Μια παρτίδα, μια πατρίδα;
Ο Βασίλης Μαγκλάρας είναι αρθρογράφος.
Τι είναι η πατρίδα μας; Μας έλεγε πριν από 100 χρόνια και βάλε, ο ρομαντικός ποιητής – θεατρικός συγγραφέας Ιωάννης Πολέμης: «Μην είν’ οι κάμποι; Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει; Μην…».
Και συνέχιζε ν’ αναρωτιέται, ποιες απ’ τις ομορφιές της ξεχώριζαν περισσότερο γι’ αυτόν τον «περιούσιο» λαό, που είχε την τύχη ή το προνόμιο να την κατοικεί.
Αυτά, τότε που η πατρίδα είχε νόημα και ιερό σκοπό γι’ αυτούς, που την κατοικούσαν. Γιατί αλίμονο, μετά από 100 χρόνια, η πατρίδα είναι μια παρτίδα στα παιχνίδια εξουσίας, που οι κτήτορες απεργάζονται το ιδιοκτησιακό της καθεστώς.
Μια παρτίδα κερδισμένη ή χαμένη, στα ποσοστά διεκδίκησης, που δεν αφορούν ούτε την πατρίδα, ούτε το λαό της, παρά μόνο τα ποσοστά υποταγής! Αυτά, που αλιεύονται μέσα από μια επίφαση Δημοκρατίας -τη χρήση της οποίας οι ίδιοι καθορίζουν- αυτά που είναι η κερδοφορία τους και το δικαίωμά τους στα αποτελέσματα χρήσης της.
Στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου η μάχη των υποψηφίων αντί να δοθεί σε επίπεδο προτάσεων, πολιτικών, κοινωνικών και ευρωπαϊκών ζητημάτων, που θα διαμόρφωναν ο ευρύ πλαίσιο της ΕΕ, περιορίστηκαν (από τους περισσότερου) στην παραταξιακή μιζέρια της ενδοχώρας.
Ετσι, είδαμε την αλαζονεία του 41% να φοράει τα πολιτικά του σπορτέξ με τη φίρμα του και να παίρνει τους δρόμους και τις αλάνες, βάζοντας τρίποντα στο άδειο καλάθι της νοικοκυράς και αυτογκόλ στον παρατρεχάμενο λαό! Είδαμε την έπαρση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μας πλευρίζει με αίολο αριστερό – συντηρητισμό πολιτικής επιδερμίδας, που διεκδικεί τον ευρωπαϊκό της ρόλο, με θέματα εσωτερικής κατανάλωσης.
Σίγουρα βέβαια υπάρχουν και φωνές με αξιόλογες θέσεις, που προέρχονταν κυρίως από υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις.
Δεν μπορεί η ΕΕ των λαών, ως κύριο συνθετικό της Ενωσης, να υπηρετεί τα συμφέροντα ολιγοπωλίων, με ασύμμετρες κερδοφορίες σε χειμαζόμενες Οικονομίες, που τις φέρνει σε αδιέξοδο. Δεν μπορεί, ως εποπτεύουσα αρχή, που το δίκαιό της υπερισχύει των κρατών – μελών, να επιτρέπει κραυγαλέες ανισότητες ανάμεσά τους και να κλείνει το μάτι στους πολιτικούς της φίλους.
Ναι, δεν μπορεί η ευρωπαϊκή ευαισθησία να εξαντλείται σε Παγκόσμιες Ημέρες και κοινωνικές ιδιαιτερότητες και να αφήνει, ένδεια και κοινωνικές ανισορροπίες να παίρνουν διαστάσεις ακροδεξιών τσουνάμι, που να απειλεί το μέλλον της ΕΕ.
Παρ’ όλα αυτά εγώ να συμφωνήσω στις αγαθές προθέσεις των κομμάτων για μια καλύτερη Ελλάδα σε μια καλύτερη Ευρώπη, που παρά τις ατέλειές της είναι αποφασισμένη με το νέο αίμα του Ευρωκοινοβουλίου ν’ αφουγκραστεί τα προβλήματα . Ακόμα να συμφωνήσω και ότι όλοι οι ευρωβουλευτές θέλουν να προσφέρουν και να συμβάλουν στο ευρωπαϊκό ιδεώδες, με όσες δυνάμεις διαθέτουν. Δεν αμφιβάλλω για την προσωπική διάθεση κανενός. Το θέμα είναι να μπορεί. Να γνωρίζει το αντικείμενο της αποστολής του. Να έχει το ανάλογο «ειδικό βάρος» ν’ αντιμετωπίσει το «θεριό» στην έδρα του. Να έχει, δηλαδή, επιλεγεί από τον συνδυασμό του γι’ αυτές τις δυνατότητές του και όχι να είναι το αναγνωρίσιμο πρόσωπο των ΜΜΕ, που χωρίς να αμφισβητώ τις ικανότητές του, χάριν της δημοφιλίας του έφερε ψηφαλάκια στην παράταξή του.
Οι ευρωεκλογές δεν είναι μια παρτίδα στο πολιτικό παιχνίδι του Τόπου μας. Πολύ δε περισσότερο δεν είναι η επιβεβαίωση της κομματικής ματαιοδοξίας. Τα επόμενα 5 χρόνια, με όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας, μπορεί ν’ αλλάξουν την προοπτική της ΕΕ, αλλά και τον Παγκόσμιο χάρτη.
Επομένως το δίλημμα είναι αμείλικτο και πρέπει να αποφασίσουμε αν αξίζει μια εκλογική παρτίδα, μια πατρίδα.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
