Η περίπτωση και ο κανόνας
Η αρχισυντάκτρια της «Π» Μαρίνα Ριζογιάννη γράφει για την προστασία που πρέπει να προσφέρει ένα Κράτος στα παιδιά.
Συγκινητικά ήταν ομολογουμένως τα στιγμιότυπα από την συνάντηση της Προέδρου της Δημοκρατίας με τη μικρή πρόσφυγα από το Αφγανιστάν Αρεζού, που κατάφερε να αποσπάσει υποτροφία για το Διεθνές σχολείο της Βοστόνης.
Εξίσουν συγκινητικά και τα παλαιότερα πλάνα υποδοχής στο Προεδρικό Μέγαρο ή στο Μέγαρο Μαξίμου μεμονωμένων παιδιών που δοκιμάστηκαν σκληρά στη ζωή τους αλλά κατάφεραν να πετύχουν τους στόχους τους και να διακριθούν.
Αλλά πόσες Αρεζού υπάρχουν και πόσα Ελληνόπουλα που καταφέρνουν μέσα από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες όχι απλώς να επιβιώνουν αλλά να προοδεύουν και να διακρίνονται. Αλλά και πόσες Αρεζού και πόσα Ελληνόπουλα δεν τα καταφέρνουν επειδή ποτέ δεν τους δόθηκε η ευκαιρία.
Είναι πολύ ωραίο να δίνει το παρών η πολιτεία στις ζωές κάποιων τέτοιων παιδιών διότι μπορούν να λειτουργήσουν ως παράδειγμα και ως πηγή ενθάρρυνσης. Το ερώτημα είναι τι συμβαίνει όταν σβήνουν οι κάμερες και τα φλας. Το κοινωνικό πρόσωπο του κράτους εξαντλείται στην υποδοχή, στη στήριξη και στην επιβράβευση των πέντε δέκα περιπτώσεων που είχαν την τύχη να πέσουν στην αντίληψη κάποιου δημοσιογράφου και να γίνουν θέμα;
Συμβολικά μπορούν να γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις από τους εκπροσώπους της Ελληνικής πολιτείας αλλά αν δεν έχουν συνέχεια που να δηλώνει την ύπαρξη του κοινωνικού κράτους, του κράτους πρόνοια, δεν έχουν και νόημα για την κοινωνία.
Η περιπτωσιολογική ενασχόληση με αυτό το κομμάτι του παιδικού πληθυσμού δεν διαμορφώνει πλαίσιο προστασίας και στήριξης για τόσα άλλα προσφυγόπουλα αλλά και Ελληνόπουλα που βρίσκονται αντιμέτωπα με ανάλογες καταστάσεις. Η κρατική ομπρέλα περιορίζεται μόνο πάνω από τα κεφάλια αυτών που εντόπισε ο τηλεοπτικός ή φωτογραφικός φακός των ΜΜΕ.
Ο μηχανισμός των ειδικών επιστημόνων υποτίθεται ότι υπάρχει στις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες και δομές. Το γεγονός ότι δεν έχει καταφέρει να αναπτύξει δίχτυ προστασίας γύρω από κάθε παιδί που ζει και αναπνέει στη χώρα μας και βρίσκεται αντιμέτωπο με σκληρές δοκιμασίες, σημαίνει ότι κάτι δεν λειτουργεί καλά.
Οι περιπτώσεις των παιδιών που αναδεικνύονται και αγκαλιάζονται από την πολιτεία έπρεπε να αποτελούν αφορμή οργάνωσης και ενεργοποίησης αυτού του μηχανισμού ώστε να είναι σε διαρκή ετοιμότητα να απλώσει χέρι σε κάθε παιδί που έχει ανάγκη.
Σε αντίθετη περίπτωση, χωρίς να αυθαιρετούμε, μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι όλο το κοινωνικό πρόσωπο της πολιτείας εξαντλείται στα λίγα λεπτά που καταγράφει ο φωτογραφικός φακός.
Η μέριμνα, η φροντίδα, η προστασία, ο έλεγχος, η πρόληψη και πολλά άλλα που αφορούν στον παιδικό πληθυσμό μιας χώρας πρέπει να αποτελούν καθημερινή πρακτική σε ένα οργανωμένο και δημοκρατικό κράτος. Ολα αυτά δεν αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, συζήτησης και πολύ περισσότερο αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά πρέπει να αποτελούν αυτονόητο κομμάτι και βασικό κορμό της κρατικής λειτουργίας.
Αν δεν ξεφύγουμε όμως από τον κλοιό των περιπτώσεων που αναδεικνύουν τα ΜΜΕ, δεν θα οδηγηθούμε ποτέ σε αυτό το στάδιο.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
