Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος μιλά στο pelop.gr για τον «Άνθρωπο του Θεού»: «Η ματαίωση είναι το πιο ανθρώπινο συναίσθημα»

Αλεξάνδρα Παναγοπούλου

Στην παράσταση «Άνθρωπος του Θεού» του Ανδρέα Κεντζού, ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος υποδύεται έναν ρόλο μακριά από τον ίδιο – έναν άντρα θυμωμένο, άθεο, γεμάτο στερεότυπα, που βλέπει τον κόσμο μέσα από τη δύναμη και την εξουσία. Κι όμως, μέσα από αυτή τη σύγκρουση με κάτι ανώτερο -ή ίσως κάτι σκοτεινότερο- ο ηθοποιός βρίσκει έναν βαθιά ανθρώπινο πυρήνα: τη ματαίωση, τη θνητότητα, την ανάγκη για πίστη.

Μιλά με ειλικρίνεια για την πρόκληση του ρόλου, την υπαρξιακή αγωνία που κουβαλά η παράσταση και το τι σημαίνει τελικά να πιστεύεις ή να μην πιστεύεις.

Στην παράσταση «Άνθρωπος του Θεού» μιλάμε για μία αναμέτρηση με κάτι ανώτερο ή κάτι πολύ σκοτεινό. Εσείς πώς μπήκατε σε αυτή τη μάχη;

Δεν είναι εύκολο όταν παίζεις με τέτοια πράγματα. Υπάρχουν δύο προσεγγίσεις. Η μία έχει να κάνει με τις προσωπικές μου εμπειρίες. Και έχει να κάνει με τη θέση μου ως Αυγουστίνος. Οπότε το ένα μέρος ήταν αυτό. Αλλά το άλλο ήταν η προσέγγιση που έχει ο ρόλος, ο Γιάννης που υποδύομαι. Ο Γιάννης είναι άθεος. Δεν πιστεύει σε τίποτα. Έχει φοβερή αυτοπεποίθηση. Πιστεύει στον εαυτό του. Είναι εγωκεντρικός. Οπότε είναι τελείως διαφορετικός ο χαρακτήρας που υποδύομαι από τη δικιά μου θέση στη ζωή. Και αυτό, εμένα με βοήθησε λίγο στην πρώτη περίπτωση, γιατί είδα τα πράγματα λίγο πιο ανοιχτά.

Με πήγε λίγο παραπέρα αυτό το έργο, προσεγγίζοντας κάτι εντελώς διαφορετικό από εμένα. Είναι τελείως έξω από εμένα. Γιατί είναι ένας βίος άνθρωπος. Είναι αστυνομικός, με φοβερά στερεότυπα και αυστηρές ηθικές και πατριωτικές θέσεις. Εγώ δεν είμαι έτσι. Και αυτό βέβαια με δυσκόλεψε. Ήταν μια δύσκολη προσέγγιση και διαδικασία αλλά παράλληλα και πολύ ωραία.

Συνήθως τα δύσκολα είναι και τα πιο ωραία και αυτά που μας ευχαριστούν πιο πολύ, έτσι δεν είναι;

Ναι. Είχα βέβαια βοήθεια και από τον σκηνοθέτη μου, τον Δημήτρη Γεωργαλά αλλά και από τους συνεργάτες μου. Ήμασταν όλοι μαζί πάνω σε αυτό. Είναι ένα ρεαλιστικό έργο.

Ουσιαστικά δείχνει μια καθημερινή ιστορία. Μια ιστορία της διπλανής πόρτας, ας πούμε, με τρεις ανθρώπους  που έχουν σταθερές θέσεις και απόψεις σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Δεν μετακινούνται εύκολα οι τρεις αυτοί ήρωες. Και οι τρεις έχουν δίκιο για τον εαυτό τους, και οι τρεις δεν θέλουν να αλλάξουν το παραμικρό στη ζωή τους. Και στους τρεις κάτι φταίει. Φταίει το περιβάλλον, φταίει η δουλειά.  Σίγουρα βρίσκουν κάποια προβλήματα στους γύρω τους και όχι στον εαυτό τους. Είναι πολύ κοντά στην ελληνική πραγματικότητα.

Μιλάμε για ένα ρόλο που κουβαλάει θυμό, κουβαλάει πίστη, κουβαλάει και ματαίωση . Ποιο ήταν αυτό που σας άγγιξε πιο βαθιά από αυτά τα τρία;

Η ματαίωση ίσως. Γιατί πάντα μ’ αρέσουν οι τρωτοί  ήρωες, οι ήρωες που έχουν ελαττώματα… Μου αρέσει η τρωτότητα των ηρώων και αυτό είναι το κλειδί του Γιάννη.

Η παράσταση ξεκινάει ως μια απλή βραδιά σε ένα μπαρ της Αθήνας. Πολύ ρεαλιστικό. Αλλά καταλήγει σε κάτι σχεδόν μεταφυσικό. Πώς γίνεται, πώς βιώνεις εσύ αυτή τη μετάβαση επί σκηνής;

Εγώ δεν ξεκινάω από το πάρτι, γυρίζω μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα από επεισόδια στο κέντρο της πόλης, που επίσης είναι πολύ ρεαλιστικό. Έχει περάσει μία μέρα στο «κόκκινο» και μπαίνει μέσα στο σπίτι την ώρα που θέλει να ξεκουραστεί, να βγάλει τα παπούτσια και να χαλαρώσει.

Το πώς βιώνω την μετάβαση είναι το κλειδί του έργου και δεν ξέρω αν πρέπει να το αποκαλύψω, να μην κάνω σπόιλερ. Όσον αφορά τη συναισθηματική μετάβαση, ο ρόλος μου, ο Γιάννης, δεν την καταλαβαίνει. Γίνεται σχεδόν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνει να το καταλάβει. Και αυτό είναι το ωραίο με τον Γιάννη. Δεν τον ενδιαφέρει το μεταφυσικό, δεν ασχολείται.

Τι  πιστεύετε ότι μένει τελικά στο κοινό που βλέπει αυτή την παράσταση ή τι θα θέλατε εσείς να μείνει;

Νομίζω και το πρώτο απ’ όλα όταν δεις αυτή την παράσταση δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγεις να τη συζητήσεις. Διότι έχει τρεις διαφορετικές θέσεις ανθρώπων αντικρουόμενες, από τις οποίες σίγουρα μία από τις τρεις -αν όχι και οι τρεις- θα αγγίξει το κοινό. Οπότε βγαίνοντας από την παράσταση ανοίγεις ένα διάλογο. Ένα διάλογο με τον εαυτό σου πρώτα απ’ όλα. Να δεις ακριβώς που βρίσκεσαι.

Είτε είσαι άθεος είτε είσαι ένθεος, είτε πιστεύεις σε μια θρησκεία είτε όχι. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με το έργο. Με μια πολύ απλή ιστορία που σε βάζει μπροστά σε ένα τραγικό γεγονός. Άλλοι θα το δουν μοιρολατρικά, άλλοι θα το δουν ως πρόκληση, άλλοι θα πούν ότι είναι απλά θέμα τύχης. Και μόνο αυτά τα τρία στοιχεία, να έχεις σε μια κουβέντα και να αρχίσεις να τα συζητάς, νομίζω ότι μόνο κέρδος έχεις να πάρεις.

Αν σας ζητούσα να περιγράψετε την παράσταση με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Με μία μόνο λέξη… Δύσκολο. Θα χρησιμοποιήσω μία αγγλική λέξη. «Divine», η οποία στα ελληνικά αλλάζει λίγο η έννοιά της. Θα την περιέγραφα έτσι γιατί έχει να κάνει με την πίστη και με αυτό που φέρουμε μέσα μας. Με το τι είναι ο άνθρωπος και το τι πρεσβεύει όσον αφορά την πίστη του. Περνάει από πολλά στάδια η παράσταση. Αλλά αυτό είναι το «κουκούτσι», η ουσία του πράγματος. Γι’ αυτό και νομίζω ότι ανοίγει διάλογο η παράσταση. Γιατί ο καθένας έχει μια διαφορετική άποψη για αυτό που είμαστε και που φέρουμε. Οπότε και μόνο αυτό όταν πέσει στο τραπέζι είναι μια καλή αφορμή για συζήτηση.

Και τέλος, αν σας ρωτούσα «Αυγουστίνο, εσύ πιστεύεις;» τι θα μου απαντούσατε;

Όχι. Δεν πιστεύω. Θαυμάζω όμως αυτούς που πιστεύουν. Πιστεύω στην έννοια της θρησκείας, αν εννοείτε αυτό. Πολύ. Αλλά δεν πιστεύω στο Θεό.

ΙΝΦΟ

«Άνθρωπος του Θεού» του Α. Κεντζού

Θέατρο Επίκεντρο+

Παραστάσεις:  Σάββατο 11 Οκτωβρίου: 21.15, Κυριακή 12 Οκτωβρίου: 20.00

Συντελεστές

Κείμενο: Ανδρέας Κεντζός

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γεωργαλάς

Επιμέλεια σκηνικών/κοστουμιών: Κατερίνα Μωροπούλου

Φωτισμοί: Δημήτρης Κουτάς

Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά

Επιμέλεια μουσικής: Δημήτρης Γεωργαλάς

Γραφιστική Επιμέλεια: Κατερίνα Σεμερτζόγλου

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Ανδριόπουλος

Video/Trailer παράστασης: Νικήτας Χάσκας

Sound Editing: Γιώργος Γιαννακούλας

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News