Εχετε ακούσει το κλάμα της Νερομάνας; Η «Π» πέρασε μια βραδιά με τα αερικά της Κρήνης ΦΩΤΟ
Η Νερομάνα είχε γαληνέψει εκείνη τη νύχτα. Προσοχή, όμως, στον επόμενο μεταμεσονύκτιο επισκέπτη
Μια φορά κι έναν καιρό στα χρόνια των θρύλων και των παραμυθιών, στις όχθες ενός ποταμού που κυλούσε μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος, ζούσε μια πανέμορφη γυναίκα, η οποία έμοιαζε με νεράιδα.
Ο έρωτάς της με τον κυνηγό της πλαγιάς της Ζωητάδας, έφερε στον κόσμο δυο εξίσου όμορφα αγόρια, τα οποία όσο μεγάλωναν περνούσαν τις ώρες τους μέσα στο δάσος. Το ένα από τα δυο παιδιά όμως, παράκουσε τις οδηγίες των γονιών του και πέρασε τα απαγορευμένα σύνορα εκείνης της γης, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί από τις σκοτεινές δυνάμεις. Ο πατέρας του πήγε να ψάξει τον όμορφο νέο, αλλά εξαφανίστηκε κι εκείνος κι έτσι έμεινε μόνη της η μάνα, η οποία από τη στενοχώρια της και τον πόνο της, λύγισε και χάθηκε κι αυτή μέσα στο ποτάμι. Απέμεινε μόνο ο δεύτερος γιος να ψάχνει για τα χαμένα μέλη της οικογένειάς του, με την αναζήτηση να συνεχίζεται και μετά τον θάνατό του. Το μέρος στοίχειωσε κι από τότε «κρατάει». Κι έγινε γνωστό ως το δάσος της Νερομάνας…
Αυτός είναι εν συντομία ο θρύλος του Βελιζίου, του Λευκού Δάσους, όπως μεταφράζεται από τα Σλάβικα, της σημερινής Κρήνης.
Εκεί βρεθήκαμε πριν από μερικά βράδια, συνεχίζοντας την έρευνά μας στον κόσμο των πλασμάτων της νύχτας και των αερικών. Η βραδιά δεν θύμιζε σε τίποτα την εξόρμησή μας στο ερειπωμένο Σανατόριο, καθώς οι θερμοκρασίες ήταν πολύ πιο φυσιολογικές, ενώ δεν φυσούσε σχεδόν καθόλου άνεμος.
Από ένα σημείο κι έπειτα ο επισκέπτης απομακρύνεται εντελώς από τον οικισμό και τα τελευταία σπίτια και βρίσκεται εξ ολοκλήρου μέσα στο δάσος. Δεν υπάρχουν ούτε φώτα από κατοικίες, ούτε διακρίνεται ο νυχτερινός ουρανός, ο οποίος καλύπτεται από τα μεγάλα κλαδιά των δέντρων. Το μόνο που ακούει κανείς είναι το ποτάμι. Και το θρόισμα των φύλλων. Και κάποιοι περίεργου ήχους μέσα στη βλάστηση, τους οποίους αν δεν τους αποδώσουμε σε μικρά ζώα, τότε καλύτερα να… γίνουμε καπνός!
Η γέφυρα είναι το όριο για το στενό μονοπάτι. Ισως και για τον… κόσμο των ψυχών. Οπως ακριβώς και στον αμερικανικό θρύλο του Ικαμποντ Κρέιν, του ακέφαλου καβαλάρη. Σε εκείνο το σημείο βρίσκεται κι ένα πέτρινο παγκάκι και μια βρύση που αναβλύζει νερό της πηγής. Το στασίδι έχει βεβηλωθεί από οπαδούς αθλητικών συλλόγων, αλλά και ερωτευμένους που θέλησαν να καταγράψουν τους -φανερούς ή κρυφούς- πόθους τους, όμως η πηγή κυλάει ανεξάντλητη και προστατευμένη από μικρές ιερές εικονίτσες, φαναράκια, κομποσκοίνια και φυλαχτά. Γιατί άραγε τοποθετήθηκαν εκεί; Για να προστατεύσουν τους επισκέπτες από κάποιο κακό; Ή για να σηματοδοτήσουν το πνευματικό όριο για την «απάτητη περιοχή»; Στο μυαλό μας ήρθαν αμέσως οι ιστορίες για «λάτρεις του Εωσφόρου» που μαζεύονταν τις νύχτες του Μάη σε εκείνο το μέρος. Αλλά και για τον αστικό θρύλο για το σχοινί του κρεμασμένου που κρέμεται επάνω σε ένα από τα αιωνόβια δέντρα της Νερομάνας (μάλλον πρόκειται για χαλασμένη κούνια).
Περιμέναμε μέχρι την τρίτη πρωινή, τη λεγόμενη και απαγορευμένη ώρα. Δεν είδαμε τίποτα απολύτως. Τα πνεύματα, πιθανότατα, μας βρήκαν «άνοστους». Ή είχαν ήδη χορτάσει. Ούτε τις φωνές του πονεμένου αδερφού ακούσαμε. Προφανώς τις κάλυψαν τα κουκουβίσματα των νυκτόβιων πτηνών που παρακολουθούσαν από ψηλά, από πλατάνια και λεύκες, την εξερεύνησή μας.
Η Νερομάνα είχε γαληνέψει εκείνη τη νύχτα. Προσοχή, όμως, στον επόμενο μεταμεσονύκτιο επισκέπτη. Η μοίρα ίσως του επιφυλάξει απρόσμενες συναντήσεις…
Η «Πελοπόννησος» και το pelop.gr σε ανοιχτή γραμμή με τον Πολίτη
Η φωνή σου έχει δύναμη – στείλε παράπονα, καταγγελίες ή ιδέες για τη γειτονιά σου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
