Ολυμπία Λόη: “Χρειάζονται λίγα για να είμαι χαρούμενη”

Πελοπόννησος Newsroom

Αποφάσισε στην τελευταία τάξη του λυκείου ότι ο δρόμος της ήταν η Αρχιτεκτονική, ενώ επηρεασμένη από προσωπικότητες του πολιτικού χώρου που γνώρισε παιδιόθεν στην «Καλυψώ» των γονιών της, αγάπησε και την πολιτική. Η αρχιτέκτονας-μηχανικός Ολυμπία Λόη μοιράζεται μαζί μας θύμησες, εμπειρίες και όνειρα.

Εντονες παιδικές μνήμες; Μικρή ήσασταν…

Διαβολάκι! Δεν ξέρω αν λέγεται σε συνέντευξη αυτό… αλλά ήμουν ζωηρή. Πολύ παιχνίδι, χαρά, γέλια και πολλή αγάπη έχω να θυμάμαι. Μεγάλωσα σε ένα πολύ ζωντανό σπίτι, με κοινωνικούς γονείς, ένα μικρό αδελφό και μια αγαπημένη σούπερ γιαγιά. Το μόνο στενάχωρο ήταν ότι για 5 χρόνια (ηλικία 4-9) οι γονείς μου εργάζονταν στο εξωτερικό και μου έλειπαν πολύ. Αλλά πάντα είχαν τον τρόπο να αναπληρώνουν το χαμένο χρόνο. Θυμάμαι ότι ήμουν έντονα κοινωνική, αλλά αναζητούσα και την απομόνωση για ώρες με ένα βιβλίο στο χέρι… Το παράπονο της γιαγιάς…

Τι σας έκανε να πείτε το «ναι» στις σπουδές Αρχιτεκτονικής;  

Οταν ήμουν στο Δημοτικό ήθελα να γίνω δασκάλα… αλλά όσο μεγάλωνα, οι επιλογές μου γύριζαν γύρω από την τέχνη και τον άνθρωπο. Χορός, ζωγραφική, ψυχολογία, ήταν κάποιες από τις επιλογές μου. Στη Γ΄ Γυμνασίου ανακοίνωσα στους δικούς μου ότι θέλω να φοιτήσω στην École des Beaux-Arts  στο Παρίσι, και ξεκίνησα προετοιμασία. Στη Γ΄ Λυκείου αποφάσισα εντελώς ξαφνικά (για τους άλλους, μετά από ώριμη σκέψη για μένα) να σπουδάσω Αρχιτεκτονική. Ετσι απλά. Και αφού πήρα την απόφαση για την Αρχιτεκτονική, άλλαξα και πόλη και γλώσσα. Εγένετο Φλωρεντία.

Επιλέξατε τη μεταπτυχιακή ειδίκευση στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό πόλεων και κτιρίων επειδή…

Επειδή είχα ανησυχίες και θέλω πάντα να είμαι ενημερωμένη για τις εξελίξεις που επηρεάζουν την επιστήμη μου. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία γιατί ο βιοκλιματικός σχεδιασμός είχε ξεκινήσει δειλά να (ξανα)μπαίνει στη ζωή μας. Το μεταπτυχιακό μου το ξεκίνησα όταν εργαζόμουν ως ελεύθερος επαγγελματίας γιατί το «γούσταρα», χωρίς εμφανή λόγο (διορισμό, επαγγελματική ανέλιξη κ.ά.). Αλλωστε διορίστηκα μέσω ΑΣΕΠ πριν το ολοκληρώσω.

Μια δεκαετία, λοιπόν, ελεύθερος επαγγελματίας και από το 2010 στέλεχος της Διεύθυνσης Τεχνικών Εργων Περιφερειακής Ενότητας Αχαΐας. Πώς θα περιγράφατε τις δύο αυτές διαδρομές;

Το ελεύθερο επάγγελμα ήταν δύσκολο εκείνη την εποχή όταν δεν είχες κάποιον από τους γονείς στον ίδιο χώρο. Ομως, ήμουν πολύ τυχερή. Επέστρεψα στην Ελλάδα Ιούλιο. Και Σεπτέμβριο ξεκίνησα να εργάζομαι ως συνεργαζόμενη σε κάποιο γραφείο. Το ένα έφερε το άλλο με πολλές συνεργασίες με μεγάλα γραφεία κατασκευαστών και με το δικό μου γραφείο. Είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στον δρόμο μου.

Το δημόσιο είναι μια άλλη ιστορία. Τον πρώτο χρόνο που διορίστηκα νόμιζα ότι βρισκόμουν σε διακοπές! Καμία σχέση με τα ωράρια και την πίεση του ελεύθερου επαγγέλματος. Μετά βρήκα και στο δημόσιο τα βήματά μου και έφερα και εκεί τους δικούς μου ρυθμούς (χαχαχα…). Αυτό που μου λείπει στο δημόσιο είναι η ομαδική δουλειά, που είχα τόσο στο εξωτερικό όσο και στο ελεύθερο επάγγελμα. Πιστεύω ότι γενικά λείπει από την Ελλάδα η κουλτούρα της συνεργασίας που θα μπορούσε να μας πάει ένα βήμα πιο μπροστά.

Διδάξατε, επίσης, ως εργαστηριακός συνεργάτης, στο ΑΤΕΙ Πατρών. Τι γεύση σάς άφησε η εμπειρία;

Εξι πανέμορφα χρόνια. Είναι ευλογία και ευτυχία να συναναστρέφεσαι νέους ανθρώπους και να μπορείς να συμβάλεις έστω και λίγο στην πρόοδό τους. Νομίζουμε ότι εμείς δίνουμε στα παιδιά αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερα αυτά που παίρνουμε από αυτά.

Πότε άρχισαν να συνοδοιπορούν γάμος-καριέρα και πώς τα πάτε με τις ισορροπίες;

Γάμος και καριέρα άρχισαν παράλληλα. Τις ισορροπίες τις βρίσκεις όταν θέλεις να τις βρεις. Στη ζωή μας όλα είναι θέμα επιλογών. Σεβασμός και θαυμασμός του αγαπημένου, ζωτικός χώρος και περιχαράκωση της σχέσης. Αυτά λειτουργούν για εμάς και όχι μόνο στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά δίνουμε και ώθηση για να πετύχει ο καθένας τους στόχους του.  

Εσείς και η πολιτική.

Δεν θα μπορούσα να ξεφύγω από αυτό με πρότυπα τον Ανδρέα Παπανδρέου, τη Μελίνα, τον Τρίτση, τον Γεννηματά και πολλούς άλλους που είχα την τύχη να συναναστραφώ από μικρό παιδί. Εκεί κατάλαβα ότι η πολιτική είναι προσφορά. Είναι ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας. Είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους τόσο της τέχνης (Θεοδωράκης, Μικρούτσικος, Κακογιάννης…) όσο και της πολιτικής που σημάδεψαν τον τόπο και εμένα. Συνειδητοποίησα ότι όταν θέλεις, μπορείς να κάνεις κάτι για όλους.  Αρα μονόδρομος… Με τα κοινά, κυρίως του κλάδου μου, ασχολούμαι από όταν γύρισα στην Ελλάδα. Πιστεύω ότι μόνο η ενεργός πολιτική παρουσία όλων των πολιτών θα μας εξασφαλίσει το μέλλον και θα διασφαλίσει τη δημοκρατία. Ο κόσμος έχει βαρεθεί τις «παρόλες». Θέλει κουβέντες σταράτες και αποτελέσματα.

συνέντευξη στη ΚΡΙΣΤΥ ΚΟΥΝΙΝΙΩΤΗ

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω