Σινεμά ναι, αλλά πως; Γιώργος και Χριστίνα – Από την Πάτρα στις σκοτεινές αίθουσες του κόσμου
Έχουν καταφέρει να μας προφυλάξουν από τις “κακοτοπιές” του σινεμά και να μας συστήσουν τα “διαμάντια” του κινηματογράφου
O Γιώργος Δημητρόπουλος και η Χριστίνα Αντωνακοπούλου εκτός από μόνιμοι κάτοικοι Πατρών είναι οι δημιουργοί που βρίσκονται πίσω από το “Renegades of youth”. Ο λογαριασμός στο instagram που από το Δεκέμβριο του 2018 έχει αποκτήσει πιστούς φαν που αναζητούν άξιες ταινίες και προτάσεις για σινεμά ή για το σπίτι.
Αν και δεν τους αρέσει η λέξη “κριτική” είναι από εκείνους που με τις αναλύσεις των ταινιών, έχουν καταφέρει να μας προφυλάξουν από “κακοτοπιές” του σινεμά και να μας συστήσουν τα “διαμάντια” του κινηματογράφου που μπορεί να αγνοούσαμε.
– Αυτό που κάνουμε δεν λογίζεται ακριβώς ως κριτική. Είναι περισσότερο κάτι ανάμεσα σε προτάσεις του τι θεωρούμε υποκειμενικά άξιο σημασίας. Μας ενδιαφέρει να προτείνουμε ταινίες που έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν ή να δείξουν ώστε βλέποντας τες, κάποιος να αναπτύξει μια αγάπη προς τον κινηματογράφο.Ταινίες βλέπουμε από όταν θυμόμαστε τους εαυτούς μας. Η σκοτεινή αίθουσα του σινεμά ήταν πάντα κάτι σαν «καταφύγιο».
– Υπό νορμάλ συνθήκες και εφόσον βρισκόμαστε εν μέσω κάποιου προτζεκτ μπορεί να βλέπουμε μια ταινία κάθε μέρα. Τα τελευταία δυο χρόνια, εν μέσω καραντίνας ωστόσο, κυριολεκτικά λιώσαμε στις ταινίες. Υπήρξε μέρα που ο ένας από τους δυο μας είδε τρεις ταινίες την ίδια ημέρα. Φτάναμε τις 9-10 την εβδομάδα.
– Δεν έχουμε ένα συγκεκριμένο αγαπημένο είδος, έχουμε όμως σίγουρα αγαπημένους δημιουργούς όπως οι Καναδοί σκηνοθέτες Ξαβιέ Ντολάν και Ντενί Βιλνέβ αλλά και πιο κλασικοί όπως ο Τζον Κασαβέτης και ο Μπράιαν ντε Πάλμα.
– Προσπαθούμε να δίνουμε την προσωπική μας χροιά στα κείμενα. Είτε αυτό αρέσει σε όσους το διαβάσουν είτε όχι. Είμαστε υπέρμαχοι της άποψης πως ειδικά μέσω των κοινωνικών δικτύων που έχουμε επιλέξει ως χώρο έκφρασης, το σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου και να γράφεις ακριβώς ότι νιώθεις. Αυτό αρέσει αρκετά στα παιδιά που μας διαβάζουν και μας το υπενθυμίζουν συχνά.
– Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη φόρμουλα που να μετατρέπει μια ταινία καλή ή κακή καθώς είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό. Φυσικά όμως το υποκειμενικό μέτρο βασίζεται σε αντικειμενικά παρατηρούμενα στοιχεία. Πέρα από αυτό βέβαια μια ταινία μπορεί να της λείπουν άρτια στοιχεία όπως σκηνοθεσία ή ερμηνείες και να υπερτερεί σε άλλους τομείς και πάλι να θεωρείται σπουδαία. Αν έπρεπε υποχρεωτικά θα επιλέγαμε δυο στοιχεία που απαραιτήτως πρέπει να διέπονται από αρτιότητα: Ιστορία και χαρακτήρες. Ανεξαρτήτως σκηνοθεσίας, μοντάζ, ηχοληψίας, φωτογραφίας κλπ μια ταινία με άρτιο στόρι και καλογραμμένους χαρακτήρες δε μπορεί παρά να θεωρείται πολύ καλή.
– Μια κοινή αγαπημένη μας ταινία είναι η αντιρατσιστική σπουδή του Σπάικ Λι, “Do the Right Thing”. Μετά από ο καθένας μας έχει τις δικές του επιλογές. Το Incendies του Ντενί Βιλνέβ (σοκαριστικά ρεαλιστική υπόθεση) και το Le Samourai του Ζαν Πιερ Μελβίλ για τον αξεπέραστο Αλεν Ντελόν κυρίως και την εξαιρετική του ιστορία. Επιλέγουμε ακόμα το Mommy του Ξαβιέ Ντολάν για τα πανίσχυρα συναισθήματα που γεννά η βγαλμένη από τη ζωή ιστορία του και το “A woman under the influence” για τα κότσια του Κασσαβέτη να μιλήσει για ένα σοβαρό θέμα όπως η ψυχική υγεία σε μια περίοδο που τα θέματα αυτά ακόμα και στην Αμερική ήταν ταμπού.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
