Ραψωδοί με τσιγγάνικη καρδιά

Πελοπόννησος Newsroom

THΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΜΙΝΤΙΛΟΓΛΙΤΗ *

Είναι Παρασκευή απόγευμα στην καρδιά της Πάτρας. Ο κόσμος άρχισε πάλι να κυκλοφορεί σε αυτή την όμορφη πόλη. Κοιτάζω αριστερά. Πλατεία Γεωργίου και στο τέλος του δρόμου οι σκάλες Γεροκωστοπούλου. Ευθεία ο τρούλος του Αγ. Ανδρέα λουσμένος από τα χρώματα του δειλινού. Αποφασίζω να πάω ευθεία. Τα μαγαζιά επιτέλους άνοιξαν και η ζωή αρχίζει να θυμίζει κάτι από τα παλιά.  

Μια ωραία μελωδία έρχεται από μακριά. Με τραβάει σαν μαγνήτης και θέλω να φτάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ κοντά της. Το βήμα μου αρχίζει να γίνεται πιο έντονο. Οσο πλησιάζω αναγνωρίζω, φωνή, βιολί, σαξόφωνο και μπάσο. Τέσσερα νέα παιδιά. Μάλλον φοιτητές. Δύο κοπέλες και δύο νεαροί γύρω στα 25. Πάντα με γοητεύουν οι μουσικοί του δρόμου. Ομορφαίνουν, χωρίς να ζητούν τίποτα, την ρουτίνα της καθημερινότητάς μας.

Ενα παιδάκι τοποθετεί ένα ευρώ στην ανοιχτή θήκη του βιολιού τους. Κάποιοι κοντοστέκονται και τους χειροκροτούν, άλλοι πιο πέρα λικνίζονται στον ρυθμό της μουσικής τους, άλλοι τους τραβούν βίντεο ή τους φωτογραφίζουν, ενώ κάποιοι άλλοι απλώς χαμογελούν και βάζουν τον ρυθμό στα βήματά τους.

Αναρωτιέμαι τι κάνει αυτά τα ταλαντούχα παιδιά να παίζουν μουσική στον δρόμο. Προφανώς είναι λόγοι βιοποριστικοί, όμως δεν είναι επαίτες! Εχουν αξιοπρέπεια! Μάλιστα έχουν τόση αξιοπρέπεια που καμιά φορά ντρέπεσαι να τους αφήσεις φιλοδώρημα. Μας διασκεδάζουν, χωρίς να ζητούν τίποτα. Αν θέλεις τους δίνεις.

Στο μυαλό μου ήρθε ο γνωστός βιολιστής Joshua Bell, που θέλοντας να κάνει ένα πείραμα και να διαπιστώσει τις διαφορετικές αντιδράσεις του κόσμου, έπαιξε μια μέρα βιολί στο μετρό της Ουάσιγκτον. Μετά τις κατάμεστες αίθουσες και το κοινό που τον αποθέωνε, λίγοι ήταν οι περαστικοί που κοντοστάθηκαν, του άφησαν χρήματα ή του φώναξαν μπράβο, αφού κανείς δεν τον αναγνώρισε! Αλλοι πάλι, όπως ο B.B.King, η Tracy Chapman, o Rod Stewart ή ακόμα και ο πιο σύγχρονος Ed Sheeran, έγιναν γνωστοί, ξεκινώντας να παίζουν μουσική  στον δρόμο.

Αυτοί οι μουσικοί έχουν κάτι από τους ραψωδούς του Ομήρου, άλλα και τσιγγάνικη καρδιά, που αρμόζει σε κάθε μουσικό, όπως έλεγε ο Beethoven. Τους συναντάς παντού στον κόσμο. Παίζουν από ρεμπέτικη έως bossanova, blues, soul, jazz ακόμα και κλασική μουσική. Είναι κάθε ηλικίας, άνδρες και γυναίκες. Βάζουν φαντασία και αγάπη και κάνουν συντροφιά στους μοναχικούς, στους ερωτευμένους, στους ηλικιωμένους, στους απογοητευμένους, στους ρομαντικούς περαστικούς.

Θυμήθηκα τους κιθαρίστες στην Ερμού της Αθήνας, τον σαξοφωνίστα στην Αριστοτέλους, τα αφρικάνικα κρουστά στο Θησείο, τον κιθαρίστα στη Βαλτική, την ηλεκτρική κιθάρα στο μετρό της Γερμανίας, τους βιολιστές στη Σερβία, τα ακορντεόν στην Κέρκυρα και τα σκεπασμένα μουσικά όργανα σε κάθε γωνία της Σιέννα που περίμεναν τους μουσικούς τους για να χρωματίσουν τα όνειρα των περαστικών τη νύχτα.

Είναι η ελευθερία που σε μαγεύει σε αυτούς τους  ταλαντούχους μουσικούς, είναι που οι ήχοι τους καλύπτουν τις γκρίζες σκέψεις σου, είναι που η μουσική έτσι κι αλλιώς γαληνεύει, είναι η λάμψη στα μάτια τους, είναι που νιώθεις να χορεύεις στο ρυθμό τους χωρίς να σε βλέπει κανείς, ή μήπως είναι η αγωνία τους να αγγίξουν την ψυχή σου που σε συγκινεί;

«Σαν μια χορδή που χτυπάει δυνατά

μέσα στο στήθος σου

σαν άστρο που σβήνει

Και μια μελωδία που πίσω σ΄ αφήνει…»

Συνέχισαν να τραγουδούν και εγώ να περπατάω στο ρυθμό τους…

Οπου ακούς μουσική, πλησίαζε άφοβα. Οι κακοί δεν τραγουδούν ποτέ (Γκαίτε).

* Η Ιωάννα Μιντιλογλίτη είναι καθηγήτρια Μουσικής στο Πειραματικό Γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Πατρών.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω