Ούτε ένα τηλεφώνημα

Κωνσταντίνος Μάγνης

Το κινητό έχει μια ομοιότητα με το τσιγάρο. Δεν συνειδητοποιείς τη βλάβη που σου προκαλεί και γίνεσαι εριστικός όταν σου ζητούν να το σβήσεις. Επιπλέον, σου προσφέρουν μια πλασματική ευχαρίστηση, η οποία συνίσταται σε έναν ιδιότυπο μηχανισμό: Η χρήση σε ευχαριστεί διότι η μη χρήση σου προκαλεί οδύνη. Περίπου όπως ο θηλασμός, με τη διαφορά ότι ο θηλασμός σε ψηλώνει. (Όχι όταν τον κάνεις τώρα. Όταν τον κάνεις μωρό).

Ο πρωθυπουργός πήρε πάνω του την απαγόρευση της χρήσης κινητού την ώρα του μαθήματος (εκ μέρους των μαθητών- η διευκρίνιση ίσως είναι περιττή, διότι δεν φανταζόμαστε να κάνει και ο δάσκαλος χρήση, αλλά μην παίρνεις και όρκο).

Προφανώς θα υπάρξουν μεγάλες δυσκολίες. Αφενός τα παιδιά δεν έχουν επίγνωση της ζημιάς που τους προκαλεί το μαραφέτι, όπως κι εμείς στην ηλικία τους δεν δεχόμαστε κουβέντα για την κατάχρηση της τηλεθέασης ή της κόκα κόλα, αφετέρου όταν μιλάμε για διαχείριση εφήβων και παίδων πέφτουμε στα ηλεκτροφόρα σύρματα της χαμένης μάχης της επιβολής.
Μια φορά κι έναν καιρό, τα παιδιά πειθαρχούσαν με το ζόρι, διότι το ζόρι ήταν θεμιτό και αυτονόητο. Εδώ και πολλά χρόνια το ζόρι αποκηρύχθηκε, και δικαίως γιατί ήταν τραυματικό και παρήγαγε νευρώσεις (με τις οποίες, πάντως, πολλοί είναι εντελώς συνθηκολογημένοι, σαν τη Σαρλότ Ράμπλινγκ στον Θυρωρό της Νύχτας, και τις αναπολούν σαν παλιό καλό καιρό της οικογενειακής και σχολικής στρατοκρατίας). Όμως ο αυταρχισμός δεν έτυχε να υποκατασταθεί από άλλο εργαλείο πειθούς και πειθάρχησης, λόγω της παρεξηγημένης κατανόησης της δημοκρατικότητας στη διαχείριση των νέων, αλλά και επειδή στα σπίτια έχει καταλυθεί η αίσθηση της διαφοράς φάσης, η οποία αποφέρει σεβαστικά αισθήματα. Στις παλιές εποχές, οι χώροι μικρών και μεγάλων ήταν διαχωρισμένοι, στα σημερινά διαμερίσματα είμαστε όλοι ένα τουρλουμπούκι. Ο μπαμπάς είναι το φιλαράκι με τις πυτζάμες, που μάλλον πρέπει να προσέχει τις πίτσες που τρώει παρά να μας κάνει παρατήρηση.

Θεωρητικά, τα παιδιά αντιγράφουν τους μεγάλους με την χρήση του κινητού. Αλλά αυτό δεν είναι σωστό. Οι μεγάλοι αντιγράφουν τους μικρούς. Ξεκινήσαμε όλοι με την κινητή τηλεφωνία με πρωτόγονη, υποτυπώδη χρήση, μουρμουρίζοντας. Δίπλα μας η πιτσιρικαρία είχε βουλιάξει στις οθόνες των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Αυτή είναι η σημερινή μας εικόνα, όπου και να μας πετύχεις. Στα λεωφορεία, στις στάσεις, στις ουρές, στο καφενείο, στη σύσκεψη, στις πισίνες και τις παραλίες, στο πλοίο. Αμα ανοίξεις εφημερίδα σε κοιτάνε λες και κατέβηκες από σελίδες του Ιούλιου Βερν και ψάχνεις για τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ, αν και ανάθεμα αν ξέρει κανείς πια τι έγραψε ο Βερν και τι συνέβη με εκείνον τον πλοίαρχο. Εξυπακούεται ότι καθένας θεωρεί ότι αυτά που διαβάζει στο κινητό του είναι πολύτιμα, αλλά το αμφισβητεί στους άλλους.

Πώς έμαθαν τα παιδιά για τα γκάτζετ; Αυτά είναι σαν τους ιούς, έρχονται και σε βρίσκουν μέσα από τις χαραμάδες. Και ο γονέας του «Κυνόδοντα» να γίνεις, τα παιδιά θα μάθουν για τα άι φον και θα σε φονεύσουν αν δεν τους το αγοράσεις. Αν παραστήσεις τον Ορέστη Μακρή που κατέβαζε τις κόρες για μπάνιο με βήμα και σφυρίχτρα, το μόνο που θα πετύχεις είναι ένα χολωμένο παιδί που έχει την αίσθηση ότι υπολείπεται και που θα σε εκδικηθεί σαν τον Ορέστη (τον πιο αρχαίο) την Κλυταιμνήστρα όταν έρθει η ώρα να σε πετύχει.

Οι μαθητές θα βγουν στην αντίσταση, με κινητά κρυμμένα σαν σκονάκια ή τα Καρέλια, περασμένα μέσα από το πουκάμισο, στην πλάτη. Αλλά πάντως τσιγάρο στην αίθουσα δεν ανάψαμε, κάτι που βοήθησε άλλους να μην καπνίσουν ποτέ, και άλλους να καπνίζουν μόνο στο διάλειμμα, και άρα να το περιορίσουν. Το πρόβλημα γίνεται οξύτερο δεδομένου ότι τα παιδιά επικοινωνούν μέσω κινητού ακόμα και σε ακτίνα πέντε μέτρων, όπως βέβαια και οι μεγάλοι, διότι η δια ζώσης επαφή θέλει ρέουσα γλώσσα, δύσκολα πράγματα.

Εν κατακλείδι, το θέμα δεν είναι αν θα ξεριζωθεί το κινητό από το μάθημα αλλά αν το σχολείο είναι αποφασισμένο να είναι γενικά σοβαρό. Αυτό αφορά τους δασκάλους, που εκτός από το κινητό, πρέπει να καταφέρουν να μένει και ο γονιός κλεισμένος στην τσάντα όταν ο μαθητής πάει στο σχολείο, και να βλέπει ο μαθητής τον δάσκαλο σαν μια αυθεντία. Να τι λείπει σήμερα στην ελληνική κοινωνία. Παραγνωριστήκαμε και πρέπει να το αλλάξουμε αυτό, καθένας στη γωνιά του.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News