Αυτή η αυτοθυσία μην πνιγεί στους καπνούς της λήθης

Μαρίνα Ριζογιάννη

Είναι από τις στιγμές που κάθεσαι αμήχανος μπροστά στο πληκτρολόγιο. Το μυαλό σου κατακλύζεται από σκέψεις που τροφοδοτούνται συνεχώς από όσα τραγικά εξελίσσονται στη χώρα μας.
Οποια λέξη κι αν επιλέγεις για να περιγράψεις αυτά που συμβαίνουν φαντάζει φτωχή και αδύναμη να τα αποτυπώσει.
Αλήθεια, υπάρχει κατάλληλη λέξη για να περιγράψει κανείς τη μάχη που δίνει σε αυτόν τον άνισο αγώνα, κυρίως το δυναμικό του πυροσβεστικού σώματος;
Τους βλέπουμε αυτές τις ημέρες, της ιδιαίτερα πρωτόγνωρης δοκιμασίας, με αυτοθυσία να ορμούν σε φλεγόμενες και υπό κατάρρευση κατοικίες, με έκδηλη την αγωνία στα πρόσωπά τους, προκειμένου να ελέγξουν εάν υπάρχουν εγκλωβισμένοι. Πραγματικά, πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται για να ρίξεις τον εαυτό σου στην κάμινο με στόχο να σώσεις τη ζωή και την περιουσία του άλλου!
Θα πει κάποιος «μα αυτή είναι η εργασία τους». Ναι, είναι η εργασία τους, αλλά οι πυροσβέστες δεν κάνουν απλώς την εργασία τους. Ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια που βάζει το εργασιακό τους καθήκον. Δεν περιορίζονται στο ανθρωπίνως δυνατό. Το υπερβαίνουν. Τους βρίσκει η μέρα και η νύχτα όρθιους στην πρώτη γραμμή να μάχονται με τον πιο απρόβλεπτο και ύπουλο εχθρό. Ακόμα κι όταν οι σωματικές τους δυνάμεις  τους προδίδουν, υπό το βάρος της αέναης προσπάθειάς τους, το ψυχικό τους σθένος τους κρατάει όρθιους, μπροστάρηδες στη μάχη. Λες και ανήκουν σε μια ανώτερη κατηγορία ανθρώπων με ανεξάντλητες δυνάμεις και ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα. Ξεχνούν όσους τους περιμένουν πίσω, παιδιά, συζύγους, γονείς, αδέλφια. Μπροστά τους έχουν μόνον τον άνθρωπο που κινδυνεύει. Για τη σωτηρία εκείνου προτάσσουν τα στήθη τους πατώντας γερά στο έδαφος με τις αρβύλες τους και βρίσκονται αντιμέτωποι με το θεριό.
Δεν επιζητούν τίποτα. Δεν περιμένουν τίποτα. Για όλους αυτούς η ανταμοιβή τους είναι τα χαμόγελα των ανθρώπων που έσωσαν. Το εξαντλημένο ζώο που ξεδίψασαν με το νερό που του πρόσφεραν στη χούφτα τους. Το δέντρο που γλίτωσαν από την πύρινη γλώσσα.
Το δυστύχημα είναι ότι όταν σβήνουν οι φλόγες σβήνει μαζί με αυτές και η κοινωνική αναγνώριση. Πολιτεία και κοινωνία τους βάζουν ξανά στο παρασκήνιο, και σε αρκετές περιπτώσεις, με επικριτικά σχόλια.
Ασθενεί η μνήμη και το ποτάμι του λαϊκισμού πνίγει όλη την εν λόγω αυτοθυσία. Πόσο γρήγορα αλήθεια σβήνουμε από το μυαλό μας τις εικόνες με τα καπνισμένα πρόσωπά τους πνιγμένα στις σταγόνες της αγωνίας και της προσπάθειας να νικήσουν τον ανελέητο εχθρό;
Στο κάδρο των ανθρώπων που δίνουν τη μάχη, οφείλουμε να προσθέσουμε τους αστυνομικούς, τους λιμενικούς, τους εθελοντές πυροσβέστες, τη στρατιά των εθελοντών του ΕΕΣ και πολλών άλλων συλλόγων, τους ανθρώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης , της ΔΕΗ αλλά και τους απλούς πολίτες που συνεισφέρουν στον κοινό αγώνα, με αυτό που μπορούν.
Ολοι συντεταγμένα και οργανωμένα, υπό τις οδηγίες των επικεφαλής, μετατρέπονται σε έναν στρατό σωτηρίας. Ο ευλογημένος τόπος μας το έχει αυτό το χαρακτηριστικό.:
Τη δύσκολη στιγμή όλοι πέφτουν στη μάχη.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Κι αυτές φροντίζουν αυτές τις δύσκολες στιγμές να δηλώσουν το παρών τους με τον πιο χυδαίο και απάνθρωπο τρόπο.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «φλέγονται» από τις καυτές εμφανίσεις διαφόρων που απολαμβάνουν τις διακοπές τους και ζουν για το δευτερόλεπτο της ανάρτησης και της προβολής του υπερτιμημένου εαυτού τους. Εγκλωβισμένοι στον δύστυχο μικρόκοσμό τους κάνουν διακοπές, τρώνε, συναναστρέφονται με άλλους μόνο και μόνο για να έχουν υλικό να επιδείξουν. Είναι διερευνητέο αν τους αφήνει η ματαιοδοξία τους να απολαύσουν και να ζήσουν κάτι από αυτά. Δεν παύει όμως να είναι μία προσωπική τους επιλογή την οποία σεβόμαστε.
Αξιώνουμε όμως και απ’ όλους αυτούς τον απαραίτητο σεβασμό έναντι της τραγωδίας που βιώνει η χώρα μας. Σε αυτή τη χώρα ζουν κι όλοι αυτοί.
Κι αυτό το εισπράξαμε με το πιο συγκινητικό τρόπο από την Εθνική μας Ομάδα του πόλο. Οι άνδρες της πέτυχαν μία ιστορική νίκη για τη χώρα μας που υπό άλλες συνθήκες θα μας έβρισκε όλους στους δρόμους να πανηγυρίζουμε.
Ωστόσο οι νικητές έχοντας απόλυτη συναίσθηση της κατάστασης ζήτησαν συγνώμη από τους Ελληνες για τους πανηγυρισμούς τους με την επισήμανση ότι «δεν μπορεί μια νίκη να απαλύνει τον πόνο».
Στεκόμαστε σε αυτό το μεγαλείο ψυχής και στην επιλογή του Πατρινού πολίστα, Χριστόδουλου Κολόμβου, να αφιερώσει αυτό το μετάλλιο στους πυροσβέστες.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News