνας στην κοσμική Βιέννη, εμφανίσθηκε και η κατά εικοσιπέντε χρόνια νεώτερη τριαντάρα κόμισα Αναστασία φον Κίελμανσεγκ, Ρωσίδα στο αίμα, με πολύ τουπέ και αξιώσεις.
Τα πράγματα ήταν υπό έλεγχο, μέχρις ότου στο πάρκο Πράτερ της Βιέννης αποφασίστηκε να γίνει διεθνής έκθεση Μουσικής και Θεάτρου από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1892. Επίτιμος πρόεδρος της έκθεσης ορίσθηκε η Μέττερνιχ, και πρόεδρος της επιτροπής κυριών για την έκθεση, η Κίελμανσεγκ. Οπως ήταν αναμενόμενο, η πριγκίπισσα με την κόμισα άρχισαν να τρώγονται, ώσπου σε μια συνεδρίαση με θέμα τον ανθοστολισμό της έκθεσης, τα πράγματα ξέφυγαν. Η Μέττερνιχ αναφερόμενη στην ρώσικη καταγωγή της Κίελμανσεγκ, της είπε ότι έχει το γούστο ρώσικης αρκούδας (!) ή κάτι παρεμφερές. Η Κίελμανσεγκ σηκώθηκε όρθια και αψηφώντας το κύρος και την ηλικία της πριγκίπισσας, της είπε ότι έχει τόσο γούστο όσο τα ουγγαρέζικα άλογα έλξης με τα χοντρά πόδια (!) ή κάτι ανάλογο, κάνοντας και αυτή υπαινιγμό στην ουγγαρέζικη καταγωγή της πριγκίπισσας. Πάγωσαν όλοι και όλες. Και τότε έγινε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει. Η Μέττερνιχ σηκώθηκε και αυτή και με παγερό ύφος κάλεσε σε… μονομαχία την Κίελμανσεγκ.
Αυτό θα πει… επίπεδο! Ούτε τσιριξιές, ούτε μαλλιοτραβήγματα. Η Ρωσίδα «σήκωσε το γάντι» και αποδέχθηκε την πρόκληση. Ως όπλο ορίσθηκε το ξίφος μονομαχίας με την τριγωνική λεπίδα. Ετσι, οι δύο μονομάχοι, οι δύο μάρτυρες πριγκίπισσα Σβάρτσενμπεργκ και κόμισσα Κίνσκυ και η γιατρός βαρόνη Λουμπίνσκα, ξεκίνησαν με άμαξες να πάνε πεντακόσια χιλιόμετρα μακριά στο Βαντούζ του Λιχτενστάιν. Οχι σαν την μονομαχία Βενετσανόπουλου – Πετραλιά το 1900, που έγινε δίπλα από την Πάτρα στις Ιτιές!
Ενα αυγουστιάτικο πρωινό λοιπόν, σε ένα δάσος έξω από το Βαντούζ, πήραν θέσεις η Μέττερνιχ και η Κίελμανσεγκ. Η μονομαχία θα ήταν «μέχρι το πρώτο αίμα» και όχι μέχρι θανάτου. Η γιατρός διέταξε τις αγωνιζόμενες να μονομαχήσουν γυμνές από τη μέση και πάνω, ώστε και το «πρώτο αίμα» να φανεί αμέσως και να μη μολυνθεί η πληγή από το ρούχο. Εννοείται ότι οι αμαξάδες (οι μόνοι άνδρες) απομακρύνθηκαν.
Οι δύο γυναίκες αποδείχθηκαν φοβερές στην ξιφομαχία.
Στον τρίτο γύρο του αγώνα, σχεδόν συγχρόνως, η Κίελμανσεγκ παρά λίγο να βγάλει το μάτι της Μέττερνιχ, γρατζουνώντας τη μύτη της πριγκίπισσας, ενώ η ίδια τραυματίστηκε ελαφρά στο χέρι.
Η Λουμπίνσκα έκρινε ότι την μονομαχία κέρδισε η Μέττερνιχ, επειδή δεν έτρεξε αίμα από την γρατζουνιά της πριγκιπικής μύτης, ενώ μάτωσε λίγο η πληγή της Κίελμανσεγκ.
Ετσι, τελείωσε η πρώτη τόπλες γυναικεία μονομαχία, που οι φεμινίστριες της εποχής το είδαν σαν άλλη μία …κατάκτηση στον αγώνα των γυναικών για χειραφέτηση!
Αυτό θα πει ανατροφή κοριτσιών επιπέδου. Γαλλικά, πιάνο, αλλά και ξιφασκία!
(Υπόθεση Τιμής. Εικονογράφηση περιοδικού της εποχής από τον Paul Balluriau 1860 – 1917)
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
