Θέατρο: Η ζωή με άνοια

Χριστίνα Κόκκοτα

Στην εποχή μας ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τη θλιβερή εμπειρία της απώλειας της διανοητικής ακεραιότητας αγαπημένων τους προσώπων. Μια δοκιμασία ζωής, που δραματοποίησε με μαεστρία και μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό ο Γάλλος θεατρικός συγγραφέας Φλοριάν Ζελλέρ το 2012, με τον τίτλο «Ο Πατέρας» (La Pere), που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2020, χαρίζοντας στον Αντονι Χόπκινς Οσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου.

Βραβευμένο το 2014 με το βραβείο «Moliere», την υψίστη θεατρική τιμή για τη Γαλλία, το έργο πραγματεύεται με συγκινησιακό τρόπο αλλά και μαύρο χιούμορ την περιπέτεια των ανθρωπίνων σχέσεων στους κόλπους μιας οικογένειας, καθώς ο ογδοντάχρονος Αντρέ, πατέρας της Αννας, αρχίζει να χάνει τον έλεγχο του μυαλού του. Αν και προσπαθεί να οριοθετήσει την ταυτότητά του, έχει παραισθητικές εντυπώσεις για το περιβάλλον του. Αμφισβητεί τα αγαπημένα του πρόσωπα, την ίδια την πραγματικότητα και αναπτύσσει πλήρη αρνητισμό απέναντι στη λήψη ιατρικής υποστήριξης. Αναρωτιέται γιατί η Ελίζ, η πιο αγαπημένη του κόρη, δεν έχει έρθει να τον δει για πολύ καιρό.

Η Αννα που ζει μαζί του, μοιράζεται ανάμεσα στην αγάπη και το καθήκον της ως κόρη να φροντίσει τον πατέρα της και στην προσπάθεια να διατηρήσει τις ισορροπίες της στην προσωπική της ζωή, όντας παντρεμένη με τον Αντουάν. Εύλογα τα όρια της αντοχής της δοκιμάζονται στον αγώνα της να διαχειριστεί μια εξαιρετικά δύσκολη και ευαίσθητη ψυχολογική κατάσταση.

Ενα συναισθηματικά φορτισμένο δράμα ξετυλίγεται στα μάτια του θεατή, με το οποίο δεν είναι ξένος ούτε μπορεί να παραμείνει ξένος, καθώς ο Ζελλέρ, μέσα από τη θολωμένη οπτική ενός άνδρα με Αλτσχάιμερ αλλά και μέσα από την αντικειμενική θεώρηση της πραγματικότητας, εικονογραφεί με τρυφερότητα και κωμικοτραγικά στιγμιότυπα τη ζωή με άνοια και αναδεικνύει τις φυσικές και διανοητικές απώλειες, που συνεπάγονται κατά κανόνα τα γηρατειά.

Το κοινό εμπλέκεται στα επί σκηνής τεκταινόμενα, έχοντας διπλή θέαση των πραγμάτων και των σχέσεων, που μεταβάλλονται και επαναπροσδιορίζονται υπό το βάρος της διανοητικής αρρώστιας. Γίνεται έτσι συμμέτοχος σε ερωτήματα, που γεννιούνται για τη δική του ύπαρξη, για την ύπαρξη των τριγυρινών του και για τη δυναμική των ανθρωπίνων σχέσεων που εξαναγκάζονται σε αναθεώρηση υπό το κράτος των ευμετάβολων συνθηκών της ζωής.

Μακρινοί απόηχοι και αντανακλάσεις φτάνουν από τον «Βασιλιά Ληρ» στο ψυχογραφικό δράμα του Ζελλέρ, για να μας υπενθυμίσουν τις αναλογίες ανάμεσα στην τρέλα του σαιξπηρικού γηραιού βασιλιά και στην άνοια του δικού του κεντρικού ήρωα και να υπογραμμίσουν αντιστοιχήσεις της πατρικής σχέσης με τις κόρες του, που δοκιμάζονται οριακά σε αντοχή και ανοχή, όπως στη σαιξπηρική τραγωδία.

Αυτό το συγκλονιστικό έργο, με το σκοτεινό χιούμορ και την έντονη ματιά στην περιπέτεια της ανθρώπινης κατάστασης, παρουσιάζεται στη σκηνή του «Σύγχρονου Θεάτρου» με τη σκηνοθετική προσέγγιση της εκλεκτής Ελένης Σκότη, σε μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου, που επιμελήθηκε και τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου. Τον απαιτητικό ρόλο του Πατέρα επωμίζεται ο χαρισματικός ηθοποιός Περικλής Μουστάκης, με άξια συμπρωταγωνίστρια την Ιωάννα Παππά στον ρόλο της κόρης.

Τέσσερις αξιόλογοι ηθοποιοί (ο Αλέξανδρος Κωχ και η Λίλη Τσεσματζόγλου, ο Κωνσταντίνος Σειραδάκης και η Καλλιόπη Παναγιωτίδου) μοιράζονται μαζί τους τη σκηνή. Την ενδυματολογική εικόνα των προσώπων υπογράφει η Μαρία Αναματερού, τη μουσική ο Πατρινός Σταύρος Γασπαράτος και τους φωτισμούς ο έμπειρος Αντώνης Παναγιωτόπουλος.

Μια αξιόλογη παραγωγή της ομάδας «Νάμα».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News