Πάτρα: Ένα 8ωρο στα Επείγοντα του ΠΓΝΠ – Η εμπειρία μιας εφημερίας και η ταλαιπωρία του ασθενή
Από τη μία ασθενείς σε φορεία και αμαξίδια, από την άλλη μία διάχυτη γκρίνια συνοδών και ενδιάμεσα γιατροί με νοσηλευτές να τρέχουν δεξιά και αριστερά να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα!
Από τη μία ασθενείς σε φορεία και αμαξίδια, από την άλλη μία διάχυτη γκρίνια συνοδών και ενδιάμεσα γιατροί με νοσηλευτές να τρέχουν δεξιά και αριστερά να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα!
Αυτή ήταν η εικόνα που συναντούσε κανείς στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του ΠΓΝΠ το βράδυ της 25ης Μαρτίου και μάλιστα, σύμφωνα με όσα μετέφερε το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, από ένα σημείο κι έπειτα ήταν «μια χαλαρή εφημερία».
Ο υπογράφων έχοντας όλη τη διάρκεια της Δευτέρας αφόρητους πόνους στην κοιλιακή χώρα, αποφασίζει να επισκεφθεί το νοσοκομείο για μια εξέταση. Το Google έλεγε πως τα συμπτώματα θα μπορούσαν να είναι σκωληκοειδίτιδα, επομένως δεν υπήρχαν περιθώρια για ρίσκα.
Η καταγραφή των γεγονότων έχει ως εξής (και λίγο πολύ, όλοι όσοι χρειάστηκε να πάνε στο νοσοκομείο έζησαν τις ίδιες ή παρόμοιες καταστάσεις):
Ώρα 10: Άφιξη στο μισογεμάτο ΤΕΠ. Παραλαβή παραπεμπτικού και ενημέρωση από γιατρό πως θα χρειαστεί υπομονή 2-3 ωρών.
Ώρα 11: Το όνομα μου ακόμα δεν έχει ακουστεί αλλά περιμένω. Άπαντες γύρω έχουν μια απάθεια. Ξέρουν πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Μόνο να περιμένουν. Ηρθε κι ένα σκληρό περιστατικό. Μια κοπέλα με σπασμένο πόδι. Την έφεραν οι δικοί της με το ΙΧ από τη Λαμία! Οι φωνές της κοπέλας ακούγονταν παντού. Από τη Λαμία στην Πατρα με σπασμένο πόδι σε ΙΧ. Παρατηρώντας, βλέπω κι ένα άλλο παιδί να κάθεται με τους γονείς του. Φαίνεται να ψήνεται στον πυρετό. Περίμενε πριν από μένα να τον εξετάσουν. Το παιδί είναι ΑΜΕΑ. Είναι ευδιάκριτο πως δεινοπαθεί στην αναμονή για εξέταση. Το βλέμμα των γονιών του μιλούσε από μόνο του. Δεν χρειαζόταν να πουν λέξη, ήταν πασιφανές ότι ένιωθαν πως δεν μπορούσαν να βοηθήσουν το παιδί τους. Εξοργιστικό!
Ώρα 12. Πήγα να ρωτήσω, αν μπορούν να εκτιμήσουν πότε θα με καλέσουν. Οι πόνοι είναι πιο συχνοί και όταν με πιάνουν μουδιάζω ολόκληρος. Την ίδια ώρα ένας αλλοδαπός, μάλλον όχι νόμιμος, πρέπει να πάρει αντιβίωση. Δεν έχει ΑΜΚΑ. Του εξηγούν πως το χρειάζεται για να πάρει τα φάρμακα. Δεν είμαι σίγουρος πως το καταλαβαίνει και συνεχίζει να ζητά λύση ευγενικά. Ένας νεαρός γιατρός του είπε να περιμένει. Τον κάλεσε μετά από λίγο. Μάλλον βρήκαν κάποια λύση. Δεν έχει σημασία πως. Βοήθησαν.
Ώρα 12.45. Με φώναξαν να με εξετάσουν. Ήρθαν να κάνουν τις μετρήσεις. Την πίεση την πήραν σωστά. Τη θερμοκρασία όχι. 37 είχα, 36.4 έγραψαν. Ζήτησα να διορθωθεί. Λογικό από τη μια, έχουν πάρει άπειρες θερμοκρασίες μέσα στη βραδιά. Στη δίκη μου μέτρηση μεσολάβησε μια μικρή διακοπή για ένα πιο έκτακτο περιστατικό.
Ώρα 1.45. Οι πρώτες εξετάσεις τελείωσαν σχεδόν τέσσερις ώρες από την άφιξη. Απλά πράγματα. Καρδιογράφημα, αιματολογικές, ακτινογραφίες κοιλιας και θώρακος. Νέα αναμονή.
Ώρα 2.45. Οι απαντήσεις έχουν καθυστερήσει. Στο ΤΕΠ επικρατεί ηρεμία πλέον. Τα νέα περιστατικά έρχονται αραιά και που. Σε κοινή θέα πέρασε ένας αιματοβαμμένος κύριος που ενεπλάκη σε σοβαρό τροχαίο στην Αιτωλοακαρνανία. Σοκαρισμένοι άπαντες.
Ώρα 3.45. Βγήκαν τα αποτελέσματα. Νόμιζα πως θα τελείωνα, αλλά θα χρειαστεί και υπέρηχος. Μου έγραψαν στο παραπεμπτικό να ανέβω στον 1ο στις 4.30… Ως τότε υπομονή. Οι πόνοι συνεχίζουν κανονικά…
Ώρα 4.40. Έγινε και ο υπέρηχος. Αναμονή για το αν θα χρειαστεί αξονική ή αν θα με δει χειρουργός κατευθείαν…
Ώρα 5.20. Αξονική τέλος. Υπάρχει μια μικρή σκωληκοειδής απόφυση. Θα αντιμετωπιστεί συντηρητικά είπε η ακτινολόγος.
Ώρα 5.34. Έπρεπε να δώσω και ούρα. Έδωσα. Τώρα περιμένουμε τον χειρουργό γιατί είναι οριακή η περίπτωσή μου αν θα μείνω ή θα φύγω.
Ωρα 5.55. Ο χειρουργός λέει να μου γίνει εισαγωγή για να πάρω αγωγή. Αντιπροτείνω να πάρω αγωγή έξω και αν συνεχίσω να πονάω, να επιστρέψω στο νοσοκομείο. Το δέχτηκε, αρκεί να υπέγραφα. Ποιος ξέρει τι έχει ζήσει ο γιατρός για να μου υπενθυμίσει τρεις φορές να υπογράψω πριν φύγω. Που να ήξερε ότι μετά από 8 ώρες στο νοσοκομείο, θα υπέγραφα ακόμα και τη θανατική μου ποινή αρκεί να σταματούσα να οργώνω τους διαδρόμους λες και είμαι μαραθωνοδρόμος.
Ωρα 6.00. Η ελευθερία πλησιάζει. Μια συμπαθέστατη νοσηλεύτρια μου βγάζει την πεταλούδα από το χέρι. Πλέον είμαι ελεύθερος να επιστρέψω σπίτι μου. Προτιμώ να πονάω, αλλά να έχω επιλογή, παρά να μείνω έστω πέντε λεπτά ακόμα εκεί μέσα.
Παρατηρώντας όλα όσα συνέβησαν γύρω μου σκεφτόμουν και όσους δούλευαν, γιατρούς, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς και ασφάλεια. Έδειχναν απόλυτα συνειδητοποιημένοι. Ηξεραν πως μπορούν να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα. Έμοιαζαν εντελώς αναίσθητοι, αλλά σίγουρα δεν ήταν. Απλά γνωρίζουν ότι ο αριθμός τους δεν αρκεί για να ικανοποιήσουν άμεσα όλες τις ανάγκες. Επομένως, βάζουν προτεραιότητες με το… μάτι και την εμπειρία.
Συνήθως όταν γράφουμε τέτοια θέματα παίρνουμε ένα τηλέφωνο τη διοίκηση του νοσοκομείου ή το σωματείο των εργαζομένων ή την ΕΙΝΑ ή κάποιων υπεύθυνο τέλος πάντων. Στην προκειμένη περίπτωση, γιατί να πάρω κάποιον; Τα έζησα όλα, όπως τα ζουν καθημερινά χιλιάδες άλλοι. Η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι και δεν παίρνει από εξηγήσεις. Ευτυχώς για μένα, απλά πονούσα στην κοιλιά και με τις ώρες ο πόνος συνηθίστηκε. Άλλοι τι κάνουν; Το χειρότερο όλων είναι πως η εφημερία ήταν από τις αρκετά «χαλαρές» όπως μου μετέφεραν. Η κανονικότητα πως είναι δηλαδή;
Προσλήψεις με ικανοποιητικούς μισθούς σε πρώτη φάση και καλύτερη οργάνωση. Αλλιώς η ταλαιπωρία όλων θα συνεχίζεται…
Διαβάστε επίσης:
Πάτρα: «Εχθρός» ο Δήμος Πατρέων για το νεο Αστυνομικό Μέγαρο – Ευθείες βολές ενστόλων
Για βιασμό γυναίκας στην Αιτωλοακαρνανία σε φεστιβάλ κατηγορείται 32χρονος Ισπανός
Χαλκίδα: Μητέρα έκανε σεξ με τον σύντροφό της μπροστά στην ανήλικη κόρη της
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
