Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλλες

Κωνσταντίνος Μάγνης

Λοιπόν, το δικαστήριο του Κολοράντο αποφάνθηκε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν μπορεί να είναι υποψήφιος στις εκλογές, γιατί προσπάθησε να καταλύσει τη δημοκρατία τον προπερασμένο Ιανουάριο, με εκείνη την εξέγερση και την απόπειρα κατάληψης στο Καπιτώλιο από μιμητές του Ντάνιελ Μπουν, του Ζαγκόρ και του Ομπραξ. Ο πρώτος ήταν πραγματικός ήρωας του Ουέστ, οι άλλοι δύο ήταν μορφές των κόμικ, αλλά στη συνείδηση της μάζας ενίοτε δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά. Ετσι, φρόντισε ο δικαστής να φροντίσει αυτό για το οποίο έπρεπε να έχει μεριμνήσει γιατρός ή οι οικείοι του Τραμπ, εφόσον τον αγαπάνε. Από μια ηλικία και έπειτα, δεν πρέπει να σε αφήνουν να οδηγείς, να κυνηγάς και να διοικείς κράτος. Ειδικά τον Τραμπ, αυτές οι απαγορεύσεις έπρεπε να ισχύουν ανεξαρτήτως ηλικίας. Και μόνο που βλέπεις τη φυσιογνωμία, εικάζεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα έρθουν να τον μαζέψουν.

Αλλά το ζήτημα είναι ότι όσο εναντιώνονται οι δικαστές του Κολοράντο και οι νηφάλιοι σχολιαστές, τόσο αφιονίζονται οι υποστηρικτές του πρώην προέδρου και ιδιοκτήτη ουρανοξυστών, που παρεμπιπτόντως κατέληξε να γίνει ουρανοξύστης ο ίδιος. Εχοντας υιοθετήσει οι Ζαγκόρ απολύτως τη θεωρία ότι το φαύλο σύστημα διώκει τον Τραμπ, κάθε εναντίωση στον Τραμπ εκλαμβάνεται ως απόδειξη της θεωρίας. Εμείς μπορεί να μιλάμε για εξέγερση και στάση, αδικήματα καθοσιώσεως που εμπίπτουν στην εσχάτη προδοσία, αλλά η συγκεκριμένη μάζα, δυναμική και πληθυσμιακά πυκνή, πιστεύει ότι διαπράττει μια επανάσταση τύπου 1789, με το Καπιτώλιο να παίρνει τη θέση της Βαστίλλης, και με τα πορτρέτα των προέδρων να προσομοιώνονται με τους Λουδοβίκους και τις Αντουανέτες.

Πότε κρίνεται ιστορικά επιβεβλημένο και νόμιμο μια λαϊκή μάζα να ανατρέπει ένα σύστημα χάριν ενός άλλου; Ποιος αποφαίνεται για τη διάσταση μεταξύ στάσης και επανάστασης; Αν είναι η εκάστοτε πλειοψηφία εκείνη που δίνει νομιμοποίηση σε ένα νομικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, αλλά η μειοψηφία – εν προκειμένω οριακή- το αντιπαλεύεται με ανατρεπτικές διαθέσεις, πλέον δεν μιλάμε για δημοκρατική διαπάλη, αλλά για εμφύλιο. Σε μια τέτοια συνθήκη, η δημοκρατία έχει πλέον απορριφθεί ή έστω πορεύεται στην κόψη του ξυραφιού. Αυτή φαίνεται να είναι η σημερινή πραγματικότητα στις ΗΠΑ, κάτι που το κάνει εφιαλτικό η ορατή πιθανότητα η αυριανή εκδοχή της πραγματικότητας να είναι χειρότερη.

Η δημοκρατία τελειώνει όταν ο λαός παύει να την ανέχεται. Αρκεί ο μισός λαός για να γίνει αυτό. Από τον Τραμπ δεν μπορείς να ζητήσεις ευθύνες. Ουρανοξύστης είναι, ένα ασανσέρ έχει για ψυχισμό και ο εγκέφαλός του είναι προσεκτικά αεριζόμενος. Με τον λαό δεν βγάζεις άκρη. Με την εποχή, πάλι, δεν μπορείς να τσακωθείς. Το συμπέρασμα είναι ότι φταίει η δημοκρατία η οποία κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να την κρεμάσουν και τους δίνει μάλιστα και το σκοινί. Το περάσαμε κι εμείς, αλλά το ηρεμήσαμε το πράγμα. Βγήκαν και εδώ λάσα, κρεμάλες, σπιρούνια και καυτές σέλλες, αλλά μοιάσαμε στο τέλος με ταινία του Μελ Μπρουκς. Οι κρίσεις εδώ τελειώνουν με γέλια ή με εθνικές καταστροφές. Ή και με τα δύο.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω