Μια γυναίκα κλαίει

Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».

 

Τα αυτοκίνητα κινούνταν το ένα πίσω από το άλλο στον κόμβο Κουρτέση, στο ύψος της στροφής που βγάζει στην Πατρών- Αθηνών, αφού κινηθείς περιμετρικά των σπιτιών που δεν άγγιξε η απαλλοτρίωση. Ξαφνικά ένα ΙΧ σταματάει χωρίς να έχει μπροστά του κόκκινο σηματοδότη.

 

Βγαίνει μια κυρία από την πόρτα του οδηγού, ελέγχει το οδόστρωμα μπροστά στις ρόδες της και βγάζει κραυγή απόγνωσης και ενοχής. Στα πόδια της κείται ένα άψυχο γατάκι, που της πετάχτηκε στον δρόμο χωρίς να της αφήσει περιθώρια να το αποφύγει. Είναι ένας πικρός, ωμός θάνατος. Δεν υπάρχει αίμα, ούτε υποψία τραύματος. Αλλά η επαφή με τον τροχό ήταν καταδικαστική. Το ζωάκι είναι σαν να κοιμάται. Ωραίο είναι να πεθαίνεις έτσι. Αλλά είναι πολύ ωραιότερο να μην πεθαίνεις καθόλου, γάτα αν είσαι ή άνθρωπος.

Η γυναίκα σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τι ήταν αυτό που της συνέβη; Τι μπορεί να κάνει; Ένας άνδρας, άγνωστός της πιθανώς και πάντως μάρτυρας του περιστατικού, προσπαθεί να τη συμβιβάσει με την πραγματικότητα. Τι μπορείς να κάνεις με έναν θάνατο; Να λυπηθείς, ασφαλώς, να φροντίσεις για το κουφαράκι λογικά, αλλά τι παραπάνω; Δεν έφταιγες, σου πετάχτηκε, πάρ’ το απόφαση, συνέχισε την πορεία σου, συνέχισε τη ζωή σου, ποια ευθύνη μπορείς να έχεις που συνυπάρχουν γατάκια και ΙΧ σε κόμβους οδικής κυκλοφορίας, που σπίτια με νοικοκυριά και κατοικίδια δεσποζόμενα ή αλήτικα της γειτονιάς, ξέμπαρκες συλλήψεις ερωτικών κατορθωμάτων των κεραμιδόγατων, βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από την άσφαλτο που κυκλοφορείται από δεκάδες τυφλά οχήματα το λεπτό;

Αρκούν αυτά να την πείσουν; Δεν ξέρουμε. ‘Αλλωστε είναι παρηγορητικοί λόγοι υποθετικοί. Αυτά θα της λέγαμε εάν είχαμε τη δυνατότητα να φρενάρουμε το δικό μας όχημα πάνω στη διασταύρωση διακόπτοντας την κίνηση. Αλλά κρίναμε ότι το νεκρό γατάκι, μια λυπηρή αλλά καταφανώς μη αναστάσιμη περίπτωση, ήταν χαμηλότερης προτεραιότητας σε σχέση με το απρόσκοπτο της κυκλοφορίας και τα δικά μας προγράμματα. Τέλος πάντων, ένα γατάκι είναι. Που δεν πρόλαβε να μάθει από τη μαμά του το πρώτο μάθημα της ζωής: Στην άσφαλτο βγαίνουμε μόνο όταν δεν ακούμε ήχους από κινητήρες. Σίγουρα έχει πέντε ή έξι αδελφάκια, τα μισά έστω θα γλιτώσουν από ρόδες και άλλους κινδύνους και το είδος δεν θα εκλείψει, η οικολογική ισορροπία δεν βλέπει τα ζητήματα συναισθηματικά ή προσωπικά, σου λέει, ας επιβιώνουν δώθε και κείθε πέντε γάτοι, και δεν μας ενδιαφέρει ποιοι γάτοι, αλλά αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους, ας επιβιώνουν χίλιοι για κάθε εννιακόσιους πενήντα που πεθαίνουν, και μπορεί μεν να ενδιαφέρει τους οικείους τους ή την Ιστορία ή τους διαρρήκτες που πλιατσικολογούν έρημα σπίτια ποιοι είναι αυτοί, αλλά τη βιολογία και τη στατιστική δεν τις ενδιαφέρει ποσώς.

Συνεχίζουμε την πορεία μας, δίπλα μας η εφημερίδα με τίτλο που αναφέρεται στα 90-και άτομα που πέθαναν από την πανδημία την προηγουμένη, και πίσω μας η γυναίκα που ανάστατη θρηνεί για γατάκι, πίσω μας, επίσης, το γατάκι. Στατιστικώς οι θάνατοι, είπαμε, είναι μια ψυχρή παράμετρος, αλλά ο θάνατος ο ένας και μεμονωμένος, όταν μάλιστα πέφτει στις ρόδες σου, στο διάβα σου, στην ευθύνη σου, είναι βαρύς και ασήκωτος και σπαρακτικός. Αραγε η γυναίκα δονείται για τον θάνατο που προκάλεσε ή που της κλήρωσε θάνατος στον δρόμο της; Αραγε, ποια ποιότητα έχει το ανθρώπινο συναίσθημα; Αραγε, τι μέρος του λόγου είναι η ευαισθησία; Αραγε, ποια είναι η ρίζα και ποιος ο μηχανισμός της καλοσύνης; Λίγες δεκάδες μέτρα πιο κάτω, έχουμε ξεχάσει τις σκέψεις αυτές και μας έχει πάρει το μυαλό μαζί ένα επόμενο τραγούδι, ένας επόμενος συλλογισμός, ένα επόμενο φανάρι.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ