Πάτρα: Σάλος από την απρόκλητη επίθεση Αγγελόπουλου στον δημοσιογράφο της «Π» Παναγιώτη Ρηγόπουλο

Μπαράζ αντιδράσεων και καταδίκης, της απρόκλητης επίθεσης και χειροδικίας σε βάρος του συντάκτη της «Π» Παναγιώτη Ρηγόπουλου από συνδικαλιστές. Ομολογία ενοχής και κάλυψη των δραστών από το Εργατικό Κέντρο Πάτρας.

 

Πάτρα: Σάλος από την απρόκλητη επίθεση Αγγελόπουλου στον δημοσιογράφο της «Π» Παναγιώτη Ρηγόπουλο

Ευρύτερες πολιτικές προεκτάσεις έχει πάρει η απρόκλητη επίθεση που δέχθηκε χθες Τρίτη 14/10/2025 ο δημοσιογράφος της «Πελοποννήσου» Παναγιώτης Ρηγόπουλος από συνδικαλιστές, την ώρα μάλιστα που επιχειρούσε να καλύψει τις απεργιακές κινητοποιήσεις.

Πάτρα: Αναζητείται από την Αστυνομία ο Δ. Αγγελόπουλος για την επίθεση στον δημοσιογράφο Π. Ρηγόπουλο

Ο συντάκτης της «Πελοποννήσου» καλύπτοντας κατ’ εντολή της εφημερίδας την απεργία, βρέθηκε έξω από το Αρχαίο Ωδείο όπου διαπίστωσε ότι ομάδα ατόμων -πιθανώς απεργών- με επικεφαλής τον πρώην πρόεδρο του Συνδικάτου Οικοδόμων Πάτρας και πρώην γενικό γραμματέα του Εργατικού Κέντρου Πάτρας, είχε εισέλθει στο εργοτάξιο της Εφορείας Αρχαιοτήτων στο πλαίσιο των γνωστών ομάδων περιφρούρησης.

Πάτρα: Ομολογία του Εργατικού Κέντρου πως μέλη του χτύπησαν τον Παναγιώτη Ρηγόπουλο

Ο δημοσιογράφος ευρισκόμενος στο πεζοδρόμιο, επιχείρησε να καταγράψει το ρεπορτάζ με την κάμερα του κινητού του, όταν ο Δημήτρης Αγγελόπουλος, αντιλαμβανόμενος την παρουσία του, κινήθηκε απειλητικά εναντίον του, μαζί με ομάδα ατόμων  και, με ύβρεις, προπηλάκισαν τον συνάδελφο και χειροδίκησαν. Ακολούθησε συμπλοκή όπου η ομάδα επιχείρησε διά της βίας να αφαιρέσει το κινητό τηλέφωνο από τα χέρια του, για να μην υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία. Ο Παναγιώτης Ρηγόπουλος κατάφερε να διαφύγει, καλώντας σε βοήθεια, βρίσκοντας καταφύγιο σε παρακείμενο κατάστημα. Επί τόπου κατέφθασε μετά από λίγο η Αστυνομία, ωστόσο οι δράστες είχαν εξαφανιστεί.

Ο Δημήτρης Αγγελόπουλος

Ο συνάδελφος εμφανώς σοκαρισμένος, υπέβαλε μηνυτήρια αναφορά κατά του Αγγελόπουλου και κατ’ αγνώστων, καθώς μόνο αυτόν αναγνώρισε από την πολυπληθή ομάδα που του επιτέθηκε, ενώ ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ τον παρέλαβε από την Αστυνομική Διεύθυνση και τον διακόμισε στο νοσοκομείο του «Αγ. Ανδρέα», όπου και παρέμεινε μέχρι το βράδυ νοσηλευόμενος, για να υποβληθεί σε αξονική τομογραφία εγκεφάλου και άλλες ιατρικές εξετάσεις.

Ο Παναγιώτης Ρηγόπουλος κατά τη διακομιδή του με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο

Ο δε Αγγελόπουλος αναζητείται από χθες από την Αστυνομία στο πλαίσιο του αυτόφωρου, μετά τη μήνυση που υποβλήθηκε εναντίον του.

Η «Πελοπόννησος» καλεί τους φορείς και τις αρμόδιες αρχές να επιδείξουν τη δέουσα προσοχή και δηλώνει δημοσίως ότι θα εξαντλήσει κάθε δυνατότητα που της παρέχει ο νόμος και η ποινική δικαιοσύνη για την προάσπιση της ελευθερίας του Τύπου και του εργαζομένου της.

Μην παραδοθεί στον φόβο η Πάτρα

Το περιστατικό αυτό, που έχει ήδη πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης, δεν είναι μεμονωμένο. Η πρακτική των «ομάδων περιφρούρησης» συγκεκριμένου συνδικαλιστικού χώρου που επιχειρούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους με εκφοβισμό ή και με φυσική βία, έχει καταγραφεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια στην Πάτρα, ιδιαίτερα σε απεργιακά συμβάντα. Οι καταγγελίες είναι γνωστές, χωρίς όμως ουσιαστική αντίδραση από τις αρμόδιες αρχές ή τους ίδιους τους συνδικαλιστικούς φορείς, με αποτέλεσμα, όταν η βία μένει ατιμώρητη, να μετατρέπεται σε κανονικότητα.

Αυτή η κουλτούρα αυθαιρεσίας, όπου η συνδικαλιστική δράση συγχέεται με τη νομιμοποίηση της επίθεσης, δηλητηριάζει την ίδια την έννοια της συλλογικής διεκδίκησης, οδηγώντας τη σε απαξίωση, και τέλος στην κυριαρχία της βίας.

Ο εν λόγω «συνδικαλιστής» και η ομάδα του έχουν καταγγελθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν για ανάλογη συμπεριφορά, όχι μόνο σε απεργίες, όπου ως περιφερόμενο τάγμα εισβάλλει σε χώρους εργασίας, απειλώντας εργαζόμενους και εργοδότες, επιβάλλοντας με απειλές διακοπή εργασιών και την θέλησή τους, επικαλούμενοι το «ιερό δικαίωμα της απεργίας».

Θυμίζουμε ότι το 2017, με τις ίδιες μεθόδους ο Αγγελόπουλος και σύντροφοί του, είχαν εκδιώξει κυριολεκτικά από τις εκλογές του Εργατικού Κέντρου Πάτρας τη Σταυρούλα Νικολάου Παναγοπούλου και την παράταξή της, καταπατώντας κάθε έννοια δημοκρατικής διαδικασίας και καταλαμβάνοντας πρακτικά το ΕΚΠ. Τότε κανείς δεν έδωσε την δέουσα προσοχή, παρά τις δημόσιες διαμαρτυρίες και καταγγελίες της κυρίας Παναγοπούλου. Ακόμα και η δικαιοσύνη στην οποία είχε προσφύγει η εκδιωχθείσα τότε πρόεδρος του ΕΚΠ, αδράνησε και με τις καθυστερήσεις ετών στην ετυμηγορία της, νομιμοποίησε στην ουσία την παγίωση αυτής της κατάστασης στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας.

Πόσοι δεν θυμούνται πέρυσι, τη βίαιη εκδίωξη των συμβασιούχων του Δήμου από την κατάληψη που έκαναν στο νέο Δημαρχείο, ξημερώματα και υπό την απαθή στάση των τοπικών αρχών;

Ακολούθησαν και άλλα περιστατικά, που θα έπρεπε να θέσουν τους φορείς σε εγρήγορση και όσους υποθάλπουν αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές, ακόμα και ρητορική μισογυνισμού και σεξιστικό λεξιλόγιο. Πολλοί θα θυμούνται το «γριές κότες που παλιά ήλεγχαν το ΕΚΠ» και δηλώσεις για «gay και λεσβίες που εκπορεύονται από το κράτος των Βρυξελλών και αποτελούν όργανα του καπιταλισμού». Συμπεριφορές που προσβάλλουν, αποκλείουν και διχάζουν, δεν συνάδουν με το ήθος ενός κινήματος που ιστορικά αγωνίστηκε για ισότητα και δικαιοσύνη. Αν αυτές οι συμπεριφορές δεν απομονωθούν άμεσα, τότε ο συνδικαλισμός χάνει το ηθικό του πλεονέκτημα και μετατρέπεται σε έναν ακόμα μηχανισμό επιβολής εξουσίας.

Η ευθύνη, βεβαίως, δεν περιορίζεται στους φυσικούς αυτουργούς. Αντίθετα, αγγίζει και όσους -πολιτικά ή θεσμικά- επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια. Οταν συνδικάτα και παρατάξεις ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές, όταν πολιτικοί φορείς καλύπτουν ηθικά ή σιωπηλά αυτή την βία, τότε η ανοχή μετατρέπεται σε συνενοχή. Ο συνδικαλισμός οφείλει να είναι δύναμη υπεράσπισης των εργαζομένων, όχι όχημα τρομοκράτησης.

Η επίθεση κατά του Παν. Ρηγόπουλου δεν αφορά μόνο έναν δημοσιογράφο της «Π». Αφορά άσκηση βίας σε βάρος ενός πολίτη και εργαζόμενου. Αφορά την ίδια τη δημοκρατική λειτουργία, το δικαίωμα στην ενημέρωση, την ελευθερία του Τύπου και την προστασία της εργασίας. Οι Αρχές οφείλουν να κινηθούν με ταχύτητα. Η Πολιτεία δεν μπορεί να μένει θεατής. Το ίδιο και το συνδικαλιστικό κίνημα που πρέπει να πάρει καθαρή θέση: ή με τη δημοκρατία και τον διάλογο, ή με τη βία, τον τραμπουκισμό και τον εκφοβισμό. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις και υπεκφυγές.

Η Πάτρα, με τη μακρά της παράδοση της κοινωνικούς αγώνες, αξίζει έναν συνδικαλισμό που να εμπνέει σεβασμό -όχι φόβο και αποστροφή. Οποιος σηκώνει χέρι σε δημοσιογράφο, σε εργαζόμενο ή σε πολίτη, σηκώνει χέρι στην ίδια τη δημοκρατία. Και αυτό, καμία κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της δεν πρέπει να το ανεχθεί.