Ανασκόπηση της “Π”: Ρεκόρ, μετάλλια και ήττες στη μεγάλη οθόνη – ΦΩΤΟ

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα το 1896, και περίπου την ίδια εποχή άρχισε σιγά – σιγά να αναπτύσσεται ο κινηματογράφος. Από τότε, οι Αγώνες και ο κινηματογράφος έγιναν ένα εξαιρετικό ζευγάρι και με τους δύο να ακολουθούν το ολυμπιακό σύνθημα «Citius, Altius, Fortius» (Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά).

Από τότε μέχρι σήμερα, οι ταινίες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι κάτι που βλέπουμε συχνά, με τους κινηματογραφιστές να προσπαθούν να ξανά-συλλάβουν το πνεύμα των Αγώνων σε όλο του το μεγαλείο, την ήττα, την τραγωδία, ακόμα και το χιούμορ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι συγκεκριμένες ταινίες δεν αφορούν καν τους Αγώνες και εξελίσσονται μακριά από το βάθρο, όμως και πάλι αξίζουν μετάλλιο.

Μερικές φορές μια πραγματική ιστορία είναι τόσο μαγευτική που έχει ειπωθεί αρκετές φορές. Οι επιλογές είναι ατελείωτες αλλά εμείς επιλέξαμε κάποιες από τις καλύτερες που αφορούν τους Ολυμπιακούς, οι οποίοι αυτές τις ημέρες διεξάγονται στο Τόκιο.

Οι Δρόμοι της Φωτιάς (1981)

Ίσως μία από τις πιο αξέχαστες εναρκτήριες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου, απαθανατίζει μία ομάδα ανδρών, όλοι ντυμένοι στα λευκά, να τρέχουν σε μια παραλία, ενώ το γνωστό σε όλους κομμάτι του Vangelis, μας εμπνέει να τους επευφημήσουμε. Κάπως έτσι ξεκινά η ταινία του Χίου Χάντσον «Οι δρόμοι της φωτιάς», η οποία προτάθηκε για επτά Όσκαρ. Κέρδισε τέσσερα, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Καλύτερης Ταινίας και φυσικά Καλύτερου Σάουντρακ.
Η ταινία εξιστορεί την πραγματική ιστορία δύο Βρετανών δρομέων, που καθορίζονται από το θρησκευτικό τους υπόβαθρο και την προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τις προκαταλήψεις που είχαν οι άλλοι για αυτούς – ένας Εβραίος, ο Χάρολντ Αμπρααμς (Μπεν Κρος) και ένας πιστός Σκοτσέζος Χριστιανός Έρικ Λίντελ (Ιαν Τσάρλεσον).

Πάμε Χιόνι; (1993)

Μια ομάδα Τζαμαϊκανών δρομέων που αποτυγχάνουν να μπουν στην Ολυμπιακή Ομάδα, στρέφουν την προσοχή τους σε ένα άθλημα που δεν έχει ιστορία στην χώρα τους, το αγωνιστικό έλκηθρο. Το απίθανο γίνεται πιθανό, καθώς η τζαμαϊκανή ομάδα εκπροσωπεί τη χώρα της στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στο Κάλγκαρι και τα μέσα τους λατρεύουν. Αυτή είναι η ιστορία της ταινίας της Disney «Πάμε Χιόνι;».
Βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία και αρχικά γραμμένη ως δράμα με τον τίτλο «Blue Maaga» (φράση στην τζαμαϊκανή αργκό που σημαίνει «σε μια κατάσταση μεγάλης αγωνίας και πείνας») σιγά – σιγά μεταμορφώθηκε σε μια κωμωδία – αουτσάιντερ όταν ανέλαβε την σκηνοθεσία ο Τζον Τουρτελτάουμπ και έχασε μεγάλο μέρος της αλήθειας της.

Foxcatcher (2014)

Οι Μαρκ και Ντέιβιντ Σουλτζ ήταν αθλητές της ελεύθερης πάλης και οι δύο κέρδισαν χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1984. Κατάφεραν ένα διαφορετικό είδος φήμης, όταν ένας πλούσιος ευεργέτης μπήκε στη ζωή τους για να τους βοηθήσει οικονομικά να προετοιμαστούν για τους Αγώνες του 1988 στη Σεούλ της Νότιας Κορέας.
Αυτός ο ευεργέτης ήταν ο Τζον ντυ Ποντ που πήρε και τα δύο αδέλφια να ζουν και να εκπαιδεύονται μαζί του και την ομάδα του Foxcatcher. Μεταξύ της πίεσης να τα καταφέρουν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και των εκκεντρικοτήτων του ντυ Ποντ, οι σχέσεις μεταξύ όλων τους άρχισε να φθείρεται και να παίρνει μια θανατηφόρα κατεύθυνση.

Εγώ, η Τόνια (2017)

Τίποτα δεν ήταν εύκολο ποτέ για την Τόνια Χάρντινγκ. Μεγαλώνοντας η μητέρα της, την κακοποιούσε σωματικά και ψυχολογικά ενώ και ο σύζυγός της Τζεφ Τζιλόουλι ήταν επίσης κακοποιητικός και χειραγωγικός. Ιδια ήταν και τα πράγματα ακόμα και όσον αφορούσε το άθλημα που ακολούθησε, το πατινάζ. Παρά όλα τα εμπόδια, η Χάρντινγκ τα κατάφερε και έγινε μεγάλο όνομα στο άθλημα.

Ωστόσο, έφτασε μια στιγμή, όταν προετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς του 1994 στο Λιλεχάμερ που αμαύρωσε για πάντα το όνομά της. Ενα χτύπημα στο γόνατο του χρυσού κοριτσιού του αθλήματος Νάνσι Κέριγκαν και όταν όλα έδειξαν πως υπεύθυνη ήταν η Χάρτινγκ, τα μίντια τρελάθηκαν.

Μόναχο (2005)

Βασισμένη στο βιβλίο του Τζορτζ Τζόνας «Vengeance», η ταινία περιγράφει λεπτομερώς την εκδικητική αποστολή του Ισραήλ για όσους ήταν υπεύθυνοι για την σφαγή των Ισραηλινών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972. Βλέπουμε πως η «Επιχείρηση Οργή του Θεού» πραγματοποιείται από τους πράκτορες της Μοσάντ, των οποίων οι δολοφονικές πράξεις βαραίνουν τις ψυχές τους και εγείρουν ερωτήματα πολιτικής και ηθικής φύσης.
Οταν κυκλοφόρησε η ταινία, δίχασε και όπως είχαν δηλώσει ο Σπίλμπεργκ και ο Κούσνερ «Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις στην πιο περίπλοκη ιστορία των 50 ετών».

Ξεπατινάζ (2007)

Αυτή η κωμωδία του Γουίλ Φέρελ μας κάνει να ξεσπάσε σε γέλια κυρίως όταν τον βλέπουμε με το ανταγωνιστικό ζευγάρι που τους απεικονίζουν οι Γουίλ Αρνέτ και Εϊμι Πόλερ. Η ταινία έχει τις στιγμές της καθώς τότε ο Φέρελ ασχολούταν περισσότερο με την σουρεαλιστική πλευρά της κωμωδίας και όχι με την οικογενειακή όψη της όπως κάνει τα τελευταία χρόνια.

One Day in September (1999)

Υπάρχουν αρκετές ισχυρές ταινίες που έχουν γυριστεί για την τρομοκρατική επίθεση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972 (όπως το Μόναχο που γράψαμε παραπάνω αλλά και το Visions of Eight του 1973), αλλά το ντοκιμαντέρ του Κέβιν Μακντόναλντ που κέρδισε το Οσκαρ, βρίσκεται στην καρδιά όλων, λόγω της αμεσότητας που έχει. Συνδυάζοντας αρχειακά πλάνα και σύγχρονες συνεντεύξεις, το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει τη στιγμή που ένα γεγονός, το οποίο σχεδιάστηκε για να φέρει κοντά τον κόσμο, έχασε την αθωότητά του.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω