Ο επόμενος Λάζαρος

Κωνσταντίνος Μάγνης

Υποκλίνεσαι και βουρκώνεις. Ένα παιδί ανασύρεται από τα χαλάσματα. Προσωπάκι χλωμό, βλέμμα αμήχανο, ψυχή που πετάει σαν πουλί ανάμεσα στον φόβο, το παράπονο, την απορία. Το πείσμα του διασώστη δένει με τον λυγμό του και την προσευχή του πλήθους τριγύρω. Οι άσχετοι υιοθετούν το παιδί με την καρδιά τους: Είναι ένα παιδί δικό μας, του κόσμου όλου το παιδί, η μάχη για να σωθεί είναι ένας ύμνος στις αξίες, στη ζωή, στον άνθρωπο, στην ελπίδα, στην αγνότητα, μια αναδρομή στην εποχή της τρυφερότητας, στον μικρό, φρεσκογεννημένο εαυτό μας, τις αναμνήσεις από τη θαλπωρή της οικογένειας. Ο άνθρωπος δικαιώνει το είδος του όταν μάχεται για όσα ενσαρκώνει το παιδί που κινδυνεύει στα ερείπια, στα παγωμένα νερά της αναποδογυρισμένης βάρκας, στο δωμάτιο μιας κλινικής. Ο ποιητής ετοιμάζει τον επόμενο στίχο του, για ένα παιδί που μετράει άστρα, για έναν Ολιβερ Τουίστ της καταπίεσης, έναν Γαβριά των οδοφραγμάτων, για έναν Μόγλη, για ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ.

Ενήλικος στα χαλάσματα. Δεν θα τον αγνοήσουμε, αλίμονο, θα πολεμήσουμε όσο ακούμε τον σφυγμό του, όσο φτάνει στην επιφάνεια το βογγητό του, ο ψίθυρός του, ακόμα και ο ρόγχος του και η παγερή σιωπή του. Πονάει, διψάει, πνίγεται, τρέμει από τον φόβο, κρυώνει, βλέπει ήδη τον θάνατο με την κλεψύδρα ανάστροφα. Εχει επίγνωση του παιγνίου με τον χρόνο, έχει την υποψία της παραλυσίας, έχει ξεκάθαρη τη δηλητηριώδη υπόνοια των συνεπειών ενός μετασεισμού. Βιώνει μια από τις φρικιαστικότερες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει άνθρωπος, αντίθετα με ένα παιδί στη θέση του που μπορεί το σοκ να το προστατεύει από την αίσθηση της συνθήκης και του χρόνου. Τα συνεργεία μάχονται για εκείνον και για όλους. Οι οικείοι του, όσοι έχουν σωθεί, αγωνιούν. Για τον υπόλοιπο κόσμο είναι πλέον μια απλή μονάδα, ο αριθμός που θα μετατρέψει τους διασωθέντες σε 6878, από 6877, ή τους νεκρούς, αντίστοιχα. Οι αξίες παραμένουν αυτές που ξέραμε, ο ανθρωπισμός, η αλληλεγγύη, η συμπόνια, η αυταπάρνηση, η αξία όμως μετριάζεται καθώς τα μεγέθη πληθωρίζουν τις έννοιες.

Ο ενήλικος «έχει ζήσει τη ζωή του», έχει προλάβει να γευτεί και να δημιουργήσει, να αμαρτήσει και να φθαρεί. Οι ρυτίδες είναι το τεκμήριο της μετακίνησης στην περιοχή της συγκατάβασης των άλλων. Είσαι ένας. Δεν είσαι ο κόσμος όλος. Δεν συμβολίζεις. Μετριέσαι, αλλά δεν μετράς. Κι όμως πονάς, φοβάσαι, παγώνεις. Ένα παιδί είσαι κι εσύ, θα ήθελες να το φωνάξεις ανάμεσα στα δοκάρια και τις πέτρες, ή τα πρωινά, όπως κοιτάς τον ταλαίπωρο εαυτό σου στον καθρέφτη, ή την ώρα που ο γιατρός κοιτάζει τις χοληστερίνες και τα σάκχαρά σου, ή κάθε που βλέπεις τους νέους να ροβολάνε τις κατηφόρες προς την έδρα του κεφιού, τα φώτα, τις μουσικές, τα χοροπηδητά και τις αντάρες. Αλλά και αν ακόμα το φωνάξεις, δεν ακούγεσαι.

Αν ο σκύλος σε μυρίσει και τα κομπρεσέρ σε απεγκλωβίσουν, αυτό θα είναι κάτι περίφημο, κάτι σπουδαίο, για σένα όμως και όχι για τον αδιάφορο ουρανό, ούτε βέβαια καν για το σκύλο που θα έχει προχωρήσει μυρίζοντας προς τον επόμενο λοφίσκο του τσιμέντου, τον επόμενο ενδεχόμενο τάφο, για έναν Λάζαρο που δεν ξέρει εάν αυτός που τον φωνάζει είναι ο Ιησούς ή ένας τύπος με δρεπάνι.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω