Κωνσταντίνα Γκατζούνα

Είναι από τις λίγες φορές όπου το καταχρηστικό «συγκλονίζει», που συνηθίζουν τα διαδικτυακά ΜΜΕ για να αλιεύονται οι ειδήσεις τους από τα ψαχτήρια, είναι απολύτως εύστοχος. Η κατάθεση της Ιωάννας, θύματος της φρικιαστικής επίθεσης με βιτριόλι, είχε έναν χαρακτήρα απολογίας, με την έννοια της δημόσιας εξομολόγησης μιας τρομερής εμπειρίας και των σωματικών και ψυχικών της επιπτώσεων. Την ίδια στιγμή μέσα από τα λόγια της σκιαγραφείτο το προφίλ ενός αβυσσαλέου χαρακτήρα, που δεν είχαν συλλάβει μέχρι σήμερα οι λογοτέχνες των ψυχοδραμάτων. Είναι η περίπτωση του εμμανούς εγκληματίαμ της γυναίκας που καταλήφθηκε από παθολογικό μίσος και εχθρότητα κατά του θύματος και μεταβλήθηκε σε έναν εωσφόρο που κυριεύεται από το πάθος της εξόντωσης. Ένα πάθος αυστηρά, κολασμένα συγκεκριμένο. Η περιγραφή ήταν σαν να έχεις μεταφερθεί σε ένα θρίλερ, μόνο που δεν είναι μυθοπλασία, αλλά πραγματικότητα. Σχεδόν ακούς το συριστικό, δαιμονικό γέλιο της δράστιδας την ώρα που ακούει την εξιστόρηση της πράξης της. Ακόμα και τώρα, χαίρεται. Σαν να αναζητά στην αίθουσα λίγο ακόμα βιτριόλι, να το ρίξει και αυτό.