Ενας απαγορευμένος έρωτας στο Λειβάρτζι – Το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Ινδαρέ

«Υπάρχει ένα ξεχασμένο δημοτικό τραγούδι του Ελμάγ-Αγά και της Ελένης που αφορά το ειδύλλιο δύο αλλόθρησκων, 10 χρόνια περίπου πριν το 1821. Σηκώνοντας τρόπο τινά τις πλάκες της μνήμης, βγαίνουν μία σειρά από γεγονότα που ψάχνουν να βρουν την σύνδεσή τους σε ένα αφήγημα συνεκτικό, προσπαθώντας να καταλάβουμε τον τρόπο που μεταβολίζονται τα γεγονότα από την κοινή μνήμη και συνείδηση μέσα στο πέρασμα του χρόνου». Κάπως έτσι είχε ξεκινήσει την αφήγησή του ο Δημήτρης Ινδαρές μιλώντας στην «Π» για τη νέα του κινηματογραφική παραγωγή με τίτλο «Λήθη/Το Λενάκι».

Τα γυρίσματα ξεκίνησαν πέρυσι το καλοκαίρι, ενώ όπως έγινε γνωστό εγκρίθηκε από το ΔΣ της ΕΡΤ χρηματοδότηση ύψους 50.000 ευρώ για το ντοκιμαντέρ, το οποίο εστιάζει στον τρόπο που κρύβει και μεταβολίζει η συλλογική μνήμη σπρώχνοντας προς τη λήθη κάποιες υποθέσεις που ενοχλούν, κάποια τραύματα που βασανίζουν.

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ιδρυμα Κωστόπουλου και τον Σύλλογο Λειβαρτζινών Αθήνας και αφετηρία του έχει την τυχαία ανακάλυψη ενός επιτιμίου για το κάψιμο ενός πύργου στο Λειβάρτζι Καλαβρύτων, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Δημήτρη Ινδαρέ να προσεγγίσει την ιστορία και τις παραδόσεις αυτής της ορεινής κοινότητας από την οποία έχει μακρινή καταγωγή. Οπως είχε επισημάνει ο γνωστός σκηνοθέτης: «Η προσπάθεια είναι να ανασυσταθεί η ιστορία με τα ελάχιστα στοιχεία που υπάρχουν στις πηγές και να ανιχνεύσουμε τους διαφορετικούς ρόλους που λειτουργεί η ιστορία και η παράδοση που άλλοτε είναι συμπληρωματική και άλλοτε τελείως αντίθετη».

Ομως, υπάρχει και μια πιο προσωπική διάσταση στο θέμα: «Με το ξέσπασμα της επανάστασης, για την ακρίβεια με το σήμα που δόθηκε από τους προκρίτους στην Αγία Λαύρα για τον ξεσηκωμό, ένας οπλαρχηγός έσπευσε να κάψει τον πύργο του Αγά, καθώς η αρχοντοπούλα ήταν ξαδέλφη του. Και ο οπλαρχηγός αυτός είχε το ίδιο όνομα και επώνυμο με εμένα. Ηταν ο παππούς του προπάππου μου». Μάλιστα, αυτή η ενέργεια που έγινε στις 16 Μαρτίου του 1821, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για πολλούς, όμως το ενδιαφέρον για τον Δημήτρη Ινδαρέ είναι το γιατί αυτό το γεγονός έχει αγνοηθεί. «Και αυτό το γιατί είναι ένα σημείο ενδιαφέροντος στο πλαίσιο της προσέγγισής μου, η λήθη – μνήμη. Τι είναι αυτό που κάποια πράγματα τα αναδεικνύει και κάποια άλλα τα υποβιβάζει. Είναι από τα πράγματα που έχουν για εμένα μεγάλο ενδιαφέρον στην προσέγγισή μου» είχε τονίσει.

Και σε προσωπικό επίπεδο, ο Δημήτρης Ινδαρές μπόρεσε να καταλάβει πολλά πράγματα. Μάλιστα, το αντιπαραβάλει με τη θεραπευτική μέθοδο του γενεογράμματος που χρησιμοποιείται στην ψυχανάλυση και μέσα από την οποία κανείς ανιχνεύει μοτίβα και συμπεριφορές που μπορεί να σε κάνουν να καταλάβεις κάποια χαρακτηριστικά του χαρακτήρα σου.

«Εχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, για το ψάξιμο του για ποιο λόγο η οικογένειά μου βρέθηκε μακριά από αυτό το χωριό και δεν μου είχε πει κανείς πολλά πράγματα ούτε για τον πρόγονό μου, ούτε τίποτα» είχε επισημάνει ο Δημήτρης Ινδαρές, για να συνεχίσει: «Ηταν όλα με ένα τρόπο καλυμμένα με μία σκόνη που ήταν πιο βαριά από τη σκόνη των χρόνων που έχουν μεσολαβήσει. Ολο αυτό το υλικό ήταν ένα υλικό που με βοήθησε να καταλάβω πάρα πολλά πράγματα για το γιατί είμαι αυτός που είμαι εγώ σήμερα». Και αυτό το υλικό αναμένεται να μεταφερθεί σε ένα βιβλίο γενεογραμματικής προσέγγισης, του οποίου μάλιστα την εικονογράφηση έχει επιμεληθεί η εικαστικός Λυδία Βενιέρη.