Ο ρόλος της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη και την Ελλάδα
Ο Γιάννης Πετρόπουλος είναι φοιτητής Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών Πανεπιστημίου Πατρών-πρώην γραμματέας ΠΑΣΠ ΑΕΙ Πάτρας.
Τα τελευταία χρόνια, η Ευρώπη βρίσκεται σε πολιτικό τέλμα, με τη Δεξιά να εδραιώνεται και τα Ακροδεξιά κόμματα να ανεβαίνουν σταθερά. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση.
Η ΝΔ έχει καταφέρει να κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή, με την Ακροδεξιά να αναπτύσσεται, κάτι που προκαλεί ανησυχία για το μέλλον της αστικής Δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών.
Εντός αυτών των συνθηκών, διατυπώνονται καίρια ερωτήματα: Μπορεί μια κοινωνία να λειτουργήσει υπό την ηγεσία τέτοιων συντηρητικών δυνάμεων;
Υπάρχει αποτελεσματική αντιπολίτευση; Είναι η Αριστερά καταδικασμένη να πεθάνει; Και τι ρόλο θα παίξουν οι νέες γενιές στη νέα τάξη πραγμάτων; Για να απαντηθούν αυτά χρειάζονται γενναίες πολιτικές και κοινωνικές αποφάσεις.
Σε όλη την Ευρώπη πραγματοποιείται στροφή με κόμματα όπως της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, το AfD στη Γερμανία και τα εθνικιστικά όπως σε Ουγγαρία και Πολωνία. Αυτή η στροφή αντανακλά δυσαρέσκεια και φόβο, καθώς οι πολίτες αντιδρούν στην οικονομική κρίση, τη μετανάστευση, τον σεβασμό στα δικαιώματα της woke κοινότητας και τις ανισότητες.
Ομως, ενώ η Δεξιά εδραιώνεται, η Αριστερά και η Κεντροαριστερά αδυνατούν να αντιδράσουν. Μετά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά δείχνει να μην έχει βρει τον βηματισμό της. Γεννιέται το ερώτημα για το αν υπάρχει ουσιαστική αντιπολίτευση.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ με 15%, ή το ΠΑΣΟΚ με 12% να ανταποκριθούν στον ρόλο;
Μήπως η μόνη λύση είναι η συνεργασία όλων των Αριστερών δυνάμεων; Παρόλο που αυτό ακούγεται λογικό, ακόμα κι αν αθροίσουμε τα ποσοστά τους δύσκολα θα υπερβούν το εκλογικό αποτέλεσμα της ΝΔ. Αυτό επιτρέπει στη Δεξιά να κυριαρχεί, αφήνοντας Αριστερά και Κεντροαριστερά σε περιθωριακή θέση.
Αν κοιτάξουμε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, βλέπουμε ότι η ενότητα των Κέντροαριστερών δυνάμεων μπορεί να οδηγήσει σε επιτυχία. Δεν είμαι σίγουρος αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει στην Ελλάδα, που έχει διαφορετικές δυναμικές. Απουσιάζει η κουλτούρα συνεργασίας και κυριαρχεί η διάσπαση και ο κατακερματισμός δυνάμεων. Με αυτά τα δεδομένα, η χώρα πορεύεται χωρίς ισχυρή Προοδευτική φωνή, κάτι κρίσιμο για τη Δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος.
Το ΠΑΣΟΚ, υπό την προεδρία Ανδρουλάκη, κατάφερε να αυξήσει τα ποσοστά του. Αυτά, όμως, δεν επαρκούν για να το καταστήσουν «ισχυρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση», ούτε εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, παρά τις συνεχείς διακηρύξεις του προέδρου του, που αμφισβητείται. Η εσωκομματική μάχη δείχνει αβεβαιότητα. Από τη μία ο Ανδρουλάκης είδε τον μηχανισμό του να φθίνει και προσπαθεί να διατηρήσει τον έλεγχο. Από την άλλη ο Δούκας φαίνεται να κερδίζει έδαφος, εμπνέει όλο και περισσότερους πολίτες, ενώ δείχνει ικανός να προσελκύσει ξανά μέλη που αποστασιοποιήθηκαν ή στράφηκαν σε άλλες πολιτικές επιλογές.
Το ζήτημα που τίθεται είναι αν το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα μπορούν να υιοθετήσουν το γαλλικό μοντέλο ενότητας Προοδευτικών δυνάμεων. Ο Χάρης Δούκας έδειξε πρόθεση για πραγματική σύγκλιση Προοδευτικών δυνάμεων σε επίπεδο κοινωνίας και όχι σε επίπεδο κομματικών επιτελείων. Στις δημοτικές εκλογές, απέδειξε ότι είναι σε θέση να κερδίσει τη Δεξιά, ενισχύοντας τις συνεργασίες πολιτών και ενώνοντας δυνάμεις. Είναι ο υποψήφιος πρόεδρος, που έχει ετοιμάσει ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιπολίτευση και τη διακυβέρνηση της χώρας, με σχέδιο ρεαλιστικό και ικανό στις προκλήσεις της εποχής.
Η Ελλάδα χρειάζεται να αλλάξει σελίδα στην πολιτική ζωή και το ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη αξιόπιστη Προοδευτική δύναμη.
Ο Χάρης Δούκας είναι αυτός, που μπορεί να αναγεννήσει την ελπίδα για καλύτερο μέλλον.
Στις 6 και 13 Οκτωβρίου ενώνουμε δυνάμεις, κερδίζουμε την ελπίδα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
