Κωνσταντίνος Μάγνης

Θεωρητικά ήταν αντίπαλοι, στην πράξη όμως αποτελούσαν μέλη του ελληνικού εκσυγχρονιστικού κόμματος. Της παράταξης που είχε εκπροσώπους στο ευρύ πολιτικό και κοινωνικό φάσμα, αλλά αυτοί δεν διανοήθηκαν- δεν τόλμησαν, δεν τους έπαιρνε, δεν θέλησαν- να διαρρήξουν τις διαχωριστικές γραμμές και να συγκροτήσουν έναν ενιαίο φορέα. Ισως να διαισθάνονταν ότι δεν θα ήσαν πλειοψηφική δύναμης. Στις παρατάξεις τους, σίγουρα μειοψηφούσαν. Περιέργως ο ένας, ο Κώστας Σημίτης, πέτυχε να γίνει κυρίαρχος στο κόμμα του και να σφραγίσει την πορεία της χώρας. Η Μαριέτα Γιαννάκου ούτε το πέτυχε ούτε το αποπειράθηκε. Ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας και αποτέλεσε ένα από τα λίγα στελέχη της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή που αποδείχθηκε πως είχαν πάρει στα σοβαρά τη επαγγελία της επανίδρυσης του κράτους. Σίγουρα πάντως την είχε πάρει πιο σοβαρά από τον πρωθυπουργό (της). Αντικαταστάθηκε από το υπουργείο αδόξως. Η παιδεία δεν επανιδρύθηκε.

Ο Κώστας Σημίτης τιμάται απόψε εν ζωή. Η Μαριέτα Γιαννάκου τιμάται επίσης απόψε, αλλά εκείνη μετά θάνατον. Η διαφορά είναι ασφαλώς σοβαρή, αλλά η πολιτική ουσία δεν αλλάζει. Οι παράλληλες εκδηλώσεις- στις οποίες θα παρευρεθεί ο πρωθυπουργός υποδηλώνοντας έμμεσα την προσωπική του προσήλωση στη μεταρρυθμιστική ιδέα- θα ρίξουν φως στις εκσυγχρονιστικές παρακαταθήκες και τις αντίστοιχες πτέρυγες, ενεργές ή ανενεργές, των δύο πυλώνων εξουσίας που εναλλάχθηκαν στο τιμόνι της χώρας, μεταπολιτευτικά.

Ο Σημίτης, ασφαλώς, δεν επιβλήθηκε στο ΠΑΣΟΚ ως εκσυγχρονιστής, αλλά ως αποφασιστική και φερέγγυα εξουσιαστική λύση, ως ιδανικότερος εγγυητής της διαιώνισης του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Για να κερδίσει τους αντιπάλους του χρειάστηκε να εκβιάσει πολιτικά το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, κάτι που του προσέδωσε μπόι και κύρος και μέτρησε την κρίσιμη στιγμή. Αλλά όλοι ήξεραν ότι κατά την εποχή του το ΠΑΣΟΚ δεν θα ήταν πλέον το κόμμα που ήξερε ο κόσμος. Κατάφερε ωστόσο να συντάξει το σύνολο σχεδόν των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων πίσω από τις βασικές του κατευθύνσεις, όχι απαραίτητα επειδή τον πίστεψαν, αλλά επειδή δεν τους έπαιρνε κι αλλιώς: Αν ήθελαν να παραμείνουν στην εξουσία θα έπρεπε να ανεχθούν ορθολογιστικούς υπολογισμούς, εξυγιαντικές αντιλήψεις και ανατροπές. Ο ηγέτης του προοδευτικού χώρου εξέθεσε τους αναχρονισμούς της παράταξης: Η κοινωνική σάτιρα υποδέχθηκε τα χαρίσματά του ως κουσούρια- ο καθηγητής με το μπλοκάκι- καθώς η μεθοδικότητα και η σχολαστική προετοιμασία και υποστήριξη των πολιτικών επιλογών θεωρήθηκε ακαδημαϊσμός, όμοια που η προσαρμοστικότητα του Γιώργου Παπανδρέου στα νέα δεδομένα- η χρήση του λαπ τοπ- χλευάστηκαν ως τρυφηλός νεωτερισμός.

Ο Σημίτης ηττήθηκε όταν ήρθε η ώρα να συγκρουστεί με το βαθύ κόμμα, στο πεδίο του ασφαλιστικού. Η ιστορία μας έκανε πικρό χιούμορ. Ο Σημίτης αποχώρησε με το ΠΑΣΟΚ να φυλλορροεί, απαξιωμένος από μια κοινωνία που μερικά χρόνια αργότερα θα έβγαινε στα κεραμίδια επειδή ο πολιτικός κόσμος δεν είχε εξυγιάνει τις δημοσιονομικές δομές με αποφάσεις τις οποίες η ίδια η κοινωνία εμπόδισε. Ο Σημίτης είχε να διαλέξει μπροστά στην καταστροφή του κόμματος μέσα από την προώθηση του εκσυγχρονισμού ως το τέλος, και την ανάκληση των ρηξικέλευθων τομών μπας και περισωθούν τα ποσοστά. Εντέλει καταστράφηκαν και το κόμμα και η χώρα. Πολλοί, του το προσάπτουν. Αλλοι, τον υπερασπίζονται: Αμ τον σκάσαμε, αμ του ζητάμε και τα ρέστα. Μην ξεχνάμε ότι τα τολμήματά του επί Ανδρέα του είχαν κοστίσει μια σύγκρουση και έναν κατ’οίκον περιορισμό. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις γιατρό που δεν επέμεινε σε μια θεραπεία την οποία δεν του επέτρεψες. Και πάλι όμως: Εκείνος ήταν ο γιατρός. Δεν είχαμε άλλον. Και τώρα κάνουμε το τελευταίο κόλπο: Τον τιμάμε, για να αισθανθούμε σωστοί και κοινωνοί των οραμάτων του. Όπως τις Κυριακές, στην εκκλησία. Κόλαση είναι οι άλλοι.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News