Ο δολοφόνος που συνηθίσαμε

Κωνσταντίνος Μάγνης

Περάσαμε σε καινούργια φάση τώρα. Ο συνάδελφος ενημερώνει, βρέθηκε θετικός, θα μείνει σπίτι, α καλά, λες, περαστικά. Αν η κατάστασή του είναι ήπια, τηλε-συμβάλλει στην έκδοση με απομακρυσμένη σύνδεση. Αν ο ιός είναι άγαρμπος μαζί του, θα τον περιμένουμε στο πέρας του πενθημέρου.

Μπορεί να μην είναι θετικός ο συνάδελφος αλλά κάποιοι οικείοι του. Θα τον χάσουμε επίσης για λίγο καιρό, όχι χωρίς να σιχτιρίσουμε. Από τις μέρες της κρίσης και μετά, καμία επιχείρηση, δημόσια ή ιδιωτική, δεν έχει την πολυτέλεια να στερείται της υπηρεσίας κανενός συνεργάτη της. Παίρνει άδεια κάποιος, και τον βρίζουν όλοι. Τελειώνοντας ο κύκλος των αδειών, όλοι θέλουν άδεια για ξεκούραση.

Εξοικειωθήκαμε. Και ζούμε μια κωμική αντίφαση. Οταν άρχισαν να εκδηλώνονται τα πρώτα κρούσματα κόβιντ στην περιοχή μας, προσέχαμε τι ακουμπάμε με γυμνό χέρι. Ούτε άνθρωπο, ούτε ράφι, ούτε φρούτο άπλυτο. Τώρα, και ενώ η «Ομικρον» θερίζει κυριολεκτικά- δεν αποκλείεται να μεταδίδεται και με το χασμουρητό- η προσοχή μας είναι θεωρητική. «Πρέπει να φοράμε μάσκα, ιδίως όταν μετακινούμαστε μέσα στο κτίριο», λέει ο εσωτερικός κανονισμός. Αλλος τη φοράει, άλλος την ξεχνάει, άλλος την κατεβάζει για να μιλήσει. Αλλος την κατεβάζει για να ακούσει. (Εχει γίνει κι αυτό, κατά τη θρυλική ρήση ενός Πατρινού: «Μη φωνάζετε, πονάει ο λαιμός μου»).

Δεν παύουν οι διακομιδές στα νοσοκομεία να είναι πολλές, δεν παύουν να είναι πολλές και οι διασωληνώσεις όπως και οι θάνατοι, αλλά μας διακατέχει μια πεποίθηση πως κανείς μας δεν είναι τόσο άτυχος για να διολισθήσει σε μια τέτοια κατηγορία, και εν πάση περιπτώσει, αν υπάρχει άτυχος, δεν θα είμαστε εμείς αυτός.

Η αισιοδοξία παίρνει συνήθως το πάνω χέρι. Ο άνθρωπος μπορεί να εκτίθεται σε μύριους κινδύνους αισιοδοξώντας- με πρώτον και καλύτερον τον καπνιστή που θέλει να πιστεύει, και εν τέλει το πιστεύει, ότι δεν θα νοσήσει ποτέ σοβαρά από το κάπνισμα- αλλά δεν μπορεί κανείς μας να ζήσει τυραννισμένος από κακές εκδοχές. Αντιθέτως, όπιό μας είναι η φαντασίωση της θετικής έκβασης: Οταν παίζεις τζόκερ, έχεις μια ακλόνητη πίστη ότι οι αριθμοί σου είναι αυτοί που θα κληρωθούν, σε βαθμό που απορείς γιατί δεν τους παίζουν και οι άλλοι παίκτες. Και γίνεσαι έξω φρενών όταν πάρει κάποιος άλλος τα λεφτά: Πώς γίνεται να έπαιξε αυτούς τους εξωφρενικά άσχετους αριθμούς. Πού τους βρήκε; Ε, μα, βέβαια. Είναι στημένη δουλειά.

Δύο χρόνια είναι πολλά. Ο κόβιντ είναι εντελώς απαράδεκτος. Αλλά τουλάχιστον μας έκανε καλύτερους ανθρώπους. Πλένουμε τα χέρια μας τώρα. Λίγο το έχεις αυτό;

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω