Η εκκένωση του Λόγγου

Ο συντάκτης της “Π” Απόστολος Αναστασόπουλος γράφει για την εμπειρία ζωής που είχε στο Λόγγο κατά τη διάρκεια της εκκένωσης.

Οσοι ήταν το Σάββατο στις παραλίες της δυτικής Αιγιάλειας έζησαν μια εμπειρία από αυτές που δεν γίνεται να ξεχαστούν. Ετυχε να βρίσκομαι στην παραλία του Λόγγου. Λίγο μετά τη μία το μεσημέρι οι καπνοί είχαν αρχίσει να γίνονται πυκνοί και τα πρώτα εναέρια μέσα κατέφθασαν για να επιληφθούν της κατάστασης. Οι άνεμοι δεν ήταν ισχυροί, αλλά φαινόταν πως είχαν μια διάθεση να «παίξουν» με τις φλόγες και τους πυροσβέστες, καθώς ανά πέντε-δέκα λεπτά άλλαζαν κατεύθυνση και αυξομειωνόταν η έντασή τους.
Σε συζητήσεις με άλλους λουόμενους, καθ’ όλη τη διάρκεια του μεσημεριού, υπήρχε μια γενική αισιοδοξία. Μάλιστα, παρόλο που οι καπνοί ήσαν πυκνοί, ελάχιστοι επέλεξαν να φύγουν από την παραλία του Λόγγου. Βλέποντας λοιπόν τον ρωσικό γίγαντα Beriev να κάνει ρίψεις νερού διαρκώς, αλλά και το ελικόπτερο να σπεύδει σε κάθε νέα μικρή εστία φωτιάς για να τη σβήνει, υπήρχε μια σιγουριά.
Με την πύρινη λαίλαπα, όμως, δεν πρέπει να νιώθεις ποτέ σίγουρος. Οι στιγμές που ακολούθησαν από τις πέντε και μετά, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη όσων τις έζησαν. Ενα σκάφος ήρθε από τη μεριά της Μπούκας και έφερνε άσχημα μαντάτα. Είχε έρθει στο Λόγγο για να ανεφοδιαστεί με καύσιμα και να ξαναφύγει για να βοηθήσει στις διασώσεις. Λίγα λεπτά αργότερα, μέσω twitter ήρθε η πρώτη ειδοποίηση: «Σήμα εκκένωσης του Λόγγου». Σε δευτερόλεπτα ακούστηκαν οι καμπάνες της τοπικής εκκλησίας, σειρήνες μηχανών της ομάδας ΔΙΑΣ, αλλά και το μήνυμα από το «112».
Οι σκηνές που επικράτησαν στην παραλία δεν είχαν προηγούμενο στα μάτια μου. Μανάδες έψαχναν τα παιδιά τους, πατεράδες μάζευαν άρον άρον τα πράγματά τους και όλοι μαζί έφευγαν τρέχοντας προς τα αυτοκίνητα.
«Φύγετε προς το Αίγιο» μας είπαν οι δύο αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ και τριγύρω έβλεπες αγωνία στα πρόσωπα όλων. Αλλοι με μάτια βουρκωμένα, άλλοι με εμφανή φόβο και άλλοι πιο ψύχραιμοι. Ολοι έψαχναν την έξοδο διαφυγής.
Ακόμα και αν ξέρεις πως η φωτιά είναι μακριά, δεν γίνεται να μην φοβηθείς. Και ο φόβος σε τέτοιες περιπτώσεις δεν βοηθά. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και παρόλη την ταλαιπωρία της επιστροφής στην Πάτρα μέσω Καλαβρύτων και Χαλανδρίτσας.
Γυρίζοντας στο σπίτι το βράδυ του Σαββάτου μόνο μία σκέψη τριγύριζε στο μυαλό: «Τόσο εύκολο είναι να καεί μια περιοχή; Τόσο γρήγορα από εκεί που κάνεις μπάνιο, μπορείς να ζήσεις καταστάσεις σαν αυτές στο Μάτι το 2018;».
Αυτό που μένει από τέτοιες καταστάσεις είναι οι στιγμές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα μιας μητέρας που κρατούσε το παιδί της από το χέρι και έφευγε προς το αυτοκίνητό της. Αίσθημα επιβίωσης. Οπως επίσης θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου το πρόσωπο μιας δακρυσμένης οδηγού που ρωτούσε τους αστυνομικούς προς τα που να πάει. Ευτυχώς τα σήματα για εκκένωση δόθηκαν νωρίς, γιατί δέκα ή είκοσι λεπτά δεν αρκούν σε καμία περίπτωση για να εκκενωθεί μια περιοχή με στενούς δρόμους και τόσο αυξημένη κίνηση.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ