Θαλάσσιοι ελέφαντες

To αναξιοπρεπές σχόλιο της Ελεφάντη , που στην εμμονική της προσπάθεια να πλήξει τον πρωθυπουργό προσέβαλε μια αθλήτρια άμεμπτη στη συμπεριφορά της, η οποία δεν έχει πάρει τίποτα παραπάνω από όσα δικαιούται με βάση την προσπάθειά της, επιβεβαίωσε ότι τα όρια ανάμεσα στο σκώμμα και την παραφορά παραβιάζονται πολύ εύκολα, αν είσαι εμπαθής, συμπλεγματικός, απύλωτος και αλαζόνας.

Στην περίπτωση πολλών φανατισμένων του διαδικτύου ισχύουν και τα τέσσερα. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο: Η έκφραση γίνεται
στον άυλο χώρο, χωρίς προσωπική επαφή και ατομική έκθεση, οπότε χάνεις αρκετά εύκολα την αίσθηση του μέτρου, ενώ στο μεταξύ οι αλληλεπιδράσεις σε φτιάχνουν και σε πορώνουν. Κι ακόμα, η εντύπωση που σου καλλιεργεί η ανταπόκριση ότι αποκτάς
αποδοχή ακροατηρίου, ενός ακροατηρίου οπαδικού, που ηδονίζεται να διαβάζει απόψεις που συμπλέουν με τις φορτίσεις του, σου προκαλεί έπαρση επικίνδυνη και αυτοκαταστροφική.

Δεν παύει όμως η περίπτωση να αποτελεί αφορμή διδάγματος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα- αναμάρτητος δεν υπάρχει πουθενά- καθώς δίνει μια ευκαιρία να εξετάσει εάν η
πολεμική σε βάρος του αντιπάλου, αντί να αποδομεί τον στόχο, ξεγυμνώνει τον επιτιθέμενο, ιδιαίτερα όταν είναι κουτσομπόλικη και φτηνή. Στην περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ- Μητσοτάκης, σου δίνεται η εντύπωση ότι στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί τόση πεποίθηση
ιδεολογικής, διανοητικής, ηθικής ανωτερότητας, που θεωρούν αδιανόητο ότι χάνουν από έναν αντίπαλο – επιτομή της περιοχής που είχαν μάθει να περιφρονούν.

Αν δεν απαλλαγούν από το σύνδρομο αυτό και αν δεν αντιμετωπίσουν σοβαρότερα τον αντίπαλο και όχι ως σπασικλάκο των βορείων προαστείων, τύπου Μίκη στην «Τρελή Οικογένεια»,
τους περιμένουν και άλλες αδιανόητες ήττες.

Η περίπτωση του σπορ κάστερ που ανακλήθηκε για ανάρμοστα σχόλια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι διαφορετική. Το κακής ποιότητας χιούμορ του για τα σχιστά μάτια των κορεατών, μας θυμίζει γυμνασιακά ανέκδοτα με άκακο ρατσιστικό περιεχόμενο.

Άκακο, γιατί δεν πιστεύαμε ότι υπάρχουν Πόντιοι πραγματικοί, νομίζαμε ότι είναι κάποια φυλή στο πουθενά, ενώ τα στερεοτυπικά αστεία για ινδιάνους, κινέζους, ή μαύρους φυλάρχους της Αφρικής, ήταν αβλαβή σχήματα. Κανείς μας δεν πίστευε στο ελάχιστο ότι
είχαν πραγματική βάση. Η δημόσια αναπαραγωγή όμως είναι άλλο πράγμα, είναι σαν να νομιμοποιεί την αντίληψη ότι και λίγος ρατσισμούλης πάνω στα φυσικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων δεν κάνει κακό: Για να γελάσουμε το λέμε. Επιπλέον, και αυτό δεν είναι δευτερεύον, καλό είναι να αποφεύγουμε τη σάχλα στη δουλειά μας, γιατί μειώνει και εμάς και το κοινό μας και το μέσο στο οποίο εργαζόμαστε.

Λεπτομέρεια: Κάποτε ο Διακογιάννης είχε πει, περιγράφοντας αγώνα γυμναστικής του Σαβάο Κάτο και καθώς μπερδεύτηκε με
άλλον αθλητή, ότι «οι γιαπωνέζοι μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους». Δεν ήταν μειωτικό σχόλιο, αλλά ήταν ενδεικτικό της αδυναμίας μας να καταλάβουμε το διαφορετικό. Δεν έχουμε εξασκημένους αναγνωριστικούς μηχανισμούς. Εκεί ενεδρεύει ο ρατσισμός, πάντως. Στην προσπάθειά σου να καταλάβεις, γενικεύεις και εν τέλει ισοπεδώνεις ή παραμορφώνεις.

Φέρεται ότι στον ίδιο σχολιαστή χρεώθηκε ως φάουλ και η παρατήρηση ότι η σκοπεύτρια Κορακάκη «τα θαλάσσωσε» στη σκοποβολή από τα δέκα μέτρα. Εδώ θα διαφωνήσουμε με
τους επικριτές. Όποιος αγωνίζεται σε δημόσια θέα ως δημόσιο πρόσωπο, όσο είναι δεκτικός σε χαρακτηρισμούς «θεός- ημίθεος- αετός- τσολιάς- δελφίνι», άλλο τόσο πρέπει να αποδέχεται την επίκριση, ακόμα και αν είναι οξεία, άδικη, ασύμμετρη. Δεν είναι «εθνική υπόθεση» η προστασία του αθλητή, πολλώ δεν μάλλον η απαίτηση να τον διαχειριζόμαστε ως ιερή αγελάδα.

Μια προϋπόθεση του πρωταθλητισμού άλλωστε είναι το κολοπέτσωμα και να μαθαίνεις να κλείνεις τα αυτιά σου. Ρωτήστε τον ποδοσφαιριστή τι ακούει στο γήπεδο. Ο όρος «τα θαλασσώνω», άλλωστε, έχει και ένα άρωμα τρυφερότητας. Σε κάθε περίπτωση, η αθλητική δημοσιογραφία, που κρίνεται για όσα κρίνει, αλλά κρίνεται από την κοινωνία και όχι από τον αθλητή και την ομοσπονδία, πρέπει να είναι ελεύθερη και να μην αποτελεί προπαγανδιστικό μηχανισμό, γιατί στην περίπτωση πάμε αλλού και σε εποχές άλλες.

Καλύτερα ένας αδικημένος αθλητής, παρά ένας φιμωμένος δημοσιογράφος. Όχι, δεν θα λέγαμε ότι τα θαλάσσωσε μια αθλήτρια που ήρθε έκτη σε ένα ολυμπιακό αγώνισμα, γιατί χρειάζεται και λίγο δέος η παγκόσμια δυναμική του αθλητισμού, αλλά εάν πράγματι είχε την πρωτιά στην τσέπη αλλά την έχασε από αδικαιολόγητη ατσαλιά, τότε, ναι, τα θαλασσώσατε κυρία Κορακάκη, αλλά σε βάρος σας πρωτίστως. Δεν μας οφείλετε τίποτα
εμάς. Στρίψτε τώρα το όπλο προς τον στόχο και όχι προς τον τύπο.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ