Η εξωστρέφεια θέλει τόλμη

Η αρχισυντάκτρια της “Π” Μαρίνα Ριζογιάννη γράφει για την εκδήλωση στο Καλλιμάρμαρο.

Οσο κι αν μουρμουρίζουν ορισμένοι, παρασυρμένοι από τη μιζέρια τους, το προχθεσινό γεγονός που έλαβε χώρα στο Καλλιμάρμαρο αποτέλεσε μία καλή αφορμή να στραφούν όλοι οι προβολείς του κόσμου στην Ελλάδα.
Μέσα από τις εικόνες που ταξίδεψαν σε κάθε γωνιά της γης, η χώρα μας επανασυστήθηκε.
Η μοναδικότητα των δημιουργιών του οίκου Dior με τα ελληνικά στοιχεία, συνδυασμένη με την αρχαία κληρονομιά, αποτύπωσε όμορφες εικόνες στο μυαλό των εκατομμυρίων θεατών.
Η πανδημία του κορονοϊού, πέραν των όσων κακών προκάλεσε και πρωτίστως την απώλεια ανθρώπινων ζωών, δείχνει ότι μας έφερε τόλμη και αυτοπεποίθηση ώστε να ανταποκριθούμε σε νέες προκλήσεις και να υλοποιήσουμε ιδέες που θα βοηθήσουν ώστε η χώρα μας να τραβήξει το σκοτεινό πέπλο που άπλωσε πάνω της αρχικά η οικονομική κρίση και ακολούθως, το μεταναστευτικό και τώρα η πανδημία.
Ο τόπος μας φωτίστηκε και μπήκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος δείχνοντας ότι δεν φοβάται την εξωστρέφεια. Δεν φοβάται να ανοίξει τις πόρτες της διάπλατα και να ανταποκριθεί σε νέες ιδέες και προτάσεις που σέβονται και αναδεικνύουν την ιστορία της και τον πολιτισμό της.
Το συγκεκριμένο γεγονός, που δεν είναι το πρώτο που διαδραματίζεται στη χώρα μας αφού και στο παρελθόν (δεκαετία του ’60), είχε ανταποκριθεί σε ανάλογο αίτημα, έστησε μία ισχυρή γέφυρα επικοινωνίας του χθες με το σήμερα. Μία γέφυρα την οποία περπάτησαν με άνεση όλες οι ηλικίες. Αυτή  η γέφυρα πρέπει να έχει συνέχεια και να απλωθεί και σε άλλους χώρους που θα μας φέρουν κοντά και θα κάνουν πιο οικείο τον πολιτισμό μας και την ιστορία μας.
Ο φόβος και ο αρνητισμός να βγούμε έξω από το περίβλημα ενός μουσείου δεν θα μας βοηθήσει στο να κάνουμε βήματα μπροστά. Χρειάζονται νέες και σύγχρονες διαδρομές να συστήσουμε τον πλούτο μας σε όλο τον κόσμο, να δημιουργήσουμε νέες εμπειρίες. Αυτό υπαγορεύει η εξωστρέφεια και η ουσιαστική επικοινωνία των πολιτιστικών μας πόρων σε όλο τον πλανήτη.
Το να περιοριζόμαστε στη στείρα κριτική και να βάζουμε ταμπέλες «μην αγγίζετε» σε ότι μας ενώνει με το παρελθόν δεν θα πετύχουμε τίποτα. Το πέρασμα στη νέα εποχή απαιτεί νέα οχήματα και μάλιστα ταχύτατα, τα οποία φυσικά θα σέβονται και θα προστατεύουν το παρελθόν. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την ιστορία και τον πολιτισμό μας, αλλά κάθε κομμάτι της ζωής μας που απαιτεί εδραίωση στο παγκόσμιο στερέωμα.
Αν αυτό δεν το αντιληφθούμε, θα καθόμαστε και απλώς θα κοιτάμε την Ακρόπολη στερώντας από τον εαυτό μας και από τους άλλους, μία νέα ίσως και πιο ουσιαστική γνωριμία.