Χριστούγεννα που άλλαξαν ζωές: Το χτύπημα στην πόρτα και η πράξη αγάπης που κράτησε 45 χρόνια
Μια απλή πρόσκληση για φαγητό, ανήμερα Χριστουγέννων, μετατράπηκε σε μια σχέση ζωής που διήρκεσε σχεδόν μισό αιώνα. Η αληθινή ιστορία ενός ζευγαριού στο Ηνωμένο Βασίλειο που άνοιξε την πόρτα του –και την καρδιά του– σε έναν άνθρωπο που δεν είχε κανέναν.
Τα Χριστούγεννα συχνά αναδεικνύουν ιστορίες καλοσύνης και αλληλεγγύης, όμως κάποιες από αυτές ξεπερνούν το στιγμιαίο συναίσθημα και μετατρέπονται σε δεσμούς ζωής. Μια τέτοια ιστορία ξεκίνησε στις 23 Δεκεμβρίου 1975, όταν ένα νεαρό ζευγάρι στο Κάρντιφ άνοιξε την πόρτα του σε έναν άγνωστο άνδρα – χωρίς να γνωρίζει ότι η απόφαση αυτή θα τους ένωνε για τα επόμενα 45 χρόνια.
Ο Ρομπ Πάρσονς και η σύζυγός του Νταϊάν ετοιμάζονταν για τα Χριστούγεννα όταν άκουσαν ένα χτύπημα στην πόρτα. Στο κατώφλι στεκόταν ένας άνδρας, ο Ρόνι Λόκγουντ, κρατώντας στο ένα χέρι μια σακούλα σκουπιδιών με τα λιγοστά του υπάρχοντα και στο άλλο ένα παγωμένο κοτόπουλο – το μοναδικό του «δώρο» για τις γιορτές.
Ο Ρομπ τον αναγνώρισε αμυδρά από τα παιδικά του χρόνια στο κατηχητικό, όπου του έλεγαν να είναι ευγενικός μαζί του επειδή ήταν «λίγο διαφορετικός». Όταν τον ρώτησε τι κάνει με το κοτόπουλο, ο Ρόνι απάντησε απλά ότι κάποιος του το έδωσε για τα Χριστούγεννα. Εκείνη τη στιγμή, ο Ρομπ είπε δύο λέξεις που, όπως θα αποδεικνυόταν, άλλαξαν τα πάντα: «Έλα μέσα».
Το ζευγάρι ήταν τότε μόλις 27 και 26 ετών. Ο Ρόνι, σχεδόν 30, άστεγος από τα 15 του και στο φάσμα του αυτισμού, ζούσε για χρόνια στους δρόμους του Κάρντιφ, αλλάζοντας περιστασιακές δουλειές. Εκείνο το βράδυ, μαγείρεψαν το κοτόπουλό του, τον άφησαν να κάνει μπάνιο και συμφώνησαν να μείνει μαζί τους τα Χριστούγεννα.
Αυτό που αρχικά φαινόταν προσωρινό, δεν τελείωσε ποτέ.
Για να τον κάνουν να νιώσει ευπρόσδεκτος, ζήτησαν από την οικογένειά τους να του φέρει κάποιο χριστουγεννιάτικο δώρο – οτιδήποτε. Εκείνα τα Χριστούγεννα, ο Ρόνι κάθισε στο τραπέζι, άνοιξε τα δώρα του και ξέσπασε σε κλάματα. «Δεν είχε ξαναγνωρίσει τέτοια αγάπη», θυμάται η Νταϊάν.
Όταν πέρασαν οι γιορτές, δεν μπόρεσαν να τον διώξουν. Ζήτησαν βοήθεια από τις αρχές, μόνο για να συνειδητοποιήσουν τον φαύλο κύκλο της αστεγίας: για να βρει δουλειά χρειαζόταν διεύθυνση, αλλά για να έχει διεύθυνση χρειαζόταν δουλειά.
Σταδιακά, τον βοήθησαν να βρει εργασία στην καθαριότητα, του αγόρασαν καινούργια ρούχα – καθώς φορούσε ακόμη εκείνα που του είχαν δοθεί σε ίδρυμα ως έφηβος – και του πρόσφεραν κάτι που δεν είχε ποτέ: σταθερότητα. Ο Ρομπ, δικηγόρος στο επάγγελμα, ξυπνούσε καθημερινά μία ώρα νωρίτερα για να τον πηγαίνει στη δουλειά. Ο Ρόνι, με παιδική περηφάνια, έλεγε στους συναδέλφους του πως «αυτός είναι ο δικηγόρος μου».
Μόνο μία φορά σκέφτηκαν να τον βοηθήσουν να ζήσει μόνος του. Όταν του το ανέφεραν, εκείνος ρώτησε με αγωνία: «Έκανα κάτι κακό;». Η συζήτηση δεν συνεχίστηκε ποτέ.
Ο Ρόνι έμεινε μαζί τους μέχρι το τέλος. Πέθανε το 2020, σε ηλικία 75 ετών, μετά από εγκεφαλικό. Για τον Ρομπ και τη Νταϊάν, δεν ήταν ποτέ «φιλοξενούμενος». Ήταν οικογένεια.
Η «Πελοπόννησος» και το pelop.gr σε ανοιχτή γραμμή με τον Πολίτη
Η φωνή σου έχει δύναμη – στείλε παράπονα, καταγγελίες ή ιδέες για τη γειτονιά σου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
