Μην έρχεστε βρε αδελφέ

Κωνσταντίνος Μάγνης

Αμα δεν θέλετε, βρε αδελφέ, μην έρχεστε. Ο πρωθυπουργός δίνει κατεύθυνση στους βουλευτές που εκφράζουν το συντηρητικό ακροατήριο (ή καμώνονται ότι το εκφράζουν, ως συνεπείς επαγγελματίες του σταυρού). Ας μην εμφανιστούν κατά την ψηφοφορία, ώστε και τους ψηφοφόρους να μην ερεθίσουν και την καταψήφιση να αποφύγουν, και να ξεγλιστρήσουν από το δίλημμα των δύο εναλλακτικών κριμάτων. Διότι υπάρχει και η λύση του στρίβειν, η εύσχημη αποδοκιμασία.

Το πολύ πολύ το νομοσχέδιο να περάσει με την ψήφο της αντιπολίτευσης- θα έχει και εκείνη τους συντηρητικούς της, πιθανότατα, αλλά πόσοι να είναι οι «στρίβειν» της;- κάτι που δεν θα κολακεύει σαν εικόνα την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά θα της επιτρέψει να ισορροπήσει έστω και άτσαλα μεταξύ αντίρροπων προσχημάτων. Εχουμε να λέμε ότι είμαστε προοδευτικοί, έχουμε και να λέμε ότι σεβόμαστε και το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας. Που είναι μάλιστα και το πλειοψηφικό, ένα μεγάλο εκτροφείο δεξιών (ή δεξιοφανών επιδέξιων) κομμάτων και πτερύγων, χάρη στο οποίο κάνουν καριέρα στον δημόσιο βίο και τα κοινωνικά δίκτυα διάφοροι ευαγγελιστές και τιμητές, αφορίζοντας την «ισοπέδωση», την οποία βλέπουν παντού, μνημονεύοντας Σόδομα και Γόμορα σε κάθε εκδοχή νεοτερισμού.

Η αλήθεια είναι ότι ο Μητσοτάκης  πολύ θα ήθελε να επιβάλει την κομματική πειθαρχία- δεν μπορεί να ισχύει αυτή κατά περίπτωση,  όπως το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους- αλλά στην προκείμενη περίπτωση μάλλον τον εξυπηρετεί η χαλαρή γραμμή και τα κατά συνείδηση α μπε μπα μπλομ που συνηθίζουν οι ηγεσίες όταν στριμώχνονται, σαν να παραδέχεσαι ότι υπάρχει ψήφος ασυνείδητη, μηχανιστική ή καταναγκαστική, και αυτό να το λες δημοκρατία.

Ο πρωθυπουργός ξέρει ότι κυβερνά με υπόκωφη μουρμούρα μεγάλης κοινωνικής μερίδας που δεν τον βρίσκει τόσο δεξιό όσο επιβάλλει η παραταξιακή ιστορία και οι πατρώες παρακαταθήκες που σηματοδοτούν τα σύμβολα και τις αξίες της συντηρητικής δεξιάς. Μιας μερίδας που είτε τον αποδέχεται επειδή του αναγνωρίζει αποφασιστικότητα και πειστικότητα σε άλλους, καίριους τομείς, είτε απλά τον ανέχεται επειδή είναι ο ηγέτης που κερδίζει. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης είναι ένα καθαρό, προοδευτικό φιλελεύθερο στοιχείο, θιασώτης των τομών και του εκσυγχρονισμού.

Στη χώρα μας, όμως, η ιδέα των τομών προσιδιάζει με το απωθημένο ενός αυταρχικού, ει δυνατόν, συμμαζέματος των διαβόητων «κακώς κειμένων». Το περίφημο «να γίνουμε άνθρωποι», να μπούμε στον ίσιο δρόμο, να πορευόμαστε με πειθαρχία και σοβαρότητα και με σεβασμό στις παραδόσεις και τις δοκιμασμένες αξίες. Το σλόγκαν «πότε θα γίνουμε Ευρώπη» το θέλαμε κυρίως για τη γραφειοκρατία και την εξαφάνιση της γόπας από τους δρόμους, όχι για νεοτερισμούς σεξουαλικού ενδιαφέροντος. Τα μοντέλα αυτά τα ξορκίσαμε με σχήματα τύπου «γαμπρός από το Λονδίνο», όπου τα δυτικά πρότυπα σατιρίζονταν σαν συνώνυμο της σάχλας, της εξαλλοσύνης και της κατεδάφισης των οσίων και των ιερών.

Η σεξουαλικότητα των Βρετανών ακόμα τροφοδοτεί τα ανδροπρεπή εγχώρια αστεία. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι το ακροδεξιό περιθώριο σέρνει ιστορίες αμφισβήτησης της σεξουαλικότητας του ίδιου του πρωθυπουργού, δυνάμει της προκατάληψης ότι οι κοινωνικοί εκσυγχρονισμοί είναι συνώνυμα υπόπτων μεθοδεύσεων. Υπάρχει κόσμος που τα χαύει αυτά, και μάλιστα με ενθουσιασμό, χωρίς να καταλαβαίνει ότι η ροπή στον ηδονιστικό σκανδαλισμό είναι μια εκδοχή πορνογραφίας που εκθέτει τη δική σου σεξουαλικότητα.

Αλλά στην Ελλάδα δεν μπορείς να σχηματίσεις ατόφια προοδευτική πλειοψηφία που θα ηγηθεί του εκσυγχρονιστικού άλματος που χρειάζεται ο τόπος. Ο δημόσιος βίος πορεύεται με τεχνητές διαιρέσεις, καρπός αγκυλώσεων και αναχρονιστικών παραδόσεων. Η κρίση έδωσε την ευκαιρία δραστικής ανακατάταξης στο πολιτικό τοπίο. Δεν αξιοποιήθηκε. Συνεχίζουμε ως «δεξιά», «κεντροαριστερά», και «αριστερά», προσδιοριζόμενοι από το παρελθόν παρά από το παρόν και το μέλλον. Αποθανέτω η ψυχή μας, λοιπόν, μετά των ομοφύλων.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News