Κατερίνα Παπαθεοφίλου: «Δε θα ήθελα κανένα παιδί δυστυχισμένο»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Μεγάλωσε με περίσσεια αγάπη από γονείς που πρόσφεραν απλόχερα τη βοήθειά τους σε όποιον την είχε ανάγκη. Διόλου περίεργο λοιπόν που τελικά, έστω και τυχαία, έγινε κοινωνική λειτουργός. Η Κατερίνα Παπαθεοφίλου, υπεύθυνη των Δομών των Παιδικών Χωριών SOS στην Πάτρα, μιλάει στην «Π» για την πορεία της.

Εντονες μνήμες από τα παιδικά σας χρόνια;
Είχα χαρούμενα παιδικά χρόνια, με πολλή αγάπη και φροντίδα, όντας και το μικρότερο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας. Οι γονείς μου γενικά βοηθούσαν όποιον τους το ζητούσε και μάλιστα σε ζητήματα που για την εποχή μπορεί να θεωρούνταν ακόμα ταμπού. Οπότε θυμάμαι να έρχονται σπίτι διάφοροι, πολύ ετερόκλητοι άνθρωποι. Για παράδειγμα, στο εργοστάσιο όπου εργαζόταν ο μπαμπάς μου εργαζόταν κι ένα παλληκάρι με ήπια νοητική υστέρηση, από την επαρχία, χωρίς συγγενείς στην Αθήνα. Εκανε την πιο σκληρή δουλειά, οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δεν του πολυμιλούσαν, μπορεί και να τον φοβούνταν. Ο Πίπης, λοιπόν, κατέληξε να είναι μέλος της οικογένειάς μας και μεγαλώσαμε ουσιαστικά μαζί χωρίς οι γονείς μου να φοβούνται για μένα.
Αλλη έντονη μνήμη, είναι η μετακόμιση της οικογένειάς μου στην Κρήτη. Ηταν πολύ δύσκολα τον πρώτο χρόνο, στη συνέχεια όμως, γνωρίζοντας φίλους και απολαμβάνοντας τις ομορφιές του νησιού, συνήθισα κι έχω τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα.

Πώς αποφασίσατε να σπουδάσετε κοινωνική λειτουργός, και βρεθήκατε στην Πάτρα;
Η Πάτρα υπήρχε στο μυαλό μου, καθώς η πρώτη μου επιλογή ήταν η σχολή της Λογοθεραπείας. Η Κοινωνική Εργασία προέκυψε λίγο τυχαία καθώς δεν πέρασα στην Λογοθεραπεία, όμως θα έλεγε κανείς ότι υπήρχε στο DNA μου με όλα αυτά τα βιώματα που είχα ως παιδί.

Υπεύθυνη, σήμερα, στο Κέντρο Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας των Παιδικών Χωριών της Πάτρας. Ποια η διαδρομή σας ως εκεί; -και δη σε μια πόλη που δεν ήταν η γενέτειρά σας;
Δεν ένιωσα ποτέ ξένη στην Πάτρα. Σε όλη μου την πορεία, φοιτητική και αργότερα επαγγελματική, συνάντησα ανθρώπους που με στήριξαν, με πίστεψαν και με εμπιστεύτηκαν. Πρώτοι από όλους, ο τέως προϊστάμενος της Κοινωνικής Υπηρεσίας του ΠΓΝΠ κ. Πανταζάκας και ο τέως διευθυντής ΕΣΥ και παθολόγος κ. Λαζάρου, οι οποίοι μέσω της ΜΚΟ Medin μού εμπιστεύτηκαν την πρώτη μου δουλειά -εν έτει 2007 ήμασταν οι πρώτοι που μπήκαμε και εργαστήκαμε μέσα σε σχολεία. Είχα αγάπη, καθοδήγηση, εποπτεία που μου έδωσαν τα πρώτα μου επαγγελματικά εφόδια για να συνεχίσω. Και γενικά αυτά τα στοιχεία τα βρήκα και στη συνέχεια σε όλες σχεδόν τις δουλειές μου.
Ως υπεύθυνη των Δομών των Παιδικών Χωριών SOS στην Πάτρα, νιώθω πολύ υπερήφανη και γεμάτη, καθώς επιβραβεύεται ουσιαστικά η αγάπη για τη δουλειά μου. Το να δουλεύεις με οικογένειες και ειδικά με παιδιά είναι υπέροχο.

Ποιες οι προκλήσεις της δουλειάς σας; Τι αγαπάτε σ’ αυτή;
Η δουλειά του κοινωνικού λειτουργού έχει πολλές προκλήσεις καθώς μπορεί να ασχοληθεί με πληθώρα αντικειμένων. Μπορεί κάποιος να εργαστεί ως ακαδημαϊκός, στις φυλακές, σε δομές που αφορούν εξαρτήσεις, σε σχολεία, σε νοσοκομεία, στην παιδική προστασία κ.ά. Οι επιλογές που έχει ως επάγγελμα είναι κάτι που μου αρέσει. Αλλά περισσότερο μου αρέσει γιατί είναι μια δουλειά ανθρωποκεντρική. Παίρνω μεγάλη χαρά από την καθημερινή επαφή με τους ανθρώπους, ειδικά όταν έχω βοηθήσει να προσπεραστεί κάποια δυσκολία, να επιτευχθεί κάποιος στόχος. Μου δίνει, επίσης, πολλή δύναμη η χαρά και η ευχαρίστηση που βλέπω αντίστοιχα στα μάτια των ανθρώπων που έχω βοηθήσει.

Εχετε κι άλλη αγάπη, όμως, το γράψιμο.
Το γράψιμο ξεκίνησε από μικρή ηλικία, με τη μετακόμιση στην Κρήτη. Κάπως έπρεπε να περνάει η ώρα, να ξεσπάω κάπου για όσα ένιωθα. Το θάρρος για να δημοσιοποιήσω κείμενά μου το βρήκα πριν μερικά χρόνια εδώ στην Πάτρα. Στην έντυπη αρχικά έκδοση του «Τέταρτου» και την ηλεκτρονική, στη συνέχεια, tetartopress.gr, εκδόθηκαν τα πρώτα μου κείμενα. Οι συνεργάτες εκεί με βοήθησαν πολύ στο να γίνω καλύτερη και να αποκτήσω το δικό μου «ύφος». Τους τελευταίους μήνες, κείμενά μου δημοσιεύονται στο www.fractalart.gr.

Από πού αντλείτε δύναμη στα δύσκολα και τι μήνυμα θα στέλνατε -από τη στιγμή, μάλιστα, που «τρωγόμαστε» μεταξύ μας, εν μέσω μιας παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης;
Αντλώ δύναμη από τους αγαπημένους μου και την πίστη μου στον Θεό. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να δώσω κάποιο μήνυμα, αλλά θα ήθελα να μεταφέρω αυτό που μου έλεγαν πάντα οι γονείς μου. Να μάθουμε να συγχωρούμε και να μάθουμε να μην κρίνουμε τους άλλους και ειδικά χωρίς να έχουμε πρώτα κοιτάξει τη δική μας την καμπούρα.

Σας δίνουν ένα μαγικό ραβδάκι. Μ’ αυτό θα αλλάζατε…
Θα ήθελα να μην υπήρχε κανένα παιδί δυστυχισμένο. Να μη χωρίζεται καμία οικογένεια. Δεν έχω καλύτερο από το να ακούω το γέλιο ενός παιδιού.

Ονειρα/στόχοι;
Θα ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με τη συγγραφή και είμαι σε φάση που ψάχνω πώς μπορώ να γίνω καλύτερη.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News