Ένα αλά ’90s πάρτι με τους Pulp: Τι και αν μεγαλώσαμε, συνεχίζουμε να είμαστε uncommon common people
Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο πλαίσιο του Release Festival στην πλατεία Νερού
Εδώ και αρκετούς μήνες το ραντεβού είχε δοθεί για τις 20 Ιουνίου. Όχι του 2000 όπως τραγουδούσαμε, τότε που νομίζαμε πως το 2000 είναι μια μακρινή χρονολογία, αλλά του 2024.
Οι Pulp, το ξεχωριστό συγκρότημα της δεκαετίας του 1990, που έμεινε έξω από τον “πόλεμο” μεταξύ Blur και Oasis, με μουσική τόσο χαρούμενη και στίχους τόσο πολιτικούς και κοινωνικούς, ήρθε για τρίτη -και καλύτερη;- φορά στην Ελλάδα, ξεσηκώνοντας όσους βρεθήκαμε στην πλατεία Νερού.
Και μπορεί τα μαλλιά να είχαν γκριζάρει ή ασπρίσει ή ακόμα και να είχαν αραιώσει, τα πόδια να πόναγαν και η μέση να αρνείτο να συμμορφωθεί με την ορθοστασία τόσων ωρών, όταν όμως βγήκαν στην σκηνή οι Pulp γυρίσαμε ταυτόχρονα χιλιάδες κόσμου τον χρόνο προς τα πίσω, γίναμε έφηβοι και νέοι και θυμηθήκαμε την γλώσσα των νεανικών μας χρόνων, χορέψαμε σαν να μην υπάρχει αύριο, φωνάξαμε τις λέξεις των τραγουδιών.
Τραγουδιών που τώρα που μεγαλώσαμε απέκτησαν νέο νόημα. Με τον Jarvis Cocker βρεσκοπαντρεμένο και αεικίνητο όπως πάντα, ξαναγίναμε Common People (τραγούδι με το οποίο έκλεισε την συναυλία κατά τη 1.30 τα ξημερώματα σηκώνοντας στον αέρα την πλατεία Νερού), θυμηθήκαμε την πρώτη μας φορά, τις στιγμές δισταγμού όταν βρίσκεσαι μπροστά στον άλλον φορώντας μόνο τα εσώρουχά σου, χτυπηθήκαμε σαν να μην υπάρχει αύριο στο Disco 2000, αναρωτηθήκαμε τι άλλαξε με το Something Changed, θυμηθήκαμε το Babies -από τα πρώτα κομμάτια που τους έκανε γνωστούς στο ευρύ κοινό- και σκεφτήκαμε όλοι αυτόν που μας βλέπει ως φίλο.
Πάνω στην σκηνή του Release Festival, ο Jarvis Cocker μας ξενάγησε στα μουσικά του τεχνουργήματα, πηγαίνοντάς μας μια βόλτα πίσω στις μνήμες μας. Τραγούδια με τα οποία έχουμε χορέψει, έχουμε ερωτευτεί, έχουμε γελάσει και έχουμε κλάψει. Μας μίλησε για την επίσκεψή του στην Σπηλιά του Πλάτωνα καθώς ήθελε να δει τις χελώνες που είναι εκεί, αν και τελικά δεν είδε καμία, και εμείς από κάτω ζούσαμε αυτή τη διαδρομή καθ’ όλη τη διάρκειά της.
Και ήταν τόσο ωραίο να βλέπεις ανθρώπους που στην καθημερινότητα θα τους βρεις πίσω από γραφείο, από γκισέδες και οπουδήποτε αλλού να κάνουν την δουλειά τους, ξαφνικά να μεταμορφώνονται και να φωνάζουν με όλη τους την ψυχή για όλα όσα είχαν ζήσει, να θυμούνται όλα τα κομμάτια και να χορεύουν σαν μικρά παιδιά.
Οι δύο περίπου ώρες και τα δύο encore φάνηκαν λίγα, πολύ λίγα, για μία συναυλία που περισσότερο θύμισε πάρτι με όλους μας να βρισκόμαστε σε ένα reunion, όχι σχολικό, αλλά των νεανικών μας χρόνων.
Τα χρόνια πέρασαν, όμως η ψυχή δεν γερνάει και αυτό φάνηκε. Και αν έτρεξαν λίγα δάκρυα στο τέλος με το Glory Days δεν ήταν για όσα χάσαμε, αλλά ήταν η γλυκιά ανάμνηση όσων έχουμε ζήσει και πόσο όμορφα έχουμε ζήσει.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
