Πελοπόννησος Newsroom

Παιδεία: Θέμα εξόχως υψηλό και κρίσιμο, προφανώς το σημαντικότερο που επηρέασε, επηρεάζει και θα επηρεάζει την παγκόσμια πορεία και πρόοδο.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι η γενεσιουργός και μοναδική αιτία και μέθοδος ανάδυσης, ανέλιξης και αξιοποίησης των αρετών και δυνατοτήτων του ανθρώπου, χωρίς την παιδεία και τους καρπούς της η ανθρωπότητα θα ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση.

Για την καλύτερη ανίχνευση και αρτιότερη αξιοποίηση των ειδικών προσόντων του ανθρώπου έχουν αναπτυχθεί, και διαρκώς αναπτύσσονται, νέοι κλάδοι της παιδείας.

Είναι συνεπώς η παιδεία το ύψιστο αγαθό και η προϋπόθεση της επιτυχούς αναπτυξιακής προόδου και άνευ αυτής «ουδέν εστί γενέσθαι».
Μετά από αυτή την παραδοχή και διαπίστωση είναι επιτακτικό το χρέος των κυβερνήσεων και των οργανωμένων κοινωνιών να παρέχουν σε όλα τα μέλη τους δωρεάν και απολύτως ισότιμα τη δυνατότητα μόρφωσής τους.

Η παροχή ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση, όλων των πολιτών, δεν αποτελεί γενναιοδωρία των κρατούντων, αλλά πρώτιστο και ύψιστο συνταγματικό και ηθικό χρέος.

Σε όποιο κράτος η παιδεία παρέχεται και με αμοιβή, δηλαδή επιλεκτικά στους έχοντες, αυτομάτως αναιρείται η έννοια του κράτους δικαίου.
Στη χώρα μας, από δεκαετιών έχει εισβάλει η παραπαιδεία, ήδη έχει αλώσει τον χώρο της Μ. Εκπαίδευσης χωρίς να συναντήσει καμία αντίσταση από την κοινωνία.

Στις μακρινές δεκαετίες του ’60-’70 η ύπαρξη και λειτουργία φροντιστηρίων ήταν σχεδόν άγνωστη έννοια, όμως στη συνέχεια των χρόνων σημείωναν μεγάλη αύξηση και επιρροή.

Στα χρόνια εκείνα που η γνώση παρεχόταν μόνο στο δημόσιο σχολείο, οι καθηγητές και οι, ελάχιστες, καθηγήτριες πάσχιζαν καθημερινά να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στη μαθητική κοινότητα και προφανώς η φοίτηση ήταν δωρεάν.

Τα δύσκολα εκείνα χρόνια συνέχιζαν τις σπουδές τους οι μαθητές-τριες που διακρίνονταν από το σύνολο, δηλαδή όποιοι κάτω από τις ίδιες συνθήκες είχαν τις καλύτερες επιδόσεις.

Δυστυχώς τότε ήταν προϋπόθεση και η οικονομική δυνατότητα της οικογένειας, διότι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν παρεχόταν δωρεάν, το επιλεκτικό και άδικο αυτό καθεστώς ίσχυε μέχρι το 1964.

Τον χρόνο εκείνο ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου –οραματιστής και καινοτόμος της παιδείας– νομοθέτησε τη δωρεάν παιδεία και στην ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση και άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες για τους αξιότερους-ρες νέους και νέες.

Μετά τον υψηλής εθνικής και ηθικής αξίας νόμο της καθολικής δωρεάν παιδείας αυξάνονταν κατ’ έτος οι φοιτητές και φοιτήτριες, όμως στον χώρο της μέσης εκπαίδευσης εμφανίσθηκαν σύννεφα που σκίαζαν το έργο της.

Συγκροτήθηκαν και λειτούργησαν τα ιδιωτικά φροντιστήρια, φυσικά με αμοιβή, δίδασκαν και διδάσκουν τα μαθήματα των πανελληνίων εξετάσεων, παράλληλα με τα σχολεία της δημόσιας εκπαίδευσης.

Τα κατ’ έτος αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων σταθερά επιβεβαίωναν ότι η βαθμολογία των μαθητών που έκαναν φροντιστήριο ήταν υψηλότερη εκείνων που αρκούνταν στη διδασκαλία του δημόσιου σχολείου.

Απόρροια αυτής της παράλογης και αντικανονικής νέας εξέλιξης ήταν η θεαματική αύξηση των φροντιστηρίων, τα οποία κατέστησαν θεσμός της ΜΕ, στον οποίο προσφεύγει πλέον το σύνολο της μαθητικής κοινότητας.

Είναι απαραίτητο να επισημανθεί ότι αθέατα μέλη της φροντιστηριακής κοινότητος είναι πλήθος εκπαιδευτικών της δημόσιας εκπαίδευσης, είναι σε διπλό ρόλο: συγχρόνως μέλη της πάσχουσας δημόσιας παιδείας και αντίστοιχα μέλη της αναβαθμισμένης παραπαιδείας, είναι προφανές ότι σε αυτήν την περίπτωση ισχύει ότι: «Δύναταί τις δυσί κυρίοις δουλεύειν».

Επίσης, φυσική απόρροια της απαξίωσης της δημόσιας παιδείας στη ΜΕ είναι ο μεγάλος αριθμός των ιδιωτικών σχολείων, των οποίων το κύρος διαρκώς αυξάνεται.

Πολλά εξ αυτών παρέχουν υψηλής στάθμης διδασκαλία και η επιτυχία των μαθητών τους στις πανελλήνιες βρίσκεται στην κορυφή των επιτυχόντων.
Φυσικά οι μαθητές αυτών των σχολείων δεν προσφεύγουν στα φροντιστήρια, διότι οι γνώσεις τους είναι επαρκείς, από καθηγητές που αξιολογήθηκαν κατά την πρόσληψή τους και αξιολογούνται κατ’ έτος.

Σημαντικό ποσοστό των μαθητών και της στοιχειώδους εκπαίδευσης ήδη επιλέγει τα ιδιωτικά σχολεία και αυτό συμβαίνει με αυξητική τάση, διότι στη σύγκριση υπερέχουν.

Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης και γενικότερα στον δημόσιο τομέα η αξιολόγηση –που είναι προϋπόθεση της αξιοκρατίας– βρίσκεται σε απηνή διωγμό.

Οι συνέπειες και αυτής της πρωτοτυπίας μας είναι ορατές, ιδιαίτερα στον χώρο της παιδείας είναι απαξιωτικές για την ποιότητά της και επαχθείς για τα οικονομικά των οικογενειών που έχουν παιδιά.

Είναι αναγκαίο να αναφερθεί ότι τα χρήματα που διαθέτουν οι οικογένειες για τα φροντιστήρια των παιδιών τους ή τη φοίτησή τους στα ιδιωτικά σχολεία δεν είναι πάντα από το περίσσευμά τους, αλλά κυρίως από το υστέρημά τους, για την εξοικονόμησή τους πολλές φορές τα μέλη των οικογενειών στερούνται αναγκαίων αγαθών.

Από την παράθεση όλων των προαναφερθέντων είναι σαφές ότι στη χώρα μας η δημόσια μέση εκπαίδευση έχει αποτύχει, ενώ δεν μένει αλώβητη ούτε η στοιχειώδης εκπαίδευση.

Υποστηρίζεται, χωρίς να υπάρχει αντίλογος, ότι αυτή η απαράδεκτη και αντικανονική κατάσταση της παραπαιδείας που έχει επικρατήσει στη χώρα μας δεν έχει προηγούμενο παγκοσμίως.

Αυτή η διολίσθηση από την κανονικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης στην απαραίτητη συνδρομή της παραπαιδείας για την επιτυχία των νέων, συντελέσθηκε σταδιακά και ήδη είναι κατοχυρωμένη πεποίθηση των πολιτών.

Αναμφίβολα και στη δημόσια εκπαίδευση υπάρχει μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών που τιμούν την ύψιστη αποστολή τους, επιτελούν με αφοσίωση το χρέος τους και πάσχουν για την υποβάθμισή της, προφανώς δεν αρκούν.

Επειδή η παιδεία στον αξιακό χάρτη της ανθρωπότητας έχει τη δική της περίοπτη θέση, θα περίμενε κανείς ότι και στη χώρα μας θα είχε σημάνει συναγερμός, θα γρηγορούσαν οι φύλακες για την αποτροπή της παρέκκλισης από την κανονικότητα.

Ομως αυτό δεν συνέβη, υποχώρησε η κανονικότητα και έδωσε χώρο η δημόσια παιδεία στην παραπαιδεία, είναι άξια σχολιασμού και ανησυχίας η παθητική αποδοχή από μέρους των κρατούντων και της κοινωνίας γενικότερα, της κατάστασης που ήδη περιγράφηκε.

Ιδιαίτερη ευθύνη και δυνατότητα για την αποτροπή αυτής της εξέλιξης είχαν και έχουν οι εκπαιδευτικοί της δημόσιας εκπαίδευσης, δεν έχει όμως γίνει γνωστή καμία ανησυχία τους ή αντίδρασή τους.

Η οριστική παραίτηση της κοινωνίας από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της δεν είναι υγιές και ευοίωνο σημάδι.
Αραγε είναι πολύ ρομαντική η τυχόν προσδοκία ή ελπίδα για την επιστροφή στην κανονικότητα;

*Ο Γιώργος Παπασπυρόπουλος είναι μηχανικός πρ. αντιδήμαρχος Πατρέων.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News