Συγκίνηση στο «αντίο» του Νίκου Βώρρου, συγκλόνισε ο Κ. Μάγνης ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

06 Ιούν. 2022 21:14

ΠAΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη στο τελευταίο «αντίο» στον Νίκο Βώρρο, που «έφυγε» από τη ζωή στα 86 του χρόνια. Τον σπουδαίο άνθρωπο με τη μεγάλη καρδιά και την τεράστια προσφορά στον Τύπο σε μία άλλη εποχή.
Τον δημοσιογράφο που συνέδεσε το όνομα του με τη μεγάλη Παναχαϊκή εργαζόμενος για πολλά στη εφημερίδα «Πελοπόννησος» και στην «Ημέρα», ενώ για 10ετίες ήταν ανταποκριτής στην «Αθλητική Ηχώ» και συνεργάτης της «Πάτρα Σπορ».
Τραγικές φιγούρες στην κηδεία του ήταν οι δύο κόρες του, τις οποίες αγαπούσε παθολογικά, η Ζωή και η Ντίνα.
Ακόμη στην κηδεία του ήταν ο πρόεδρος του ΤΕΑΣ, Θανάσης Μπαμπανέβας, ο γραμματέας του ΤΕΑΣ και πρώην αρχισυντάκτης του Αθλητικού Τμήματος της «Π», Κώστας Θεοδωρόπουλος, ο διευθυντής σύνταξης της «Π», Κώστας Μάγνης, οι δημοσιογράφοι Χρήστος Βεργανελάκης, Απόστολος Βουλδής, Νίκος Νικολάου, Βαγγέλης Γερογιάννης, από την Παναχαϊκή ο γενικός αρχηγός Χρήστος Μικές, ο παλαίμαχος άσος των «κοκκινόμαυρων», Γιάννης Ζερβδεβάς, ο για χρόνια εργαζόμενος στη τμήμα διαχείρισης της «Π», Γιώργος Λιάγκος και ο Νίκος Τσανταρλιώτης κ.α.

Την προσφορά του Νίκου Βώρρου στον Τύπο και στην κοινωνία περιέγραψε στον επικήδειο λόγο του ο Κώστας Μάγνης που ήταν συγκλονιστικός αναφέροντας τα εξής:

«Μόνο καλές αναμνήσεις αφήνει στους συναδέλφους του ο Νίκος Βώρρος, που αποχαιρετάμε σήμερα, αποχαιρετώντας μαζί τον τελευταίο ίσως εκπρόσωπο της παλιάς σχολής των αθλητικών ρεπόρτερ. Των ρεπόρτερ με κεφαλαίο το Ρ, δημοσιογράφων απόλυτα αφοσιωμένων στην είδηση, τη διασταύρωση, τη λεπτομέρεια, το στοιχείο που επέβαλλε η ακριβής, τεκμηριωμένη και σοβαρή καταγραφή του αθλητικού γεγονότος.
Η παλιά αυτή σχολή δίδαξε στους νεότερους τη σημασία της πιστότητας, τον σεβασμό απέναντι στα γεγονότα και τον αναγνώστη, που ουσιαστικά ήταν ένας επαγγελματικός αυτοσεβασμός, μια αξιοπρέπεια ισότιμη με την προσωπική ηθική ακεραιότητα και την αρετή.

Ο Νίκος Βώρρος έζησε στα γήπεδα και τα δημοσιογραφικά γραφεία το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του, αρχικά στην εφημερίδα Ημέρα και στη συνέχεια στην Πελοπόννησο, όπου και συμπέσαμε, για πολλά χρόνια. Αξέχαστη η λιτή, ασκητική μορφή του, αξέχαστο το ξεκαρδιστικό του γέλιο, απαραίτητο ξόρκι στο άγχος και την πίεση της δουλειάς, αξέχαστη η μεθοδικότητα και η υπομονή του όταν μάζευε όνομα προς όνομα, φάση προς φάση τα στοιχεία του ρεπορτάζ. Βροντώδης δεν υπήρξε, αλλά ήταν γενναίος. Συγκρουσιακός δεν ήταν, αλλά ήταν ανυποχώρητος στις επαγγελματικές και προσωπικές του αρχές.

Ανεξίκακος και υπερβατικός, ταυτοχρόνως και δίκαιος, ο Νίκος Βώρρος έφερε τις αρετές και τα γνωρίσματα των ανδρών μιας Πάτρας που δεν υπάρχει πια. Σοβαρός, αλλά όχι σοβαροφανής, ανοιχτός και εγκάρδιος αλλά όχι ανοικονόμητος, συμπληρωνόταν ως εικόνα με το παραδοσιακό φλιτζανάκι του ελληνικού καφέ και το τσιγάρο του, και σκάρωνε τα μεγάλα του γράμματα στα ατέλειωτα χειρόγραφα. Αγαπούσε το αστείο, αυτοσαρκαζόταν, έστηνε ολιγόλεπτες παραστάσεις μέσα από τις οποίες πρόσφερε και αντλούσε ευφορία.

Ο Νίκος Βώρρος και οι αθλητικογράφοι της γενιάς του, ήταν συνυφασμένος με τον πρώτο καιρό των θαυμάτων του αχαϊκού ποδοσφαίρου, όταν η μεγάλη μας Παναχαϊκή έπαιρνε την πόλη από το χέρι και την απογείωνε σε 90 λεπτα κυριακάτικα ταξίδια που γέμιζαν οξυγόνο την τοπική ζωή, και επέτρεπαν στους πατρινούς να ονειρεύονται ότι κατακτούν τον κόσμο των μεγάλων. Εκείνες οι μέρες έδωσαν τόπο και προσοχή στο αθλητικό ρεπορτάζ και αξία στον αθλητικό ρεπόρτερ.

Ο Νίκος Βώρρος δεν έζησε πλούτο και πλατιά αναγνωρισιμότητα που εύκολα σου δίνει σήμερα η ηλεκτρονική εποχή και η έφοδος της αθλητικής εικόνας στις τηλεοράσεις, στους υπολογιστές μας και στα κινητά μας, ευτύχησε όμως να απολαύσει την χειραψία και την εκτίμηση του πατρινού, την εμπιστοσύνη του αναγνώστη και τον σεβασμό των συναδέλφων του.

Αφοσιωμένος οικογενειάρχης, άνθρωπος αθόρυβος μετά τη λήξη του επαγγελματικού αγώνα, παραδοσιακός, θρησκευτικός και μετρημένος, παρέμεινε στη συνείδησή μας ανεξίτηλα σαν Κύριος Νίκος, μοναδικός, απολαυστικός, μάρτυρας και ήρωας μιας ωραίας εποχής του τύπου και μιας κοινωνίας πολιτών που το ονοματεπώνυμο και η σκιά τους δεν χάνονταν μέσα στον πληθωρισμό της αμφιλεγόμενης, αγχωτικής και αγχωμένης ψυχαγωγίας και των καταιγιστικών περισπάσεων που καταδυναστεύουν τον χρόνο μας.

Ο Νίκος Βώρρος στοιχίζεται τώρα περήφανος πίσω από την υπογραφή του που άφησε σε αναρίθμητες εκδόσεις, με τους βαρείς μας τόμους να φέρουν τους καρπούς της δουλειάς του και την προσωπική του σφραγίδα.

Ο τοπικός τύπος κλείνει ενάμιση αιώνα ζωής και οι μορφές των ανθρώπων που συνδέθηκαν μαζί του αυξάνονται. Ο Κύριος Νίκος περνάει στην ιστορία και η μεγάλη εφημερίδα της συλλογικής διαδρομής συνεχίζει τις εκδόσεις της ,πλουσιότερη σε παρελθόν, με ένα ακόμα γνώριμο πρόσωπο να παίρνει τη θέση του στην ομάδα των άσων που έκαναν όμορφη τη ζωή μας.