Προσωπικές Ιστορίες: Ενα ακόμα Πάσχα διαφορετικά από όλα τα άλλα

Πελοπόννησος Newsroom

Η πρωτόγνωρες συνθήκες που επιβάλλει η πανδημία του κορονοϊού, κάνουν και αυτό το Πάσχα να είναι ίδιο με το περσυνό, αλλά πολύ διαφορετικό απ’ όλα τα προηγούμενα. Για μια ακόμα χρονιά θα αναγκαστούμε να μείνουμε στο σπίτι και να γιορτάσουμε την Ανάσταση και το Πάσχα με τον στενό οικογενειακό μας κύκλο, με εξαίρεση ίσως κάποια ακόμα στενά μας πρόσωπα.

Σε κάθε περίπτωση, και φέτος θα μας λείψει πολύ αυτό που εννοούμε ως «Πάσχα στο χωριό». Τη μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού και μαζί την πιο μαζική κοινωνική εκδήλωση, όπου οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά και υποδέχονται το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης και της άνοιξης της ψυχής.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ: «Φέτος Πάσχα στην πισίνα»

«Δεν θέλει και ερώτημα για το ποιο Πάσχα θα μείνει αποτυπωμένο στο μυαλό μου για πάντα. Η απάντηση είναι απλή: Το φετινό. Κι αυτό γιατί η ομάδα μου η ΕΝΚΑ έχει αγωνιστικές υποχρεώσεις εκείνη την ημέρα για το τουρκικό πρωτάθλημα. Είναι κάπως παράδοξο το ότι ανήμερα του Πάσχα θα βρίσκομαι στην πισίνα για επίσημο παιχνίδι, όμως καταλαβαίνετε ότι αγωνίζομαι σε μια χώρα που δεν υπολογίζεται το Ορθόδοξο Πάσχα στο καλεντάρι της Λίγκας. Μάλιστα, το παιχνίδι που θα δίνω εκείνη την ημέρα δεν θα είναι απλό, αλλά πρόκειται για έναν ημιτελικό πρωταθλήματος με την ομάδα Ανταλάρ από τα Πριγκιπονήσια. Πάντως, δεν θα ξεχάσω ποτέ και το περσινό Πάσχα, καθώς ό,τι είχε μπει στην ζωή μας ο κορονοϊός και ήμασταν όλοι υποχρεωμένοι να κάνουμε Πάσχα μόνοι μας στο σπίτι μας, χωρίς τους δικούς μας ανθρώπους. Ευτυχώς, φέτος τα πράγματα με την πορεία των εμβολιασμών στην Ελλάδα πάνε καλύτερα και παραμένουμε όλοι αισιόδοξοι».

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΟΥΡΤΑ: «Πασχαλινό τραπέζι στο χωριό»

«Ως λάτρης του φαγητού, δε θα μπορούσα να μη θυμάμαι ένα πασχαλινό τραπέζι, πριν από 6 χρόνια, στον καθαρό αέρα του χωριού μου στην Ερυμάνθεια. Από το πρωί κυριαρχούσε μια αναστάτωση στο σπίτι και οι λαχταριστές μυρωδιές έχουν μείνει ακόμα έντονες στη μνήμη μου. Ο πατέρας μου, όπως πάντα, είχε ξεκινήσει από νωρίς με το ψήσιμο του αρνιού και του κοκορετσιού, ενώ οι υπόλοιποι φροντίζαμε για τα συνοδευτικά. Είχαμε μαζευτεί πολλοί,  φίλοι και συγγενείς. Τότε δε μας περιόριζε τίποτα. Το πιο χαρακτηριστικό, όμως που θυμάμαι ήταν η παρουσία του παππού μου. Τον θυμάμαι χαρούμενο, να μας λέει τις ιστορίες του. Δυστυχώς, δεν είναι πια μαζί μας. Πάντα θα λείπει από τις γιορτές και από την καθημερινότητα. Τις επόμενες χρονιές δεν ήμουν στο σπίτι το Πάσχα καθώς έλειπα για προετοιμασία, εκτός από πέρυσι λόγω κορονοϊού. Αυτό το πασχαλινό τραπέζι, λοιπόν, έχει παραμείνει στη μνήμη μου, καθώς γιορτάσαμε όλοι μαζί δίχως την απουσία κανενός. Τουλάχιστον το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας».

ΒΑΓΙΑ ΖΕΠΠΑΤΟΥ: «Το ομορφότερο Πάσχα»

Αγαπώ την άνοιξη, αγαπώ τη φύση και τα λουλούδια, αγαπώ τις μυρωδιές της φρέζιας.
Αγαπώ το Πάσχα στο χωριό της μαμάς μου. Στην Ανέζα Άρτας.
Με την καλύτερη γιαγιά Βάγια του κόσμου και τον πιο μεγαλόψυχο παππούλη Αγγελο του κόσμου!

Τι να πρωτοθυμηθώ!!!
Μας περίμεναν κάθε χρόνο με τόση λαχτάρα. Ολα τα είχαν προβλέψει.
Ολα ήταν έτοιμα, γιορτινά, στολισμένα, ανθισμένα, μοσχομυριστά!!!

Η γιαγιούλα μου, μας μάθαινε όλα τα έθιμα. Εκκλησία την μεγάλη εβδομάδα με το «βιβλιαράκι» μας, νηστεία με τηγανητές πατατούλες και κολοκυθάκια. Κόβαμε ζουμπούλια, κρίνους και φρέζιες από την ασβεστωμένη αυλή και τα πηγαίναμε στην εκκλησία για να στολίσουμε τον επιτάφιο. Επρεπε να περάσουμε από κάτω τρεις φορές σταυρωτά και να κάνουμε την προσευχή μας. Το μεγάλο Σάββατο σπάγαμε στάμνες για την «πρώτη ανάσταση». Ο θείος μου ετοίμαζε το αρνάκι για την Κυριακή με τόση υπομονή και μεράκι. Λουκούμι έβγαινε, έλεγαν! Την Κυριακή του Πάσχα μαζευόταν όλο το σόι της μαμάς μου και γινόταν μεγάλο γλέντι. Χορός, χαμός και χαρά. Τι ωραία χρόνια, αξέχαστα!!!

ΑΚΗΣ ΒΑΒΑΡΟΥΤΑΣ: «Ενα Πάσχα σαν… Γολγοθάς»
Ο γνωστός δικηγόρος και μουσικός παραγωγός ΑκηςΒαβαρούτας, μας εξιστορεί το δικό του… αξέχαστο Πάσχα. Οχι όπως θα νόμιζαν πολλοί για τις ευτυχισμένες μνήμες που σου μένουν στην καρδιά, αλλά για την ταλαιπωρία που μπορεί να υποστείς, χωρίς να έχεις άλλη επιλογή.

«Πριν από 7 χρόνια περίπου. Μεγάλη Παρασκευή και ετοιμαζόμουν να φύγω από Πάτρα για Πάσχα μερικές ημέρες.

Με πήραν τηλέφωνο, είχε γίνει απόπειρα ανθρωποκτονίας δυο ανθρώπων και είχαν συλλάβει κάποιους, μαζί και έναν νεαρό (ανήλικο τότε) πελάτη μου.
Μπήκαμε στην ανάκριση στις 9 το πρωί και τελειώσαμε την άλλη ημέρα. Μεγάλη πίεση, μεγάλη ένταση. Τελικά έφυγα το Μεγάλο Σάββατο και πήγα να βρω τους υπόλοιπους της οικογένειάς μου, που είχαν ήδη φύγει!!!
Πολλές φορές η δουλειά σε κάνει να αφήνεις πίσω γιορτές, διακοπές, και πολλά άλλα.
Πέρασαν βέβαια 2-3 μέρες μέχρι να ηρεμήσω από όληαυτή την περιπέτεια (και από τα τηλέφωνα)».

ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: «Το Πάσχα είναι Ελλάδα»

Ο δικηγόρος και πρόεδρος του περιφερειακού συμβουλίου Τάκης Παπαδόπουλος, θυμάται το αξέχαστο Πάσχα που πέρασε πριν από λίγα χρόνια στην Αστόρια της Νέας Υόρκης:

«Ανοιξη, εικόνες, ψαλμωδίες, βεγγαλικά, μυρωδιές, αναμμένα κεριά, σταυρωτά φιλιά. Και το βράδυ της Ανάστασης συνδυασμένο με την εκκλησία της γειτονιάς, με γνώριμα πρόσωπα, φίλους, γείτονες, συγγενείς.

Νομίζεις ότι αν κάτι χαλάσει στο σκηνικό, δεν είναι Πάσχα, δεν είναι το ίδιο.

Κι όμως. Πριν λίγα χρόνια βρέθηκα στην καρδιά μιας άλλης Ελλάδας. Πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από εδώ. Στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου. Στην Αστόρια της Νέας Υόρκης.

Με χιλιάδες ανθρώπους γύρω μου, που τα ελληνικά είναι η μητρική τους γλώσσα. Κι ο παππάς που λέει το «Χριστός Ανέστη» να είναι κι αυτός Πατρινός, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ευκαρπίας Ιερόθεος.
Που γι’ αυτούς το «Χριστός Ανέστη» που ακούστηκε πάνω από 15 φορές έχει κι άλλες σημασίες. Και καταφέρνουν να στις μεταφέρουν.
Και δημιουργούν «Πάσχα», τόσο διαφορετικό, αλλά και τόσο ελληνικό. Κανονικό Πάσχα, δηλαδή».

ΠΕΤΡΟΣ ΨΩΜΑΣ: «Το Πάσχα στο μπαλκόνι»

Ο Πέτρος Ψωμάς, με μια χαρακτηριστική γλυκιά μελαγχολία, μας περιγράφει πως πέρασε  το πρώτο του Πάσχα, χωρίς τους γονείς του, μακριά από φίλους και συγγενείς λόγω των περιορισμών της πανδημίας:

«Πάσχα του 2020. Δεν ξέρω αν ήταν το καλύτερο, ήταν στα σίγουρά το πιο ιδιαίτερο. Με έντονα μηνύματα και συναισθήματα, πολλούς στοχασμούς και προβληματισμούς. Εκείνη η Ανάσταση είχε μια δική της μυσταγωγία. «Εύχομαι, μετά από πολλά-πολλά χρόνια, κάποια παιδάκια να σε ρωτούν «Πώς την περάσατε, γιαγιά Ελπίδα, εκείνη την Ανάσταση;» είπα ασυναίσθητα στην κόρη μου, μετά το «Χριστός Ανέστη». Ευχή πολυεπίπεδη.

Το Πάσχα του 2020 ήταν το πρώτο χωρίς τους γονείς μου, μετά την εκδημία τους. Και ήταν και το πρώτο μακριά από συγγενείς και φίλους, λόγω των περιοριστικών μέτρων για την πανδημία. Επομένως με φόρτωσε με πολλαπλές σκέψεις, τόσο για τους «εν τοις μνήμασι», όσο και για τους απόντες παρόντες. Οπως με καθετί, έτσι και με τους ανθρώπους, όταν τους στερηθείς, κατανοείς το απόλυτο της αξίας τους. Και τελικά, ναι, όλες αυτές οι σκέψεις, το διαφορετικό σκηνικό του, οι ανταλλαγές ευχών με τους γείτονες και το τραπέζι στο μπαλκόνι με τα τρία σερβίτσια (όσα και τα μέλη της οικογένειας μου) το κατέστησαν Πάσχα, δυνατό, διδακτικό, αξιομνημόνευτο».

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω