Ένας βλάκας και μισός

Έχουμε χωριστεί σε δύο κατηγορίες: Στη μία βρίσκονται
εκείνοι που από την πρώτη στιγμή έλεγαν πως δολοφόνος
της καψερής της Καρολάιν ήταν ο σύζυγος της Καρολάιν.

Στη δεύτερη κατηγορία είναι ο σύζυγος της Καρολάιν, ο
οποίος από την πρώτη στιγμή έλεγε πως το έγκλημα το
έκανε άλλος. Αν η φράση αυτή εμπίπτει στην κατηγορία
του μαύρου χιούμορ, μας ξεπερνά ασφαλώς το μαύρο
χιούμορ της ΕΛΑΣ, που άφηνε να διαρρεύσει στους
δημοσιογράφους ότι την προσαγωγή του συζύγου την
έκανε αφού άφησε τον τελευταίο να παραστεί στο
μνημόσυνο του θύματος, από σεβασμό και λεπτότητα. Ασε
τον άνθρωπο να προσευχηθεί για την ανάπαυση του
προσώπου που είμαστε σίγουροι ότι έχει δολοφονήσει.

Όσο για τον σύζυγο της Καρολάιν, ο ισχυρισμός ότι δεν
ομολογούσε τον φόνο εξ αιτίας του παιδιού, αυτό ξεφεύγει
από την περιοχή του μαύρου χιούμορ και περνά στα πεδία
της αναισχυντίας και της ποταπότητας. Να εμφανίζει
δηλαδή το κακουργηματικό του ψεύδος και τη χυδαία
υποκρισία του ως ευαισθησία απέναντι σε ένα μωράκι που
του στέρησε τη μητέρα.

Στα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι, ατμοσφαιρικά μεν,
εργαστηριακά δε, η συνθήκη που πρέπει να αποδεχθείς
σαν φυσιολογική, είναι ότι οι ήρωες συναγελάζονται,
συζητούν, αστειεύονται, μιλούν για τον καιρό,
φλερτάρουν, τρώνε μαζί μπρέκφαστ, εν γνώσει τους ότι
κάποιος από όλους έχει καρφώσει ένα στιλέτο στην
καρωτίδα της κληρονόμου. Αν οι άνθρωποι φέρονταν
φυσιολογικά, απομονωνόντουσαν, φυλαγόντουσαν,
διαπληκτίζονταν φορτωμένοι από καχυποψίες και φόβους,
το έργο δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί. Απλά ο Πουαρό θα
έβαζε πούδρες σε αντικείμενα και θα βαριόμαστε τις
έρευνές του.

Ο δολοφόνος των Γλυκών Νερών είναι ένας
ήρωας βγαλμένος από έργο κάποιας δισεγγονής της
Αγκάθα Κρίστι. Υποκρίνεται με μεγάλη χάρη τον
συντετριμμένο, τον χαροκαμένο, τον ανήξερο, και μετά
αφοσιώνεται στην καθημερινότητά του, δυσφορώντας που
κάθε τρεις και λίγο τον ενοχλεί και τον τρέχει η αστυνομία.
Ή μήπως πρόκειται για μια νέα εκδοχή του ταλαντούχου κ.
Ρίπλεϊ; Μέχρι να αποφασίσουμε, η ζωή μας έχει προσπεράσει. Ο σύζυγος έχει επιτέλους ομολογήσει. Τον έχουν παγιδεύσει τεχνικές λεπτομέρειες που δεν μπορεί να εξηγήσει.

Πράγματι, πώς γίνεται να κινείται το κινητό σου
ενώ εσύ είσαι σφιχτά δεμένος σε χέρια και πόδια; Να κάτι
που ο δολοφόνος δεν είχε σκεφτεί. Όσο καλά και αν έχει
ζυγίσει τα πράγματα, είναι αδύνατο να ξέρει πού μπορεί να
φτάσει η τεχνολογία.

Οι δολοφονίες, και αν οι δράστες
τους δεν τις θεωρούν ανήθικες και φρικτές, είναι εντελώς
ασύμφορες. Θα υπάρξει μια τρίχα, ένα λέπι δέρματος, μια
σταγόνα ιδρώτα, μια δορυφορική λήψη, μια από της
εκατον πενήντα ιδιωτικές κάμερες του τετραγώνου που θα
σε προδώσουν. Δεν είναι πια μαγική η τέχνη της
ανακριτικής. Αρκεί να συλλέγεις δεδομένα και να τα
αφήνεις να μιλήσουν. Σκέφτονται εκείνα για σένα. Εσύ
πρέπει να βάλεις το ελικόπτερο μετά το πέρας του
μνημοσύνου.

Στις αλήστου μνήμης μέρες του λοκντάουν, η τηλεργασία
τα έφερε έτσι που σε ολόκληρο το κτίριο κάποιες μέρες
βρισκόταν να δουλεύουμε μόλις δύο άτομα. Το αστείο μας
ήταν «μη με δολοφονήσεις, γιατί όλοι θα ξέρουν ποιος το
έκανε». Ο σύζυγος της Καρολάιν πολέμησε διαβολικά
απέναντι στο αυτονόητο. Είκασε ότι το βασικό ήταν να
πνίξει τον φουκαρά τον σκύλο που νόμιζε ότι το αφεντικό
του τον αγαπάει και ακόμα και την ώρα του πνιγμού θα
θεώρησε την ασφυξία σαν ακατανόητο παιχνίδι. Δεν
φαντάστηκε ότι έπρεπε να πνίξει και τον δορυφόρο.
Αναρωτιέται άραγε πως είναι αυτό ακριβώς που του
έγραψε η Καρολάιν, λίγο πριν το έγκλημα: Ένας στιούπιντ
και μισός. Όλοι μας έχουμε έναν στιούπιντ μέσα μας, αλλά
επειδή μας κόβει τόσο όσο να το έχουμε υπόψη μας, τα
εγκλήματά μας δεν περνάνε ποτέ τη χαμηλή βαθμίδα. Με
κάποιες εξαιρέσεις, για τις οποίες υπάρχουν τα ελικόπτερα,
είτε της αστυνομίας είτε της τύψης. Πολλές φορές πάντως,
τα δεύτερα σε οδηγούν στα πρώτα. Δεν είναι εύκολο να
ζεις με την ενοχή, όσο κάθαρμα και αν είσαι.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ