Μαργαρίτα Καραδημητροπούλου: «Με πληγώνει να δυσκολεύουμε τον ανάπηρο»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Υπήρξε η πρώτη υπάλληλος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής και το θεωρεί τύχη, ενώ οι Παραολυμπιακοί Αθλητές αποτελούν μέρος της ζωής της. Ανθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες, αντλεί δύναμη από «μια αγκαλιά» των δυο της γιων, οι οποίοι μεγαλώνουν με Παραολυμπιακή Παιδεία -κάτι που, δυστυχώς, αγνοούν πολλοί από εμάς.

Η Μαργαρίτα Καραδημητροπούλου, υπεύθυνη γραφείου Πάτρας της ΕΠΕ, συστήνεται στην εφημερίδα «Πελοπόννησος».

Εντονες μνήμες από τα παιδικά σας χρόνια;
Μεγάλωσα στη γειτονιά της Αγίας Σοφίας με πολύ παιχνίδι στην πλατεία «μας» που ήταν η φυσική συνέχεια του σχολείου μας, και της εκκλησίας μας. Ολα τόσο κοντά στο σπίτι μας και όλη η γειτονιά, όλοι γνωστοί, όλοι φίλοι! Ενα από τα πράγματα που λατρεύω στην πόλη μου έχοντας ζήσει χρόνια στην Αθήνα.

Τελειώσατε το σχολείο κι έπειτα…
Οι σπουδές μου αφορούσαν κάτι τελείως διαφορετικό, όμως οι γνώσεις μου στις ξένες γλώσσες με οδήγησαν στο υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού υπηρετώντας στον τομέα των Διεθνών Σχέσεων. Ετσι αποφάσισα να προχωρήσω σε αυτό, και να ειδικευθώ στις Διεθνείς Σχέσεις την Εθιμοτυπία αλλά και τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό.

Πότε και πώς μπήκε στη ζωή σας η Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή;
Τέλος 1997 ολοκληρώθηκε μία μεγάλη διοργάνωση που είχε αναλάβει η Ελλάδα και εργαζόμουν στην εξυπηρέτηση των διεθνών αξιωματούχων, παράλληλα αναλαμβάναμε ως χώρα, τη διοργάνωση των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων 2004. Ηταν αναγκαία η δημιουργία ενός φορέα που επόπτευε το κράτος και θα είχε σκοπό την ανάπτυξη του «Αθλητισμού ΑμεΑ». Ετσι συστήθηκε από ανθρώπους με όραμα, συνέπεια και Αθλητές ΑμεΑ με θέληση και διάθεση για συνεργασία, η Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή, της οποίας είχα την τύχη να είμαι πρώτη υπάλληλος.

Πώς θα περιγράφατε την έως τώρα διαδρομή σας σε αυτή; Προκλήσεις, δυσκολίες, αλλά και στιγμές αξέχαστες;
Προκλήσεις καθημερινές, δυσκολίες πολλές αλλά θα μείνω στις αξέχαστες στιγμές όπως η Τελετή Εναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων 2004, μιας διοργάνωσης που την επιμέλεια και την τελική ευθύνη είχαμε μία χούφτα άνθρωποι της αρμόδιας Γενικής Διεύθυνσης της ΑΘΗΝΑ 2004 που υπηρέτησα ως Διευθύντρια Τομέα Διεθνών Σχέσεων. Συγκινηθήκαμε βαθιά βλέποντας τους Ελληνες να παρακολουθούν και ν’ αγαπούν με τα παιδιά τους αυτό που αγαπάς κι εσύ: Τους Αθλητές με Αναπηρία. Ομως αξέχαστες στιγμές είναι όλες οι προσπάθειες των Ελλήνων Αθλητών στις Διοργανώσεις και τους Παραολυμπιακούς. Ζεις την αγωνία τους, την προσπάθειά τους και των οικογενειών τους και σε όποια διάκριση «νιώθεις δέος και συγκίνηση» για τον φίλο σου! Στην ανάκρουση του Εθνικού Υμνου είναι απερίγραπτα τα συναισθήματα: Ολο το στάδιο μία Ελλάδα! Πόσα ευχαριστώ να στους πεις;

Η εμπειρία σας από τους Παραολυμπιακούς στο Τόκιο;
Ηταν πραγματικά δύσκολοι αγώνες, λόγω του Covid. Αξίζουν συγχαρητήρια στην Οργανωτική Επιτροπή και τους Εθελοντές που τους πραγματοποίησαν και στους Αθλητές που κατάφεραν σπουδαίες διακρίσεις μένοντας υγιείς και ασφαλείς. Ομως το πιο δύσκολο για τους Αθλητές μας ήταν οι άδειες κερκίδες. Προσπαθούσαμε με τεράστιες σημαίες και πανηγυρισμούς να γεμίσουμε το κενό… Ηταν αυθόρμητο όμως δε δυσκολευτήκαμε καθόλου πιστέψτε με!!(γελάει). Τα 11 μετάλλια είναι σπουδαία!

Η συνύπαρξή σας με τους Παραολυμπιακούς Αθλητές, πώς έχει επιδράσει στη ζωή σας και τι έχετε ανακαλύψει για τον εαυτό σας;
Οχι συνύπαρξη. Θα έλεγα φίλοι, γνωστοί, συνάδελφοι. Οι άνθρωποι αυτοί είναι μέσα στη ζωή μου. Φανταστείτε πως μέλημα για την επιλογή του σπιτιού μας ήταν η προσβασιμότητα. Δεν είναι τυχαίο που για τον μικρό μου Δαμιανό ο σούπερ ήρωάς του είναι ένας Παραολυμπιονίκης μας και ο Πάνος μου «μάλωσε» έναν μοτοσικλετιστή που στάθμευσε σε ράμπα.

Είστε μητέρα δύο παιδιών. Πώς αντεπεξέρχεστε στις απαιτήσεις των επαγγελματικών και οικογενειακών σας υποχρεώσεων; Υπήρξαν περίοδοι που ζοριστήκατε πολύ;
Οι γυναίκες πόσο δε οι μητέρες έχουμε απίστευτη δύναμη μέσα μας. Πολλές φορές νιώθω ότι δε θα τα καταφέρω -ειδικά τώρα που τα παιδιά είναι 7 και 8 ετών έχουν σχολείο, διάβασμα, δραστηριότητες, η εργασία μου έχει απαιτήσεις λόγω ταξιδιών στην έδρα της Παραολυμπιακής στην Αθήνα αλλά και στο εξωτερικό. Ομως με μία «αγκαλιά» των παιδιών μου όλα ξεχνιούνται. Υπήρξε μία περίοδος 4 ετών που αναγκαζόμουν να ταξιδεύω καθημερινά στην Αθήνα για την εργασία μου και έπρεπε να αντεπεξέλθω και στις ανάγκες της οικογένειάς μου. Εκεί κατάλαβα πόση αξία έχει η στήριξη του συζύγου μου που μου έδωσε τη δύναμη που χρειάστηκα.

Τι αγαπάτε στην Πάτρα και τι, ενδεχομένως, σας ενοχλεί;
Αγαπώ το γεγονός ότι μπορείς να περπατήσεις σε κάθε γωνία της. Ολα βρίσκονται κοντά και σε κάθε περίπατο συναντάς κάποιον γνωστό. Με πληγώνει όμως που δεν είναι φιλική στους ΑμεΑ, ξεκινώντας από εμάς που δυσκολεύουμε τη ζωή τους π.χ. σταθμεύοντας στις ράμπες. Γιατί π.χ. να μην μπορεί ένας πατέρας με αναπηρία να πάει το παιδί του στην παιδική χαρά χωρίς πρόβλημα πρόσβασης;

Κάποιο μήνυμα που θέλατε να απευθύνετε σε πολίτες και Πολιτεία;
Ολοι οι άνθρωποι, με αναπηρία ή χωρίς, μπορούν να μεγαλουργήσουν αρκεί να μην τους κλείνουμε τον δρόμο κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Στόχοι/όνειρα;
Το να σέβεσαι τη διαφορετικότητα και τα δικαιώματα του άλλου είναι θέμα παιδείας. Τα παιδιά μας, να έχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα με προγράμματα κοινών δραστηριοτήτων με τα παιδιά μας ΑμεΑ. Αυτές είναι εμπειρίες που δε θα ξεχάσουν στη ζωή τους. Αυτός είναι ο επόμενος στόχος. Εμείς το ονομάζουμε Παραολυμπιακή Παιδεία, άλλοι απλά… Πολιτισμό.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή

Άμεση ενημέρωση με όλες τις ειδήσεις τώρα και μέσω WhatsApp - Δες εδω