Κατερίνα Γιουλάκη: Η «Κατερίνα του Ρετιρέ» που έφερνε κάθε καλοκαίρι στις οθόνες μας

Έφυγε από τη ζωή η Κατερίνα Γιουλάκη, μια ηθοποιός που σημάδεψε τον ελληνικό κινηματογράφο και την τηλεόραση. Και για μια ολόκληρη γενιά, η γυναίκα που κάθε καλοκαίρι έμπαινε στα σπίτια μας με το «Ρετιρέ» και μάς χάριζε γέλιο, τρυφερότητα και ένα αίσθημα διαχρονικής οικειότητας.

Κατερίνα Γιουλάκη: Η «Κατερίνα του Ρετιρέ» που έφερνε κάθε καλοκαίρι στις οθόνες μας

Η Κατερίνα Γιουλάκη δεν ήταν απλώς μια ηθοποιός με πλούσια διαδρομή και αναγνωρισμένη πορεία στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση.

Για τους σαραντάρηδες –και βάλε– ήταν η «Κατερίνα Σοφιανού» από το «Ρετιρέ», η μεσήλικη ζωντοχήρα υπάλληλος της Cosmos, που πάλευε με τη γραφειοκρατία, τους ενοχλητικούς γείτονες, τους απερίγραπτους συναδέλφους και τις μικρές καθημερινές παραφωνίες της αστικής ζωής.

Και ήταν ακριβώς αυτή η σχέση με την καθημερινότητα που έκανε τη Γιουλάκη τόσο αγαπητή: γιατί ήταν μία από εμάς, πάντα έτοιμη να ξεσπάσει για το ρεύμα που κόπηκε, τον λογαριασμό που δεν ήρθε, το ασανσέρ που χάλασε. Όμως πάντα με εκείνη την ιδιαίτερη κωμική στόφα που μετέτρεπε τη γκρίνια σε ανακούφιση και τις ατάκες σε οικογενειακά συνθήματα.

Το «Ρετιρέ» του Γιάννη Δαλιανίδη έγινε μέσα στα χρόνια κάτι περισσότερο από τηλεοπτική σειρά. Έγινε σημάδι εποχής, γλυκιά συνήθεια, ένα είδος ανεπίσημου εθνικού εθίμου: όταν το Mega ξεκινά τις επαναλήψεις του, ξέρεις ότι ήρθε καλοκαίρι. Και το σήμα της έναρξης του σίριαλ μετατρέπεται σε ηχητικό αντίδοτο στη ζέστη, τη ρουτίνα, τη μουντάδα της καθημερινότητας. Κι εκεί, πρώτη-πρώτη, πάντα, η Κατερίνα Γιουλάκη. Η Κατερίνα μας.

Τώρα, η είδηση του θανάτου της έρχεται σαν ένα ξαφνικό, παράταιρο φινάλε. Η γυναίκα που σηματοδοτούσε ανεπίσημα την έναρξη του καλοκαιριού, «έφυγε» ακριβώς όταν το καλοκαίρι αρχίζει. Και κάπως έτσι, μαζί με τη Γιουλάκη, φεύγει και κάτι ακόμα πιο δικό μας: ένα κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας, των καναπέδων του σαλονιού, των απογευμάτων με ανεμιστήρα, παγωμένο νερό στο μπουκάλι και τηλεόραση ανοιχτή.

Αλλά και πάλι… δε φεύγει. Θα μείνει για πάντα στις οθόνες μας, να φωνάζει για το ρεύμα, να τσακώνεται με την Πολυξένη, να καταρρέει με χάρη, να μας θυμίζει ότι κάποτε τα καλοκαίρια μας ήταν γεμάτα γέλια. Και Γιουλάκη.