Βέρι ντελίβερι

Είναι ο καιρός του χρώματος ως μέσου. Στην κηδεία της Λιολιώς Κολυπέρα το προαύλιο
του Αγίου Ανδρέα ήταν σαν κήπος με ροζ τριανταφυλλιές. Τα μέλη του Αλματος Ζωής και
άλλοι συμπαραστάτες φορούσαν το καθιερωμένο μπλουζάκι του Πινκ Δε Σίτι, χειρονομία
αφιερωμένη στην εκλιπούσα, τους αγώνες της και τον αγώνα της τον προσωπικό. Αλλά
ήταν και μια δέσμευση ότι η κοινή προσπάθεια συνεχίζεται.

Την προηγούμενη μέρα, η πόλη έγινε κόκκινη. Από την πορεία των διανομέων που χάλασαν
κόσμο για το δίκιο τους. Ποιο ήταν το δίκιο τους; Λίγο σύνθετο, γιατί τα εργασιακά
παραέχουν γίνει περίπλοκα στις μέρες μας. Ας το πούμε απλουστευτικά, όπως το
καταλαβαίνουμε. Είναι το δίκιο του ανθρώπου που οι συνθήκες τον έκαναν βιοπαλαιστή σε
μια σκληρή επαγγελματική κατηγορία, που εκτός των άλλων έχει και χαρακτήρα
παροδικότητας: Οι περισσότεροι δύσκολα θα μακροημερεύσουν στο επάγγελμα αυτό, το
οποίο απαιτεί μανιτζέβελους ανθρώπους, με άγνοια κινδύνου. Άμα πενηνταρίσεις, έχεις
στο μυαλό σου συνέχεια το ατύχημα. Αλλά η δουλειά απαιτεί να μην το έχεις. Ένα στοιχείο,
λέει, δυνάμει του οποίου αξιολογείται ο διανομέας είναι η επίδοση. Πόσες παραγγελίες
εκτελείς την ώρα, ας πούμε. Υποθέτουμε ότι ο καλύτερος σ’ αυτό δεν θα έχει αφήσει
μονόδρομο που να μην τον πάει ανάποδα. Αλλά και στον δικό μας κλάδο, πλέον, που ανθεί
το μοντέλο του ντελίβερι ειδήσεων, καλός διανομέας είναι εκείνος που κάνει τις
περισσότερες αναρτήσεις: Για να πρωτεύσεις οφείλεις να αντιγράφεις από τις ιστοσελίδες
των άλλων. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σ’ αυτό. Οι προϊστάμενοι δεν μαλώνουν. Η
σιωπή τους είναι μια παρότρυνση.

Ξεχαστήκαμε: Μιλούσαμε για το δίκιο του διανομέα. Το δίκιο του είναι, λοιπόν, να μην
αντιμετωπίζεται σαν μια αναλώσιμη εργατική μονάδα δυνάμει κυνικών λογιστικών
υπολογισμών, αλλά να μπορεί να απασχολείται με όρους στοιχειώδους σταθερότητας, κάτι
που απαιτεί μια πιο γερή δόση εργοδοτικής ηθικής από την τρέχουσα. Θα πεις, δουλειά του
καπιταλισμού είναι να μεγιστοποιεί το κέρδος. Οκ, αλλά άμα ο καπιταλισμός τερματίζει
αυτή τη λογική, τότε και ο προλετάριος θα θυμηθεί τη δική του θέση και θα καβαλάει
μηχανάκια ντυμένος στα κόκκινα, και θα σε δυσφημεί. Η ανατροπή της αρχικής θέσης της
εταιρείας , η οποία αποφάσισε χθες Πέμπτη ότι μπορούσε να είχε κάνει αλλιώς
παραπροχθές Τρίτη, ήταν ένα ενδιαφέρον δίδαγμα: Στις μέρες μας, όπου επικρατεί μια
έξαρση ευαισθησίας γύρω από την ηθική του κεφαλαίου και της εξουσίας, η δυσφήμιση
είναι πολύ επικίνδυνη για μια επιχείρηση. Είναι μεγάλες οι πιθανότητες να σε κόψει το
κοινό επειδή δεν είσαι σωστός ή επειδή πέρασε η ιδέα ότι δεν είσαι.

Ποιος είναι ο πιο δόκιμος όρος; Διανομέας ή ντελιβεράς; Ο πρώτος είναι πιο διακριτικός,
πολιτίκαλι κορέκτ, γλωσσικά κομψός, ευγενικός. Ο δεύτερος έχει έναν περιπαικτικό,
καταφρονητικό χαρακτήρα. Αλλά έχει και μια δόση αυθεντικότητας. Μαζί με ένα στοιχείο
αυτοσαρκασμού: Την κάνουμε μέσα, θα φάμε πιτόγυρα, θα τιλάρουμε τη στομάχα με
βρώμικο, θα μας τα φέρει ο ντελιβεράς, σαν να πρόκειται για ένα καρτουνίστικο στοιχείο
που συμπληρώνει το κόμικ της χοντροκοπιάς μας, μια στάση ζωής που υποδηλώνει
εθελούσια και λεβέντικη, αν όχι και αφροδισιακή, παραίτηση από το ευγενές και το ωραίο.
Αλλά και ο ίδιος ο ντελιβεράς πολύ συχνά αυτοπροσδιορίζεται σαν τέτοιο στοιχείο, σαν ένας κα καν, κα κάαααν, καουμπόι που δε μαρκάρει πλέον τα γελάδια, αλλά τα φέρνει στο
σπίτι μαρκαρισμένα από τη στάμπα της φίρμας, που φέρει ονομασία
αμερικανοελληνικούρικη, με λογοπαίγνια έξυπνα ή προδοτικά πολύ χαλαρής σχέσης με το
φροντιστήριο των αγγλικών.

Οι αφελείς που πρωτοάκουσαν για διανομή, είχαν σοκαριστεί. Και καλά τα σουβλάκια,
βρέχει έξω, πες, μην πας στο σουβλατζίδικο και βρωμίσει το ρούχο τσίκνα. Αλλά ο καφές; Τι
θα πάθεις αν πεταχτείς πέντε λεπτά στο καφέ της γωνίας; Δεν κατάλαβες καλά: Είναι η
ηδονιστική, παιδιάστικη ιδέα ότι σε υπηρετούν, ότι είσαι ένας μικροάρχοντας. Για να
νιώθεις ανώτερος, πρέπει να επινοηθεί ένας υποτακτικός. Και να τος, παρκάρει το
μηχανάκι, κοιτάει την παραγγελία, να καταλάβει και ο ίδιος τι πάει που, χτυπάει το
κουδούνι. Αγρια χαρά. Ο καφές.

Οι έξεις αυτές δημιούργησαν ένα επάγγελμα. Άλλοι βγάζουν σ’ αυτό τον καλό εαυτό τους,
ευγενική υποδοχή, πουρμπουάρ, αναγνώριση αξίας στο πρόσωπο, άλλοι τον κακό. Αυτό
ισχύει σε κάθε επάγγελμα, είναι πολύ βασικός κανόνας στην Ελλάδα να μαθαίνεις να σε
βρίζουν και να σε ταπεινώνουν. Πολύ πάνε στο γήπεδο μόνο και μόνο γι’ αυτό. Βλέπεις την
παρέλαση των κόκκινων διαβόλων και διερωτάσαι τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι για
μας, για τον έξω κόσμο, τον αραχτό στο διαμέρισμα, τα γούστα μας, την κατινιά μας. Με
πόση αγάπη πάνε για δουλειά, με πόση αγάπη την εκτελούν; Στ’ αυτιά μας μένει ο ήχος των
μοτέρ. Είναι η νέα Ελλάδα. Πλαστικός καφές, στριφτό τσιγάρο, διαδίκτυο και πλάκα. Και
γκρρρρρ, το μηχανάκι , και γκρρρρ, οι ψυχές, οι συνειδήσεις και οι ζωές μας.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ