Κλειτορία: Κραυγή απόγνωσης από δύο οικογένειες – Κίνδυνος να χάσουν τη σχολική χρονιά 3 παιδιά – ΦΩΤΟ
Δεν υπάρχει μεταφορικό μέσο για να πηγαίνουν τα παιδιά απ’ το σπίτι τους στο σχολείο και να γυρίζουν πίσω… Τα Σκαρπέικα λες και δεν υπάρχουν στον χάρτη! Μόλις 4 χιλιόμετρα απ’ την Κλειτορία…
Παιδιά ενός κατώτερου Θεού; Παιδιά που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Παιδιά που τιμωρούνται με τον πιο ακραία αντιπαιδαγωγικό και απάνθρωπο τρόπο επειδή έτυχε να μένουν σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό;
Δύο οικογένειες που λες και τις έχει καταραστεί κάποιος… Μια ιστορία που μοιάζει αδιανόητη.
Είναι δυνατόν, στο κατώφλι του 2022, να συζητάμε για μικρά παιδιά που δεν μπορούν να πάνε σχολείο; Eίναι δυνατόν να μην αναλαμβάνει κανείς την πρωτοβουλία και την ευθύνη να φτιαχτεί ένα κομμάτι δρόμου 1.800 μέτρων, που προκαλεί τόσο μεγάλο πρόβλημα;
Κι όμως… Tρία παιδιά από τον οικισμό Σκαρπέικα της ΤΚ Λευκασίου Κλειτορίας, ένας μαθητής λυκείου, μια μαθήτρια του γυμνασίου και ένα κοριτσάκι του νηπιαγωγείου, εδώ και μια εβδομάδα σταμάτησαν να πηγαίνουν σχολείο γιατί οι πατεράδες τους, αδέλφια, σήκωσαν ψηλά τα χέρια από απόγνωση…
Το πιο μεγάλο παιδί, Α’ Λυκείου, πάει σε τεχνικό λύκειο στην Τρίπολη. Το κατεβάζει στις 6 το πρωί ο πατέρας του στην Κλειτορία για να πάρει από κει το ΚΤΕΛ για Τρίπολη. Και στην επιστροφή, τα ίδια.
Το δεύτερο παιδί, πάει Α’ Γυμνασίου, στο Γυμνάσιο Κλειτορίας. Και το μικρότερο, στο Νηπιαγωγείο της Κλειτορίας.
Ο λόγος που έχουν διακόψει; Αποκαρδιωτικός… Δεν υπάρχει μεταφορικό μέσο για να πηγαίνουν απ’ το σπίτι τους στο σχολείο και να γυρίζουν πίσω. Τα Σκαρπέικα λες και δεν υπάρχουν στον χάρτη! Μόλις 4 χιλιόμετρα απ’ την Κλειτορία. Αλλά τα 2 απ’ αυτά μόνο με… τρακτέρ ή με 4Χ4 τα διασχίζεις.
Κανένας δεν συμμετείχε στον διαγωνισμό της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας για τη μεταφορά μαθητών στο συγκεκριμένο δρομολόγιο. Γιατί, όπως φαίνεται, το δρομολόγιο κρίνεται άγονο και ασύμφορο.
Μέχρι σήμερα, τα τρία παιδιά τα πηγαινόφερναν στο σχολείο οι γονείς τους, αλλά οι εργασιακές τους ανάγκες πλέον δεν τους επιτρέπουν να συνεχίσουν.
Ο Κώστας Ζαφειρόπουλος, ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, που διαμένει με τα τρία παιδιά του στα Σκαρπέικα, άνοιξε την καρδιά του στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» και είπε τον πόνο του: «Μεταφέρω εδώ και χρόνια μόνος μου τα παιδιά από και προς τα σχολεία τους. Κανένα ταξί δεν αναλαμβάνει τη δουλειά, γιατί υπάρχει ένα κομμάτι σχεδόν 2 χιλιόμετρα χωματόδρομος σε άθλια κατάσταση. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, ο δρόμος. Τα πηγαίνω εγώ καθημερινά με ένα 4Χ4 που έχω. Γιατί μόνο αυτό πάει στον συγκεκριμένο δρόμο».
«Πώς θα ζήσω την οικογένειά μου αν δεν δουλέψω;»
«Από τις 25 Σεπτεμβρίου έχω κάνει έγγραφη διαμαρτυρία σε Περιφέρεια και Δήμο και δεν πήρα καμία απάντηση. Και εδώ και λίγες μέρες σταμάτησα να τα πηγαίνω σχολείο. Με την ελπίδα ότι θα συγκινείτο κάποιος… Αλλά τίποτα… Ο αδελφός μου, ο Χρήστος, έχει παιδί που πάει στο νήπιο, η κόρη του, και εδώ και δύο εβδομάδες δεν την πηγαίνει γιατί δεν μπορεί. Εγώ είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και έχω γίνει οδηγός. Πώς θα ζήσω την οικογένειά μου αν δεν δουλέψω; Αλλά πώς θα δουλέψω όταν πρέπει τέσσερις φορές την ημέρα να πηγαινοέρχομαι να μεταφέρω τα παιδιά απ’ το σπίτι στο σχολείο και απ’ το σχολείο το σπίτι; Και στο τέλος τις χάνω τις περισσότερες δουλειές».
«Ο Δήμος λέει πως δεν έχει λεφτά να φτιάξει τα 1.800 μέτρα…»
«Απ’ την Περιφέρεια μου λένε κάντε υπομονή, κάντε υπομονή… Και ο αντιδήμαρχος του Δήμου, που είναι και υπεύθυνος για τα Σχολεία, μου είπε πως η Περιφέρεια δεν μπορεί να κάνει τίποτα για το θέμα, αφού δεν αναλαμβάνει κανείς επαγγελματίας τις μεταφορές των παιδιών σε αυτό τον δρόμο και ρίχνουν πάλι το μπαλάκι στον δήμο. Και ο Δήμος λέει ότι δεν έχει υλικά να φτιάξει τον δρόμο γιατί δεν έχει λεφτά. Και εμείς έχουμε μείνει επί ξύλου κρεμάμενοι… Μιλάμε για ένα κομμάτι 1,8 χιλιόμετρο».
«Πέρυσι, με χίλια παρακάλια, μου έδωσαν από τον Δήμο 30 κυβικά τσιμέντο για να φτιαχτούν κάπως 200 μέτρα του δρόμου. Και βάλαμε κι εμείς από την τσέπη μας 2.700 ευρώ για υλικά. Δεν έχουμε δρόμο να πάμε σπίτι μας. Οπως σας το λέω… Και μας έχουν εγκαταλείψει όλοι. Για ένα κομμάτι δρόμου σκάρτα δύο χιλιόμετρα. Και κανείς δεν παίρνει την ευθύνη».
«Μόνη λύση να φτιαχτεί ο δρόμος. Τόσο φοβερό είναι; Χάνουμε απ’ τη δουλειά μας, τα παιδιά μας χάνουν μαθήματα, έχουμε διαλυθεί. Για να πάμε και να φέρουμε τα παιδιά κάνουμε καθημερινά 32 χιλιόμετρα, γιατί τα ωράρια είναι διαφορετικά. Ξέρετε τι κόστος είναι αυτό; Και τι να κάνω; Να μείνουν τα παιδιά μας από απουσίες; Η Πολιτεία πού είναι; Δεν είναι υποχρεωμένη να μας βοηθήσει για να μάθουν γράμματα και τα δικά μας τα παιδιά; Εχω κι ένα παιδάκι 3,5 χρόνων. Τι θα γίνει όταν αρχίσει να πηγαίνει νήπιο;».
«Ούτε ασθενοφόρο μπορεί να φτάσει με τέτοιο δρόμο…»
«Και υπάρχει και χειρότερο: Δεν μπορεί να έρθει, με αυτό τον δρόμο, ούτε ασθενοφόρο στον οικισμό μας. Είμαστε στο έλεος του Θεού πραγματικά. Αν κάποιος μεγάλος ή παιδί πάθει κάτι, ειδικά χειμώνα, δεν μπορεί να φτάσει ούτε ασθενοφόρο. Δεν είναι κρίμα για 1.800 μέτρα να μην φτιάχνουν το δρόμο με άσφαλτο, ώστε να αναλάβει ένα ταξί, με σύμβαση από το ΚΤΕΛ, να κάνει αυτά τα δρομολόγια για τα παιδιά;».
«Εχω καταστραφεί από όλες τις πλευρές. Είμαι σε απόγνωση. Ας χάσουν τα παιδιά ένα χρόνο σχολείο. Αν είχε φτιαχτεί ο δρόμος, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Είμαστε 4 χιλιόμετρα από την Κλειτορία. Από τα πιο κοντινά χωριά… Δεν θέλω να πω σκληρές κουβέντες, αλλά θέλω να μας καταλάβουν. Ενας βουλευτής δεν μπορεί να ενδιαφερθεί; Είμαστε ακρίτες, παρατημένοι την τύχη μας…».
«Για να καταλάβετε, δεν έχουμε ούτε δίκτυο για πόσιμο νερό. Κουβαλάμε μόνοι μας μπουκάλες για νερό. Πού είναι ο Δήμος Καλαβρύτων; Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς; Κανείς δεν μας υπολογίζει; Τα παιδιά μας δεν τα λογαριάζει κανείς;».
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
