Διαβήτης: Δύο σίγουροι τρόποι να κρατάτε το σάκχαρο υπό έλεγχο
Η εργασία παρουσιάστηκε στο 81ο Επιστημονικό Συνέδριο της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας (ADA) και παρείχε έναν ενημερωμένο οδηγό για παρόχους υγείας και ασθενείς σχετικά με το πώς να αξιολογούν τις εξατομικευμένες θεραπευτικές στρατηγικές στη διαχείριση του διαβήτη τύπου 2.
Δύο φαρμακευτικές αγωγές αποδείχθηκαν οι πιο αποτελεσματικές στη διατήρηση των επιπέδων της γλυκόζης στο αίμα εντός ενός αποδεκτού εύρους και παράλληλα στη διαχείριση του διαβήτη τύπου 2, σύμφωνα με τη μελέτη GRADE. Από τις τέσσερις φαρμακευτικές αγωγές που χρησιμοποιούνται συχνά σε συνδυασμό με την μετφορμίνη, η λιραγλουτίδη και η ινσουλίνη ήταν ανώτερες της γλιμεπιρίδης και της σιταγλιπτίνης στη διατήρηση των επιπέδων της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (A1C) κάτω από 7%.
Σχεδόν 1.250 από 5.000 ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 επιλέχθηκαν τυχαία για τις τέσσερις φαρμακευτικές αγωγές σε συνδυασμό με την τρέχουσα θεραπεία με μετφορμίνη. Η σύγκριση περιλάμβανε δύο από του στόματος αγωγές -τη γλιμεπιρίδη από την ομάδα των σουλφονυλουριών και τη σιταγλιπτίνη των αναστολέων DPP-4- και δύο ενέσιμες -την ινσουλίνη glargine και τον αγωνιστή του υποδοχέα GLP-1 λιραγλουτίδη. Εξετάστηκε, επίσης, η επίδραση καθεμιάς από τις τέσσερις αγωγές στις επιπλοκές και τις παρενέργειες του διαβήτη.
Ενώ, λοιπόν, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η λιραγλουτίδη και η ινσουλίνη ήταν οι πιο -και εξίσου- αποτελεσματικές στη διατήρηση των επιπέδων A1C κάτω από το 7%, η γλιμεπιρίδη είχε μικρότερη επίδραση και η σιταγλιπτίνη την πιο χαμηλή, με αποτέλεσμα την υψηλότερη συχνότητα στην ανάπτυξη επιπέδων A1C σταθερά άνω του 7%. Δευτερεύον εύρημα της μελέτης ήταν ότι η ινσουλίνη glargine ήταν πιο αποτελεσματική στη διατήρηση των επιπέδων A1C κάτω του 7,5%.
Η εργασία παρουσιάστηκε στο 81ο Επιστημονικό Συνέδριο της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας (ADA) και παρείχε έναν ενημερωμένο οδηγό για παρόχους υγείας και ασθενείς σχετικά με το πώς να αξιολογούν τις εξατομικευμένες θεραπευτικές στρατηγικές στη διαχείριση του διαβήτη τύπου 2. Όπως ανέφερε η Sue Kirkman, επικεφαλής ερευνήτρια της μελέτης GRADE, από τη στιγμή που η μετφορμίνη δεν διατηρεί τα επίπεδα σακχάρου σε ελεγχόμενο εύρος, τα αποτελέσματα αυτά μπορούν να συμβάλουν στην απόφαση για το ποια δευτερεύουσα αγωγή θα είναι πιο ωφέλιμη.
Επιπλέον ευρήματα της μελέτης ήταν:
Απώλεια βάρους: Κατά μέσο όρο, οι συμμετέχοντες που έλαβαν λιραγλουτίδη και σιταγλιπτίνη έχασαν περισσότερα κιλά από όσους έλαβαν γλιμεπιρίδη, ενώ όσοι έλαβαν ινσουλίνη glargine είχαν σταθερό βάρος με το πέρασμα του χρόνου.
Παρενέργειες και κίνδυνος: Η λιραγλουτίδη είχε περισσότερες γαστρεντερικές παρενέργειες, όπως ναυτία, κοιλιακός πόνος και διάρροια, σε σύγκριση με τις άλλες τρεις αγωγές.
Η γλιμεπιρίδη σχετίστηκε με υψηλότερο κίνδυνο για σοβαρά χαμηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα σε σχέση με τις άλλες αγωγές, αν και το φαινόμενο θεωρήθηκε σπάνιο.
Οφέλη από τις επιπλοκές: Βάσει προκαταρκτικών αποτελεσμάτων, η λιραγλουτίδη είχε κάποιο σχετικό όφελος συγκριτικά με τις άλλες τρεις αγωγές όσον αφορά στη μείωση ενός σύνθετου αποτελέσματος εμφραγμάτων, εγκεφαλικού επεισοδίου και άλλων καρδιακών και αγγειακών επιπλοκών.
Ωστόσο, η Δρ. Kirkman τόνισε ότι τα αποτελέσματα αυτά μπορεί να αλλάξουν, καθώς δεν έχουν αξιολογηθεί ακόμα όλα τα καρδιαγγειακά δεδομένα. Επιπλέον, δεν παρατηρήθηκαν αλλαγές μεταξύ των τεσσάρων αγωγών όσον αφορά στις μετρήσεις για νεφρικές παθήσεις ή νευρικές βλάβες.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
