Peloponnisos FM 104.1

Δεν είναι επιβίωση, αλλά κατάντημα

29 Ιούν. 2021 9:03

“Επιβίωση” μια λέξη που εμπεριέχει αγωνία.
Αγώνας για να επιζήσω.
Μιά λέξη που περιγράφει την προσπάθεια ατόμων, ομάδων, κοινωνιών, του κόσμου όλου, να βγεί πέρα να γλυτώσει να επιζήσει, σε περιόδους δύσκολες, σε δοκιμασίες μεγάλες.
“Επιβίωση”. Γι’ αυτήν πολέμησαν, αντιστάθηκαν, θυσιάστηκαν, λαοί, έθνη, οικογένειες, άνθρωποι.
“Επιβίωση”, μια λέξη επίκαιρη παρά ποτέ. Τούτο τον καιρό, που όλη η επιστήμη αγωνίζεται να χαρίσει στην ανθρωπότητα την επιβίωσή της από το κακό που μας βρήκε.
“Επιβίωση, ο αγώνας που άνθρωποι πολλοί, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, δίνουν μέσα στις εντατικές των νοσοκομείων όλου του Κόσμου μόνοι, χωρίς να τους κρατά το χέρι ένας δικός τους άνθρωπος, με μόνη ελπίδα και συντροφιά τα μάτια του γιατρού και του νοσηλευτή τους που μέσα στις άβολες στολές τους θα τους πλησιάσουν να τους περιθάλψουν και να τους ενθαρρύνουν.
“Επιβίωση”: ο αγώνας των γιατρών και των νοσηλευτών του Κόσμου, που υποθηκεύοντας την δική τους υγεία αγωνίζονται για την επιβίωσή των άλλων.
“Επιβίωση”: ο αγώνας του εργαζόμενου, που καθηλωμένος και εγκλωβισμένος στο σπίτι του με τα παιδιά του γύρω του, αγωνιά πώς θα τα βολέψει με τα επιδόματα της αναστολής και κατατρώγεται από το άγχος αν η θέση εργασίας του θα διατηρηθεί.
“Επιβίωση”: ο αγώνας του επαγγελματία, του εμπόρου, του βιοτέχνη του ξενοδόχου, του εστιάτορα, του καθενός που έστησε μια δουλειά με κόπο και αίμα και κινδυνεύει μέσα σε λίγο χρόνο να τιναχθούν όλα στο αέρα.
“Επιβίωση πνευματική”: η αγωνία του κάθε πιστού που βιώνει τη στέρηση επί μακρόν του πολυτιμότερου γι αυτόν “Την Εκκλησία και τα Μυστήρια”.
«Επιβίωση» βέβαια δεν είναι το παιχνιδάκι
που δεν περιέχει κανένα κίνδυνο, κανένα ρίσκο εκτός από τον να βγάλεις τον κακό σου εαυτό στη δημοσιότητα, να τσακώνεσαι, να βρίζεσαι χυδαία πολλές φορές με τους συντρόφους σου για να τούς παραμερίσεις και να είσαι εσύ ο νικητής του χρηματικού επάθλου (δέλεαρ για απελπισμένους) και μίας δημοσιότητας που νομίζεις ότι θα σου ανοίξει δρόμους και που εξατμίζεται λίγο μετά.
Αγώνας επιβίωσης δεν είναι, σε μια τροπική παραλία, με τα μαγιουδάκια σου και τα μπρονζέ σώματα σου, να τρέχεις να πετάξεις την μπαλίτσα στον στόχο, να γκρεμίσεις τα κουτάκια, να κολυμπήσεις στη λούμπα με τη λάσπη και το βράδυ γύρω από την πυρά, να εκτεθείς και εσύ και οι άλλοι σε μιά αλληλοεξόντωση…
Οχι δεν είναι επιβίωση είναι κατάντημα..
Σου στήνουν ένα σκηνικό μέσα στο οποίο, αφού έχουν μετρηθεί τα πάντα και έχει σχεδιασθεί κάθε λεπτομέρεια που θα ανεβάζει την εμπορικότητα, μεταβάλλεσαι εσύ σε κομπάρσο, ενώ νομίζεις ότι είσαι πρωταγωνιστής, μιας παράστασης χιλιοπαιγμένης, με τα ίδια βαρετά πλέον ευρήματα, ανιαρής επαναληπτικότητας.
Το μόνο νέο κάθε φορά, είναι οι ψυχές που εγκλωβίζονται σε ένα εξοντωτικό και ψυχοφθόρο αγώνα.
Μια παράσταση που θέλει θεατές, πολλούς, όσους περισσότερους γίνεται, για να είναι το εγχείρημα ποιό κερδοφόρο.
Εγχείρημα που έχει μάλλον χαμηλό κόστος, χαμηλά έπαθλα, και υψηλά οφέλη..
Τους θεατές, που δεν διστάζουν οι σχεδιάζοντες να τους ερεθίζουν με φτηνιάρικα κόλπα, για να τους συγκεντρώσουν.
Κι οι θεατές δεν έχουν αντίρρηση να ερεθίζονται, να την βρίσκουν, να καθηλώνονται, να παρακολουθούν ένα θέαμα με βαρετά και επαναλαμβανόμενα ευρήματα.
Δεν κουράζονται επί τόσα χρόνια να βλέπουν τα ίδια και τα ίδια, γιατί το δέλεαρ για αυτούς είναι η αναμόχλευση
“on air” παθών, συμπεριφορών decadence, ικανοποιούνται με το ότι δεν είναι αυτοί χειρότεροι από τους μονομάχους, τρέχουν λοιπόν να είναι θεατές σε ένα σύγχρονο “Κολοσαίο”.
Ωστόσο στην αρένα θα επιβιώσει όποιος εξοντώσει τους υπόλοιπους “μονομάχους”.
Μέσα στις ανιαρές μέρες που ζούμε, μπορεί να αντέχεις να δεις το θέαμα ατέλειωτες φορές, γιατί δεν σε ενδιαφέρει το “ταξίδι” αλλά η γλύκα της ανέξοδης αγωνίας και της έντασης του καναπέ.